Open

Je zou het niet zeggen, met die enorme lappen tekst hier afgelopen week, maar ik heb best wat blogvrees. Zo, daar heb ik het gezegd. Wat dan? Nou gewoon, ik ben natuurlijk tekstschrijver van beroep tegenwoordig (al wel een tijdje natuurlijk) en ik merk dat (daardoor?) een klein beestje in mijn hoofd is genesteld. Een beestje dat Heel Kritisch is op hoe ik zelf schrijf, en vindt dat ik het allemaal Heel Erg Goed moet doen.

Want ja, met dit blog laat eigenlijk toch óók zien hoe goed – of niet goed – ik schrijf?

En dus wil ik eigenlijk dat elk stukje hier Enorm Doordacht, Superslim, Mega-Inspirerend of oké, dan toch op z’n minst Leuk Geschreven is. (Intussen vraag ik me af hoe vaak ik in m’n 12-jarige blogcarriere al een stukje met deze strekking heb gepost. Pfoe.) Dus. Nee. Hoeft niet, he. Ik kan ook gewoon 300 woorden neertikken over wat-dan-ook. Hoeft ook niet allemaal perfect verwoord en mega-treffend te zijn. Ik vind het zelf althans ook – juist! – leuk om bij mijn favoriete bloggers te lezen wat er in hun hoofd en leven gebeurt. Ook als dat geen prachtig gepolijste stukjes zijn.

Gewoon, de dingen.

Zo, ik deed gisteren het eind van de werkdag even iets dat best spannend was. Een collega volgt een opleiding haptoherapie, en zij zocht mensen om op te ‘oefenen’. In groepsverband dus, in een studie-setting, en tegelijkertijd als ware het een ‘gewone’ sessie. En ik, ik las haar oproepje op ons Slack-kanaal en dacht: ja, hé, waarom ook niet? Kom maar hoor, ik help je wel. En zoals ze zelf ook al terecht zei: je (ik dus) kunt er ook wat van leren over jezelf.

Dus daar zat ik gisteren, in een Nijmeegse hotelkamer (bij wijze van studielokaal – de vaste opleidingslocatie wordt blijkbaar verbouwd, ha) met die collega tegenover me en op twee meter afstand nog eens vier mensen, drie medestudenten en een docent. Dus, vroeg ze, wat voor ontwikkelvraag of leerdoel zou je willen bespreken?

En daar zat ik, tegenover al die mensen, en ik begon zomaar wat te vertellen – van tevoren had ik een klein beetje nagedacht wat ik zou willen delen, maar uiteindelijk kwam er veel meer uit dan ik had gepland – en zij vroeg wat, probeerde met me mee te bewegen, en samen zochten we een beetje, en af en toe kwam haar docent tussenbeide en tegen het eind zei die docent iets dat me ontzettend trof:

“Wat ik hoor, is dat je je graag wilt laten zien. Dat je ernaar zoekt om ruimte in te nemen, je te uiten, en dat ook dóet, en dat je dan ook soms ineens heel bang wordt, kwetsbaar, en heel hard wilt wegrennen.”

Zo, ja. Wow.
Mooi toch hè, hoe zo’n therapeut dat kan. Al die flarden en eindjes aan elkaar knopen.

We hebben nog twee sessies maar ik ben nú al blij, want al voelde het in de trein naar huis best kwetsbaar (wat heb ik in godsnaam allemaal verteld?! ik moet ook gewoon weer samenwerken en lunchen en alles met m’n collega?!), ik voelde me ook best dapper want weet je, ik geloof hierin, in delen en openen en dat dingen minder eng en groots worden als je erover praat. Durf maar, deel maar, wees maar mens.

Dat laatste is ook weer een reden om vaker gewoon een stukje te bloggen.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.