Wat is de wortel van dit verhaal? Waar gaat het werkelijk over?
Die vraag stelde Elisabeth me in een coachsessie. Want kijk, ik kan natuurlijk blijven hangen in spijt-spijt-spijt dat ik ‘nee’ zei tegen die superleuke baan. Vanmorgen nog was een vriendin hier op bezoek, ik vatte het gebeuren samen en haar reactie was: ‘Ai, dat klinkt of het echt een buitenkansje was.’
Ja, shit.
Anderen om me heen benadrukken juist hoeveel dit op lange termijn van me had gevraagd, dat het een goed besluit was. Dat helpt dan weer een beetje.
Maar stop. Wacht. Het is tijd om op te houden steeds weer reacties en bevestiging te vragen. Hoe goedbedoeld ook, dat helpt me niet verder. De vraag is: wat ligt er onder deze casus?
Dat laagje. Dáár naartoe. Dat brengt meer helderheid dan eindeloos heen en weer geslingerd worden tussen intense emoties.
In het gesprek spiegelde Elisabeth drie dingen die ze me hoorde zeggen:
- ‘Gevangen‘ zitten (ja, effe ongenuanceerd)
- Onzekerheid
- Al het bruisende in mij: ik voel zoveel creatiekracht en die wil ergens heen
De eerste twee zijn een logisch gevolg van de situatie. Het leven met een jong gezin is nu eenmaal een stuk minder vrij(blijvend) dan hoe ik er vijf of tien jaar geleden bij zat. Ik heb meer verantwoordelijkheden, minder tijd voor mezelf, meer rekening te houden met de wensen en behoeften van anderen. Hallo, waar ben ík dan nog?
Onzekerheid is ook niet moeilijk te ontrafelen: door de ontwikkelingen rondom AI staat mijn vakgebied behoorlijk op z’n kop. Niemand weet waar het heen gaat. Bestaat het beroep van tekstschrijver straks nog wel? En zo ja, hoe ziet het er dan uit – word ik ‘the human in the loop‘, zoals Nikki laatst schreef?
Plus, ik werkte afgelopen jaren vooral voor universiteiten en hogescholen. Nu voert het kabinet gigantische bezuinigingen door in het hoger onderwijs (1 miljard!). Gisteren werd bijvoorbeeld bekend dat bij Wageningen University & Research – vorig jaar een van mijn grootste opdrachtgevers – 130 tot 180 banen verdwijnen bij de staf en ondersteunende diensten, zo’n 10 procent van de werknemers op die afdelingen. Communicatie valt daar ook onder. Bij de Open Universiteit worden tientallen banen geschrapt. Waarschijnlijk stopt het relatiemagazine waar ik voor schreef.
Dus ja, hartstikke logisch dat het allemaal wankel en wiebelig voelt. Die ‘droombaan’ leek in die zin een soort gouden sleuteltje: kijk, hiermee kun je jezelf bevrijden uit deze modderige bende. Weg gevangenschap, weg onzekerheid, alle ruimte voor dat bruisende in mij – want ik zou meteen aan de slag kunnen met een reeks héle leuke creatieve projecten, inhoudelijk precies in mijn straatje. Met leuke mensen, ook nog.
En ik gooi dat sleuteltje weg. Natuurlijk voelt dat shit.
Maar.
Dat is niet het hele verhaal. Er waren ook redenen om ‘nee’ te zeggen, goede en gegronde redenen. Want er zijn andere dingen die ik óók belangrijk vind: embodiment (belichaming), leven vanuit rust en flow. De vraag is of daar nog wel ruimte voor was geweest in het andere scenario.
Ik kan eindeloos blijven focussen op die gevoelens van gevangenschap/klem zitten en onzekerheid. Maar ik heb de keuze om me – in plaats daarvan – te richten op dat bruisende gevoel. Wat heeft mijn creatiekracht nodig om te groeien en naar buiten te komen?
We deden een korte meditatie. Ik voelde wáár de creatiekracht in m’n lijf zat (middenrif, buik, bekken!), hoe dat voelde en liet ‘m uitspreiden over mijn lichaam. Toen vroeg Elisabeth: wat wil dit gevoel, wat heeft het nodig?
Er rolde zo een formule uit: tijd + toestemming = focus.
Als ik de tijd neem en mezelf toestemming geef (!) om die bruisende creativiteit te volgen, ontstaat focus. En daarmee kom ik verder.
Hierbij geef ik mezelf tijd en toestemming om komende periode vaker ‘vrij’ te schrijven onder werktijd. :-)
Over focus gesproken: het is ook helpend om m’n focus te verleggen. Niet blijven turen naar dat gouden sleuteltje, maar kijken naar wat er allemaal al is. Wat kan ik doen om meer vrijheid (het tegenovergestelde van klem zitten) en meer zekerheid (yep, het tegenovergestelde van onzekerheid) te ervaren? Waarin vind ik creativiteit en belichaming? En welke andere waarden zijn nog belangrijk – hoe vind ik die nu (niet) terug in m’n leven?
Opdracht voor deze week: maak een vision board.
Geef een reactie