Suushi

a little bit of everything, all rolled into one

Naar het bos

Het is goed wonen hier in Rivierenland, maar één ding mis ik: het bos.

Er is hier geen bos. Natuurlijk, er staan wel bomen. In onze straat alleen al perenbomen (voordat dit een woonwijk werd was het een boomgaard), kastanjes, een spar en andere bomen waarvan ik de naam nog niet ken – hoewel ik langzaam wat bijleer van Eline’s bomenproject. Zelf plantte ik een amberboom en een beuk in de tuin, plus natuurlijk de tuiny haag. Er stonden al een liguster en een appelboom.

Alleen: in Elst vind je vooral vrij jonge bomen. Hooguit dertig, veertig jaar schat ik, met hier en daar een uitschieter. Ja, ze maken de wijken groener. Ja, ze vullen de parken mooi op. Rondom het dorp staan zelfs een paar boomkwekerijen. Maar het is allemaal geen bos.

Ik kan prima een ommetje wandelen door de wijk, het park of het veld. Daar kikker je ook best van op. Maar hoe langer ik hier woon, hoe sterker ik voel dat in het bos zijn, dáár lopen, de geur opsnuiven, een andere behoefte vervult.

Bos voelt geborgen.
Bos is aardend.

Gelukkig woon ik ook weer niet zó ver weg van het bos: een dikke twintig minuten rijden en ik sta op de Veluwe. Ook rondom kasteel Doorwerth (kwartiertje) kun je heerlijk wandelen.

Maar, je leest het al: hier heb ik de auto voor nodig. En ik wil zo min mogelijk autorijden. Maar zou ik gaan fietsen, dan is het dichtstbijzijnde bos – voor zover ik weet – minimaal drie kwartier reizen. Dat doe je niet ‘even’ na een werkdag of op je zaterdagmiddag, zeker niet met een dreumes.

Dus soms pak ik toch de auto voor een boswandeling. Dubbel voelt het, dat ik de natuur ‘moet’ vervuilen als ik me met haar wil verbinden. Het schuurt, ik krijg er buikpijn van. Ik wil niet in die stomme rot-auto. Het leidt ook tot allerlei gedachten over onze ruimtelijke inrichting, onze verloren connectie met moeder aarde en het verband tussen die twee – maar goed, dit is niet iets dat ik vandaag of alleen kan oplossen.

Wat ik wel heb geleerd van in Elst wonen: ik heb bos nodig.

Dat houdt me gezond, gegrond. Wandelen door het bos vertraagt, verlaagt m’n stressniveau, helpt om los te komen uit de rat race – en herinnert me eraan wat echt belangrijk is. Het is thuiskomen.

Dus, op het ‘doen’-lijstje voor 2025: vaker naar het bos.

PS. Tips om vanuit Elst makkelijk én autovrij in een bos te komen (zonder te verhuizen, that is) zijn welkom.

PPS. Wil je mijn schrijfwerk supporten met een kop koffie of een taartje? Jeej, dat kan nu! Doneer via Petje Af.

Verder lezen?

Met de trein naar Sicilië: reisplan, boeken en tips Elst voor beginners: al mijn tips Default ThumbnailMijn verborgen impact

4 reacties op “Naar het bos”

  1. Loes

    Herkenbaar!

    Omdat je het vraagt, hier een paar bosstations (autocorrect maakt er steeds bus van) in de buurt van Elst: Oosterbeek, Wolfheze, Dieren (iets minder je stapt uit de trein in het bos), Mook-Molenhoek. (Bij die laatste ben je wel echt meteen op de Mookerheide)
    Ik ga al netwerkend ook weleens wandelen vanaf Driebergen-Zeist. Daar kun je ook echt meteen het bos in.

    Niet bos, wel mooi: vanaf station Zutphen het IJsselland in wandelen.

    Veel plezier! En laat maar weten als je een keer een compagnon de route zoekt!

    Beantwoorden
    1. Suusie

      Fijn Loes, dank voor deze tips! Goed om weer top-of-mind te hebben. <3

      Beantwoorden
  2. Jaap

    Het leuke is dat, een huis, net als een boom, een vaste locatie heeft (campers daargelaten). Dus ja: zonder verhuizen “this is what you’re going to get”.

    Die ruimtelijke inrichting ja. Daar zijn heel wat boekwerken mee gevuld. Als je een satellietfoto van Nederland bekijkt schieten de tranen er welhaast van in je ogen: meer dan de helft van de grondgebied in Nederland is landbouw. (Waarbij landbouw hier synoniem staat voor: oneindige gestrekte velden van monoculturen en gifrijke akkers.)

    Vanuit Elst kun je inderdaad alleen naar het zuiden (onder Nijmegen) of naar het noorden (Veluwe etc.). Maar beide is nét niet triviaal (kwartiertje fietsen of er zelfs wandelend heen kunnen).

    Als je in Elst blijft wonen op de lange termijn is het handig om eens te polsen bij de lokale buurt- of wijkvereniging of bomenbond of andere initiatieven of er gestreden kan worden voor meer groen. Inspreken bij de gemeenteraad, je stem laten horen, je kent het wel. Nadeel: dit is een proces van de lange adem. Maar als je voornemens bent hier pakweg de komende 20 jaar van je leven te spenderen is het het sowieso waard.

    In de wijk waar ik woonde in Leiden bouwen ze zo’n 10.000 nieuwe woningen maar wilden ze eigenlijk geen enkele vierkante meter groen aanleggen. (Sterker nog: er moesten extra bomen gekapt worden omdat er te weinig ruimte was voor water door al dat extra beton… Lang leve die ruimtelijke planning.) Na veel heisa komt er een soort postzegelpark met als crux: die komt er pas als alles af is over een jaar of 5 à 10.

    Uiteindelijk leef je vandaag, dus kan je soms beter naar een plek waar het in orde is. Afhankelijk van hoe belangrijk een bos in de buurt is kun je ervoor kiezen om te verhuizen.

    Dieren is overigens wel een ‘special mention’ waard. Begin jaren ’70 zijn ze er stante pede gestopt met bouwen omdat ze erachter kwamen dat ze de Veluwe aan het slopen waren. Dus het heeft aan de ene kant ruime voorzieningen (supermarkten, scholen, intercitystation) en aan de andere kant het grootste bos van Nederland.

    Beantwoorden
    1. Suusie

      Ha Jaap, mooie bespiegelingen, gedachten en ideeën – thnx! Brengt het proces weer een stukje verder.

      Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.