Goed, ik zou normaal dus niet zo gauw een post van Facebook 1 op 1 kopiëren naar mijn blog. Maar jongens, vergeef me want tikken met maar één hand gaat echt ontzettend langzaam…
Wait whut?
Hoi, ik ben een pechvogeltje. (Of eigenlijk een ontzettende geluksvogel hoor, want het had allemaal nog veel erger gekund.)
Vrijdagochtend, 08:47 uur. In een drukke stoet fietsers rijd ik – zoals elke dag – naar Utrecht CS. Ik ben al bij de Jaarbeurs, kan de fietsenstalling bijna zien liggen en mijmer een beetje over m’n plannen die dag.
BAM. Het volgende moment smak ik met m’n hoofd op het asfalt. Waar mijn fiets gebleven is? Geen idee, maar binnen een paar seconden realiseer ik me dat ik misschien hulp nodig heb.
‘Kan iemand misschien een ambulance bellen of zo?’
Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou moeten vragen en al helemaal niet voor mezelf.
Lieve mensen knielen meteen bij me neer, slepen me van de weg af, praten me kalm door die eerste minuten heen. Ik heb pijn, maar gek genoeg ben ik verder heel rustig. Kun je Tom bellen, vraag ik aan de man die het bloeden van mijn kin stelpt met een tissue. Hulp is al onderweg.
Ik lig op het bankje voor restaurant RUIG. Intussen hoor ik op de achtergrond een jonge vrouw snikken en ik begrijp de reden van mijn val. ‘Mijn keycord’, zegt ze, ‘die hing uit mijn jaszak. En ik rijd altijd zo lekker hard.’
Op het moment dat zij mij inhaalde op haar snelle fiets, haakte de lus precies in mijn stuur. Dat werd natuurlijk opzij getrokken en ik vloog, met een smak op de grond. Je verzint het niet.
‘Ai, da’s een ouderwetse “op je bakkes gaan”, zegt Patrick de aardige ambulancebroeder terwijl hij mijn gehavende gezicht bestudeert. Na wat eerste hulp mag mijn Tom me zelf in de auto meenemen naar het ziekenhuis.
Het meisje brengt mijn fiets naar huis, de andere behulpzame mensen vervolgen hun weg. (Kent iemand een Tom, donker haar, die werkt vlakbij de Jaarbeurs/Rabo-toren? Ik zou hem zo graag bedanken!)
Een groot deel van de dag zitten we op de Eerste Hulp. O ja, en bij de tandarts, want van twee voortanden is een hoekje af. Maar zoals gezegd: het valt alles “mee”. Ik heb geen hersenschudding, ik kan nog lopen. Niemand anders raakte gewond.
Niettemin was ’t een flinke smak. De schade: gebroken elleboog (en mogelijk onderarm), gekneusde pols, 4 hechtingen in m’n kin, een blauw oog, zere kaak (goddank niet gebroken) en verder bont gezicht en schrammen op m’n hoofd en lijf. O, en die tanden dus.
Ik kan dus voorlopig niet met twee handen tikken, niet in bad, geen fietstochtjes maken en al helemaal niet hardlopen.
O ja, en niet eten, want mijn mond gaat niet ver open en zelfs op banaan kauwen doet zeer.
Maar hee, ik leef nog en het komt allemaal wel weer goed. Dus iemand nog tips voor goed vloeibaar voedsel?
Dus. Dat schreef ik gistermiddag, ruim 24 uur na het ongeluk. We zijn nu alweer een dag verder. En inmiddels:
- Kan ik niet alleen smoothies en tiramisu eten maar ook roerei, een zacht wit broodje met hummus in babyhapjes gesneden, en zelfs vanavond zachte risotto met tomatensaus en mozzarella. Ofwel: ik ben prima gevoed ;)
- Heb ik twee nachten plat op mijn rug geslapen met een onbruikbare arm. De eerste nacht in drukverband, afgelopen nacht voor het eerst met gips. Wonder boven wonder heb ik best redelijk geslapen, alleen het om 3 uur ’s nachts wakker worden omdat de pijnstillers zijn uitgewerkt is niet zo fijn…
- Maken paracetamol en diclofenac m’n dagen (en nachten) dragelijk
- Is mijn linker oog nog wel roodpaarszwart (BADASS!) maar gelukkig al een stuk minder gezwollen.
- Heb ik me er enigszins bij neergelegd dat ik de komende tijd niet kan hardlopen (meh) — Let wel, de eerste uren na de val verkeerde ik nog in de illusie dat ik misschien best met mitella kon gaan rennen :’)
- Baal ik nog steeds vooral van het feit dat ik net weer in een lekkere werkflow begon te komen, die nu ruw wordt verstoord
- Kreeg ik ONTZETTEND veel lieve berichtjes, sms’jes, tips en troostende woorden uit alle hoeken van m’n sociale leven. DANK JULLIE WEL LIEVERDS het helpt echt <3
- Realiseer ik me dat ik echt het allerliefste vriendje heb, die niet alleen zorgt dat er eten is en voor me kookt, maar inmiddels ook mijn haar in een staart weet te doen, me onder de douche helpt, onvermoeibaar rustig en positief blijft en midden in de nacht opstaat om pijnstillers en drinkyoghurt voor me te pakken
- Trouwens: douchen met een vuilniszak om m’n arm, niet echt mijn hobby
- Heb ik alweer 1 seizoen Netflix-serie gebingewatcht (Orphan Black seizoen 4)
Zo, dat is het nu wel zo’n beetje. Morgen terug naar het ziekenhuis voor een afspraak met de arts die nog eens goed naar mijn arm gaat kijken. Daarna door naar de tandarts, die als het goed is mijn gebit weer heel gaat maken. :)
Later meer updates – ik heb zo’n voorgevoel dat ik de komende weken een hoop nieuwe dingen ga ontdekken en hé, ik moet toch oefenen in het tikken met 1 hand!
Maar echt, jullie zijn helden jongens. Duizendmaal dank voor alle liefde.
Geef een reactie