Napraten

Op de Verkoudheid From Hell volgde de Griep From Hell. Alledrie hadden we hoge koorts en dat was, tja, overleven. Zelf tikte ik vijf dagen de 39,5 graden aan en daarmee won ik de temperatuurwedstrijd, een twijfelachtige eer. Ook kleine M had het goed te pakken, zo sneu.

Dus dat hebben we ook weer afgevinkt: voor het eerst ziek-voor-je-zieke-kind-zorgen. We zijn er nog niet helemaal, maar sinds gisteren lig ik niet meer om half 7 samen met m’n baby in bed en vandaag heb ik voor het eerst in anderhalve week het gevoel dat ik weer iets meer kan doen dan het hoogst noodzakelijke.

Poe.

Terwijl ik koortsig op de bank lag, kwamen er een hoop gedachten voorbij, ook over dit blog. Voor de zoveelste keer ben ik zoekende in wat ik wil met Suushi. Wat doe ik hier eigenlijk? Waarom schrijf ik nog op deze internetstek?

Die vragen hebben een nieuwe dimensie gekregen, nu ik een gezin heb. Want mijn leven draait niet meer alleen om mij. Alles wat ik doe, is vervlochten met de levens van mijn kind en (bijna-) man. Wat wil ik daarvan delen, met oog op hun privacy? En wat wil ik eigenlijk zélf delen in deze fase?

Tegelijkertijd denk ik aan de ontelbare blogposts die ik zelf door de jaren heen verslonden heb. Zo veel dingen die ik op blogs las, hebben mijn leven veranderd – vaak een beetje, soms wat meer.

Klein voorbeeldje: ik weet nog dat Des jaren geleden iets schreef over dat wenkbrauwpotlood helemaal de bom was, ik had dat nog nooit geprobeerd maar door die woorden kocht ik het ook eens – Des, je had gelijk, wat een chill spul.

Ik herinner me nog zoveel andere flarden van haar mooie blogs door de jaren. (Des schreef jij niet ooit over wasbare luiers? Volgens mij dacht ik toen al, als ik ooit kinderen krijg ga ik dat ook proberen.)

Ik herinner me klimaatblogs van Loes die me hoopvol maakten.

Ik weet nog dat Lin een post schreef over haar weg naar het moederschap.

En ik weet nog hoeveel plezier ik had toen ik, een paar jaar terug nog maar, Nikki’s blog ontdekte en daar herkenning vond.

Ook moet ik denken aan alle verbinding die Suushi mij door de jaren heen bracht. Reacties op wat ik schreef, soms zelfs ontmoetingen.

Wat éigenlijk een beetje het ding is, is mijn eisenpakket. Het zal ook eens niet zo zijn. ;-) Ik merk dat ik tijdens het tikken hier met veel te veel dingen rekening aan het houden ben. Neem nou dat lijstje hierboven. Ik noem een paar bloggers en meteen komt het gefluister in m’n hoofd: vergeet ik niet iemand? Dekt dit wel de lading? Is het niet stom voor Des dat ik dan bij háár een voorbeeld over make-up noem, alsof al haar diepgaandere posts er niet toe deden? Oké, zinnetje erbij dan maar om dat effe duidelijk te maken…

Ik lees ook vaak mezelf terug en dan valt me op welke woorden ik te vaak gebruik, dat de zinnen niet lekker (genoeg) lopen, dat ik in herhaling val, te veel ‘ik’ gebruik. En dat noemt zich tekstschrijver, roept m’n innerlijke criticus alweer. En dan ben ik ervan overtuigd dat jullie je allemaal afvragen hoe ik in godsnaam m’n geld kan verdienen met schrijven. (Zie, hier bijvoorbeeld, twee zinnen achter elkaar beginnen met ‘en’ – en dan niet als stijltrucje maar gewoon omdat ik er niet bij nadacht.)

Misschien is het ook dit: de confrontatie met dat ik allesbehalve perfect ben.

Een tijd geleden schreef ik veel over vegan eten. Maar ja toen werd ik zwanger en kwam de klad daar een beetje nogal in. Voelt dan toch ergens als falen om vervolgens weer vrolijk te vertellen over de heerlijke spiegeleieren met hummus die ik deze week maakte als lunch.

Nog langer geleden schreef ik over een leven zonder sociale media, hoe goed dat me beviel, wat het me bracht. Beste besluit ooit, schreef ik, nooit meer anders. Intussen scroll ik weer dagelijks over Insta (‘ooit ga ik stoppen’, ik ben net een roker wat dat betreft).

Then again: de dingen niet mooier maken dan ze zijn, was dat niet juist altijd wat ik hier probeerde te doen? Puur schrijven, de rafelrandjes zichtbaar maken. Ook mijn eigen rafelrandjes.

Maar als het gaat om ouderschap, voelt dat laatste méga-kwetsbaar. Ik heb het altijd al ongemakkelijk gevonden om iets te laten zien aan anderen die daar veel ervarener in zijn, en ik heb nu eenmaal pas een baby’tje van vijf maanden. Zoveel anderen hebben zoveel meer ervaring met moeder/vaderschap. Zien zij niet al van mijlenver welke kuilen ik voor mezelf aan het graven ben? Lezen zij hoogmoed in m’n woorden als ik iets beweer over zaken waarbij ik pas aan het begin sta? (Ik snap heus dat ik de dingen ook gewoon op mijn manier mag doen, en dat ik gaandeweg mag leren en van inzicht veranderen en zo. Alleen dat hoofd, hè.)

Voorbeeldje: schermtijd. Ik heb nu nog het idee dat B en ik de beeldschermen zo lang mogelijk uit kleine M’s leven willen houden. Ik laat me dan ook graag inspireren door accounts als Schermvrij Opvoeden (ook op Insta). Maar ja, makkelijk gezegd, met een baby die nog niet begrijpt wat een smartphone is en die zich ook nog niet vrij door de kamer kan bewegen.

Of dat hele gebeuren met samen slapen. Veel over gelezen, heel wat wijzer, en toch aarzel ik om er al te veel over te delen. Al moet gezegd: toen ik afgelopen week op Instagram (ja) iets deelde over coslapen, was het superfijn om reacties te krijgen van andere moeders die dit ook deden of doen.

Misschien dus maar gewoon beginnen. Durven, zoals vanouds. Het hoeft niet allemaal gepolijst (zeg ik maar weer eens) en het hoeft ook niet volledig, compleet of in control.

Flarden zijn ook goed.

Hierbij dan maar.