Niets is hetzelfde

Vannacht droomde ik over ons huis in Utrecht, en ik werd wakker met een soort heimwee. Niet omdat ik terug wil, maar omdat het allemaal zo snel gaat. Wéér een levensfase voorbij – de fase van twintiger-zijn-in-de-grote-stad. Het is een vreemde paradox: soms zou ik me willen vastklampen aan de wereld, zo hard raast de tijd, en tegelijkertijd kan ik soms niet wachten op gebeurtenissen die in het verschiet liggen.

Er zijn al zo veel dingen die niet meer terugkomen. Die laatste twee jaar in Utrecht dus, het begin van samenwonen met B. Vrienden die daar aan onze mooie tafel aanschoven voor een maaltijd en een spelletje. De twee jaar ervoor, waarin ik met vier andere jonge vrouwen een huis deelde. Spontane gesprekken in de woonkamer met thee en chocola, dansen op een zomers festival. Op m’n 27e verjaardag verrasten ze me met een brunch op het dakterras, ik word nog steeds warm vanbinnen als ik daaraan terugdenk.

De zomer waarin ik in een studentenhuis woonde toen mijn relatie net uit was. Flarden van late avonden en all-over-the-place zijn, de vrijheid vieren en me soms ook verloren voelen. Daarvoor de jaren met T – kerstmis met zijn familie in Limburg, weekenden op de bank bij z’n ouders, wandelen met de hond. Samen volwassen worden. Met de tent naar de Ardeche (midden in de nacht: ‘maar Suusie, het zijn geen auto’s die we steeds horen, het is de rivier!’ – ik, in mijn slaap mompelend: ‘kabbel kabbel’). Die eerste tijd bij Einder, nog aan de Ridderstraat. Lunch-ommetjes lopen toen we dat nog geen ‘ommetje’ noemden. ’s Morgens heel vroeg in de trein naar Hoofddorp voor redactiediensten bij NU.nl. Werken bij de Volkskrant, dat halfjaar op de politieke redactie van het AD – die uit de hand gelopen kerstborrel in Nieuwspoort waar ik de laatste trein miste en uren op het station hing voor ik eindelijk naar bed kon.

Winterse ochtenden hardlopen met E langs Kasteel De Haar, samen trainen voor mijn eerste halve marathon. Daarna thuis opwarmen met warme choco. Een paar jaar later: hand in hand over de finish in zomers Stockholm. Het beeld van m’n ouders die ons daar aanmoedigden vanaf de zijlijn, telkens weer op een andere plek.

Verhuizen naar Amsterdam – met de Simca zonder stuurbekrachtiging inparkeren in de drukke straatjes van de Jordaan, dozen naar boven slepen over een smalle trap. Met m’n vader eten bij de Indiër op de begane grond. De tijd van student-zijn in Nijmegen, wonen in m’n allereerste kamer aan de Van Welderenstraat (waar ik nota bene onderhuurde bij mede-blogger Fem!). M’n hippiefeest, de maand voordat ik naar Taiwan verhuisde. Door Taipei slenteren, hardlooprondjes over de campus in Hsinchu, weekendtripjes met m’n Taiwan brothers. K, m’n toenmalige vriend, die me als sinterklaascadeau daar op kwam zoeken en zelfs een fles casillero del diablo in zijn backpack wist te vervoeren, destijds m’n favoriete wijn.

Eindexamen doen. Vlak daarvoor overspannen thuis zitten, E die regelmatig kopjes thee kwam drinken en dan allemaal lieve briefjes meenam. Eerste vriendjes, vakkenpakket kiezen, met een grote Kipling-tas vol boeken door de muffe schoolgangen slenteren (de biologiegang, de Engelse gang, de wiskundegang). Tussendoor langs m’n kluisje (nummer 770), afwasteiltjes op de tafels in het Atrium waar mensen hun brood in kieperden, naar de mediatheek, op de monitor in de hal zien welke lessen er uitvielen. Gymlessen op het grote veld, daarna nooit douchen want ieh wie doet dat nou?

Spelen op het schoolplein. Een boek lezen voordat de schooldag begint. M’n geschreven verhalen op een diskette zetten. Onze Harry Potterclub. De typcursus van Super Mario. Voor het eerst een website bouwen.

Tja, als je je herinneringen op de juiste plaats een por geeft, komen ze met stromen tegelijk. Waar het op neerkomt is dit: alles verandert. En ook weer niet. Mensen komen, mensen gaan, mensen blijven. Ik groei en leer en worstel al 20 jaar met dezelfde dingen. Ik hoop, vrees, verwacht dat dat nog wel een tijdje doorgaat. De vraag is: wat zijn de grote lijnen? Wat beklijft?

Je komt er maar op één manier achter.
Of nou, twee misschien: blijven leven, blijven schrijven.

Met dank aan Loes.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Niets is hetzelfde”

  1. des

    oh wat een mooie foto’s zitten hierbij, stralende suus, jonge middelbare school suus, i love it.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.