Suushi

a little bit of everything, all rolled into one

(On)aangepast

Nu ik moeder ben, bots ik vaker met de Nederlandse maatschappij. Misschien omdat ik zelf een andere rol heb gekregen, een rol waar kennelijk bepaalde verwachtingen aan hangen – zoals traktaties maken voor de opvang.

Dat laatste is iets wat B en ik allebei geen seconde hadden bedacht (ik bedoel, m’n kind werd 1 en bovendien waren we op vakantie tijdens haar verjaardag). En toch heb ik het gevoel dat ík daar meer op wordt aangekeken. Ook al heeft niemand letterlijk gezegd ‘hé Suus, je had traktaties moeten meenemen’.

Nee, was het maar zo expliciet. Was er maar gewoon een handboek ‘Ouderschap: de dingen die niemand je vertelt maar die je wel “hoort” te doen’.

Dat zou een hoop stress schelen.
Bovendien, dan kun je tenminste in gesprek over óf je samen eigenlijk wel vindt dat het zo “hoort”, en of je het misschien anders wilt.

Want we maken elkaar knettergek, denk ik steeds vaker. Met al die dingen die we doen ‘voor onze kinderen’, maar eigenlijk vooral voor de andere ouders (moeders) en onze reputatie.

Zullen we daar eens mee ophouden?

Misschien voel ik ook wel wrijving, omdat een kind opvoeden automatisch betekent dat je gaat nadenken over hoe je wilt dat zijn of haar toekomst eruitziet. Wat geef je mee, wat niet? Wat leer je je kind over de dingen die ‘normaal’ zijn?

Waaróm zijn bepaalde dingen eigenlijk normaal?

We hebben bijvoorbeeld voorleesboekjes waar auto’s en vliegtuigen in staan. In ‘Bobbi gaat op vakantie’, dat ze van de gastouder kreeg, zit beertje Bobbi op de achterbank van de auto. Want ja, zo gaat dat, “vakantie”.

Is dat echt wat ik m’n kind wil leren?

Ik wil haar niet wereldvreemd opvoeden. Tegelijkertijd hoop ik dat wanneer kleine M volwassen is, auto’s en vliegtuigen niet meer mainstream zijn. Ik hoop dat zij zich verplaatst op een planeetvriendelijke manier. Niet omdat ze nou toevallig zo’n “duurzaam/bewust” persoon is, maar gewoon: omdat dat nu eenmaal de logische manier is om van A naar B te gaan.

We hebben ook een boekje met plaatjes van voertuigen. Auto, fiets (ja eerst auto, dan fiets, blijkbaar), bus, vliegtuig, politieauto, vrachtwagen, zeilboot.

Het zóu kunnen dat ik per ongeluk altijd vergeet om het vliegtuig te benoemen.

2 reacties op “(On)aangepast”

  1. Kleine geruststelling: je kunt je kind echt anders opvoeden, zonder wereldvreemd te worden. Mijn zoon vertelt altijd trots dat wij een deelauto hebben. En dat je ook een deelfiets kunt hebben, maar een deelhelikopter… dat bestaat nog niet. <3

    1. Ook nog wel benieuwd hoe je iets merkte over de traktatie? Ik zou er echt nooit iemand op aankijken!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.