Ontkoppelen

Wat mijn redding is in deze gigadrukke werkweken: ontkoppelen. Daarmee bedoel ik dat ik in het weekend alle lopende zaken écht even loslaat. Dat ik liefst drie, maar toch in elk geval twee volledige dagen totaal wat anders doe.

Even uit de versnelling. Het treintje in stukken opdelen, hop, naar het rangeerterrein.

Niet dat ik per se helemaal offline ga. Een beetje hier schrijven vind ik bijvoorbeeld wel lekker en bij vlagen vermaak ik me ook prima met struinen over YouTube.

Maar even geen werk dus, en zo weinig mogelijk smartphone. Niet tóch stiekem wat gaan zitten doen. Niet piekeren, niet vooruitdenken en al helemaal niet m’n werkmail checken. Meestal gooi ik de apps van Outlook en Teams van m’n telefoon af, ik heb anders geen zelfdiscipline en ga alsnog lopen refreshen en scrollen. Niet doen, Suusie.

Vaak merk ik dat het best moeilijk is om op vrijdagavond de knip te maken. Ik ben nog best lekker bezig dan en er moet nog zo veel… Zeker de afgelopen weken, toen ik freelance-schrijfwerk deed naast m’n Einderbaan, is het verleidelijk om daar op zondag aan door te werken.

Toch doe ik het niet.

Ik moet hierbij vaak denken aan het voorbeeld van iemand die een glas water vasthoudt. Dat glas is op zich niet zo zwaar. Maar als je het een uur lang in je hand houdt, wordt het al een stuk vervelender. Laat staan als je het de hele dág, of zelfs wekenlang moet dragen. Dan scheelt het gigantisch als je zo’n glas tussendoor elk uur even op tafel kunt zetten, even je vingers mag strekken, je hand losschudt.

Daarna kun je weer een tijdje dragen.

Precies is het zo met de avonden en weekenden in mijn week. Het heeft geen zin om de pauzes te skippen. Geldt trouwens ook voor m’n ochtendwandelingetjes. Ik kan ze wel overslaan omdat ik denk dat ik daarmee tijd bespaar, maar ik kom mezelf later in de week juist tegen.

Zonder pauze en ontspanning brand ik sneller op, zo simpel is het.

Dus vandaag, zaterdag, is het weer tijd om te ontkoppelen. Vanmorgen deed ik yoga, daarna ontbeet ik rustig met mijn boek en een kop thee. Zo meteen gaan B en ik ons wagen aan de finale van ons Detective-spel, ik heb er vet veel zin in. Tussendoor nog even naar buiten, ook al is het grijs.

Ik zie het dan zo voor me dat mijn brein uit de krachtsinspanning mag. Dat gedachten welig tieren, gangpaadjes lekker worden afgestoft, de ramen open, een frisse wind erdoor, wapperend gordijn voor de ramen. Dansen door de kamer, diep ademen.

Ontkoppelen dus. Even m’n brein uitschudden, het treintje stil.
Kan-ie er maandag weer mee door.