Even hoor, jongens: nooit eerder kreeg ik zó veel, en vooral zulke waardevolle reacties op m’n blogposts als de laatste paar maanden. Ik probeer op jullie allemaal te reageren; waar dat niet of te laat lukt, weet dat ik het echt ontzettend waardeer.
Sterker nog, het is gaaf, bemoedigend en inspirerend om te merken dat de dingen die ik schrijf vaak ook voor jullie gelden. Dat ze jullie helpen, dat jullie weer verhalen hebben die mij helpen – dat we zo samen verder komen. Ik zal niet zeggen dat dat de enige reden is dat ik schrijf (vaak heb ik gewoon woorden in m’n hoofd die eruit willen, ook al zou niemand ze lezen), maar het helpt wel.
Het sterkt me in de overtuiging dat ik niet gek ben dat ik dingen anders wil. Dat er iets te zeggen valt voor een rustiger, gewoner leven, uit de gejaagde stroom. En dat dat gewoon kan, hier en nu. Ook als je 26 bent en ambitieus en in de grote stad woont.
Vandaag wil ik één bijzondere reactie met jullie delen die ik afgelopen week kreeg via WhatsApp, na m’n stukje over hoe mijn leven nu zo anders begint te worden dan voorheen. Het was zo’n verhaal waarvan ik dacht: ja, wauw, zo dus. Een verhaal waarvan ik, steeds weer als ik het lees, ontroerd raak.
Gepubliceerd met toestemming van de afzender, natuurlijk.
“Ik had ook een rushing social life, nu is het thuis, thuis, thuis en af en toe erop uit. And I love it! Zie en spreek vrienden amper, maar de vriendschappen zijn zo steady dat dat niet hoeft. De rust inspireert soms meer dan de mensen. De rust laat je je realiseren wat je hebt en je meer in het moment zijn.
Ik werd erg geinspireerd door mijn oma, die 1,5 jaar geleden overleed. Ze was 89 en de liefste, warmste vrouw die ik ken. Toen ze overleed en we haar leven op papier zetten, realiseerde ik me dat zij in haar leven niets wezenlijks bereikt had (naar huidige maatstaven). Nooit gewerkt buitenshuis, enkel 4 kinderen opgevoed en voor het huishouden gezorgd.
Zij wandelde 2 keer per dag hetzelfde rondje van 20 minuten buiten (tot 5 weken voor haar dood), ademde de ochtendlucht een paar keer diep in en zuchtte dan: “Zo, ik kan er weer tegen.” Ze zat buiten op de tuinbank in de zon, met een kop koffie, en luisterde met gesloten ogen naar de vogels. En ze had een glimlach op haar gezicht.
Ze was tevreden. Ze stierf tevreden over haar leven. Nooit wat bereikt. En toen besefte ik: dit is waar het leven om draait. De lucht, de zon, de koffie, de vogels. Maar bovenal: tevredenheid met het kleine leven. De eenvoud. En nog meer bovenal: de liefde voor de mensen om je heen, want die liefde gaf ze onvoorwaardelijk. Het heeft mij aan het denken gezet ook over hoe ik herinnerd wil worden als ik dood ga. Is ambitie nu echt het belangrijkste?
En deze belangrijke les die ze me leerde toen ze wegvloog, blijft me hoop ik de rest van mijn leven bij. Zo jammer dat ik het haar niet meer kan zeggen.”
Geef een reactie