Dit weekend loop ik weer een stukje van het Pad van de Priesteres. Toen ik 2 jaar terug die jaartraining deed, kon ik het weekend van de WARRIOR niet – elk weekend staat een ander vrouwelijk archetype centraal – en nu mag ik dat alsnog inhalen.
Ik kan nog veel leren van de WARRIOR.
De WARRIOR gaat namelijk over je nee. Of ‘je heilige nee’, zoals trainers Margo en Emelie dat zo mooi zeggen.
Life happens because of her.
Het leven gebeurt door haar, net als bij de MOTHER is ze de actieve kracht.
Maar waar de MOTHER de JA is, is de WARRIOR de nee.In haar gezonde staat is ze de ultieme beschermer. Ze heeft gezonde grenzen.
Ze belichaamt actie en zelfliefde, juist door de NEE die ze geeft.
Ze weet wat heilig voor haar is en is bereid om te sterven om dat te verdedigen.Ze is de heilige NEE.
En hoewel ik er de afgelopen jaren heus beter in ben geworden, blijft nee zeggen, grenzen aangeven, toch een dingetje.
Interessant genoeg biedt het leven me deze week alvast de mogelijkheid om te oefenen. Want na een relatief rustige meimaand – met wat meer lucht in de werkagenda, een lang weekend weg én een week vakantie – is het in juni plotseling AAN.
Ik heb véél werk en twee grote deadlines, het past allemaal maar net (met dank aan B die juist wat minder werkt deze maand en dus meer met kleine M is, zodat ik hier en daar extra uurtjes kan maken).
We hebben sinds Denemarken weer slechte nachten.
Er is allerhande sociaal spul en regelwerk, duizend kleine dingen die dan toch samen ineens erg veel zijn. Van cadeautjes regelen voor jarige familieleden en vrienden, tot dekbedovertrekken uitzoeken voor ons nieuwe grote bed (toch best een investering en iets waar je nog jaren tegenaan moet kijken, kortom iets wat brainspace vraagt) en Project Voortuin (ik zette het grind eindelijk op Marktplaats, de volgende stap is weer een kuub compost bestellen – of 2).
Ik heb een baby om voor te zorgen – ineens waren alle kleertjes weer te klein, dus hup, ‘even’ een volledige nieuwe garderobe scoren voor haar, de koelkast moet elke week opnieuw gevuld (leve Hofweb die aan huis bezorgt, maar zelfs alleen een weekboodschappenplanning maken kost al gauw een uur), ik moest m’n kapotte e-reader nog aangeven bij de creditcardverzekering, er waren bestelde Vinted-pakketjes die opgehaald moesten worden, een ander pakketje moest juist op tijd teruggestuurd, en de biebboeken zijn ook alweer over datum.
Intussen stapelt de was zich op, is eerdergenoemde koelkast aardig toe aan een poetsbeurt en groeit het onkruid in de tuin knetterhard met al deze regen.
O ja, en dan zijn we ook nog een bruiloft aan het plannen. Mijn jurk heb ik gelukkig uitgekozen maar ik heb nog geen minuut kunnen zoeken naar schoenen of sieraden, dit weekend bouwden we de muziekplaylists op, we gingen naar de wijnhandel om wijnen uit te kiezen, naar de notaris om over huwelijkse voorwaarden te praten, vanmiddag rijden we naar Hilversum om de trouwringen op te halen. Ook moet ik nog een afspraak met m’n kapper maken voor een proefkapsel (yep, ik ga het toch laten doen), kleine M moet nog een feestpakje, en we hebben ook nog niet goed nagedacht over het decoreren van de locatie.
Kortom, er is veel.
En dus zei ik vanmorgen 5 keer nee. Met pijn in m’n hart want ik wíl alles wel, maar het past gewoon niet. Niet op een gezonde manier, tenminste.
Ik zei nee tegen de vriendin die misschien vanavond zou komen eten (dit was een potloodafspraak, maar toch).
Nee tegen de freelancersborrel in Amsterdam donderdag, waar ik vet veel zin in had.
Nee tegen het verzoek om met kleine M mee te doen aan een wetenschappelijk onderzoek van het Baby & Child Research Centre (vet leuk!).
Nee tegen het lokale gemeenteraadslid dat me mailde met de vraag om binnenkort eens kennis te maken.
En nee tegen mijn Tekstnet-intervisiegroepje, waar ik volgende week weer een bijeenkomst van gepland staat.
Kijk, het zijn allemaal dingen die ik graag zou doen – da’s het lastige. Het is geen ‘nee-ik-wil-niet’. Maar als ik alles blijf doen ga ik zelf kopje-onder. En/of mijn kind en gezin lijden eronder, dat wil ik óók niet.
Over grenzen gesproken: ik zit ook steeds in m’n hoofd met dat ik meer wil bloggen, tot ik gisteravond besefte dat bloggen óók iets oneindigs in zich heeft (net als bijvoorbeeld sociale media). Je kunt altijd meer schrijven. En dat is leuk en goed – en een drijvende kracht in m’n leven! – maar het is ook tijd die ten koste van iets anders gaat.
Dus misschien helpt het me om ook hier te begrenzen. Om te bedenken wat ik écht wil delen en zorgvuldig te kiezen waarover ik schrijf, maximaal 1 keer per week, bijvoorbeeld.
Anyway, tot zover vandaag. Nu weer focus op die deadline.
(Beeld: Pexels/Duong Nhan)
Geef een reactie