Het is kerstvakantie en ik zit aan de keukentafel. Door de kamer klinkt de Top 2000, de tafel zelf is nauwelijks zichtbaar door de berg foto’s die er in stapeltjes over verspreid ligt. Georganiseerde chaos.
Vanmorgen haalde ik de foto’s op bij HEMA; zo’n zeshonderd stuks, een doosje vol. Het is mijn selectie van beelden uit 2019 en ik gebruik deze vrije weken om ze netjes in een album te plakken.
Terwijl ik hier zo zit, foto’s plakkend, verhalen ophalend, steeds vergetend dat de kop thee naast me koud wordt, en op de achtergrond B af en toe hoor grinniken om zijn boek, overvalt het me weer.
Man, wat een goed jaar was dit voor mij. Wat bof ik dat ik al deze dingen, al deze mensen heb mogen meemaken. Het is bijna niet te bevatten hóe veel er was in 2019. Ik bedoel, 600 foto’s…en ik heb écht mijn best gedaan om te selecteren. En dan zijn er ook nog genoeg dingen geweest waarvan ik vergat een foto te maken.
Tegelijkertijd ben ik me er enorm van bewust dat dit niet vanzelfsprekend is. Dat alles in één klap zomaar anders kan zijn. Het is nog geen half jaar geleden dat we de moeder van een vriend begroeven, en vorig jaar met Kerstmis had niemand durven denken dat zij er dit jaar al niet meer bij zou zijn. Eergisteren nog kreeg ik een appje van een vriendin, dat de moeder van haar lief ziek is. Ook mijn eigen oma kreeg dit jaar slecht nieuws.
En wat me misschien nog wel het meest aangreep, was de zus van een vriendin die een paar dagen na haar 31e verjaardag te horen kreeg dat ze doodziek was, kanker overal, prognose: zes maanden. Het werden er nauwelijks twee.
De verhalen beginnen vaker te komen. En de realiteit is dat dat de komende jaren nog veel vaker gaat gebeuren. Naast al het goede nieuws over vrienden die trouwen, baby’s krijgen, ouders die dertig of zelfs veertig jaar getrouwd zijn, is dit er ook.
Het geeft al die kleine en grotere momenten die voor me op tafel liggen een andere dimensie. De kwetsbaarheid van het leven, en de dankbaarheid erom, gaan hand in hand. Het maakt dat ik de mensen op de foto’s nog eens goed bekijk, voor ik ze zorgvuldig inplak. Dat ik mijn vrienden extra stevig knuffel, als ze hier bij me thuis komen. Dat ik een paar tranen laat, als ik het blog lees van die jonge vrouw die er nu niet meer is.
En het doet me realiseren dat ik voor 2020 van alles kan bedenken en wensen, maar dat ik vooral hoop dat er nog een beetje meer mag zijn van dit, van hier en nu: liefsten die gezond blijven en waar ik tijd mee mag besteden, een fijn warm thuis waar ik kan pianospelen, schrijven, lezen en koken, een baan waarin ik kan blijven leren en me gewaardeerd voel, en een B naast me waarmee ik dit alles deel.
Misschien klinkt het allemaal eenvoudig, cliché zelfs zo je wilt, maar vandaag voel ik me doordrenkt van besef hoe bijzonder fragiel het allemaal is. Dus voel ik het maar, dit moment, nu het kan.
Dank voor 2019, lieve lezer.
Ik wens je een prachtig 2020.
Geef een reactie