Mijn tuin

Mijn tuin wordt een wilde tuin. Een groene oase in de wijk, een plek waar je graag bent – zeker als de zon schijnt. Een plaats waar je de bladeren hoort ruisen, waar de bijen zoemen en de wormen, pissebedden en al die andere kriebelbeestjes krioelen in de vruchtbare grond.

Mijn tuin wordt een pleisterplaats voor vogels en insecten. Omdat er volop bessen en zaden te vinden zijn, omdat er van het vroege voorjaar tot de late herfst bloemen bloeien, en er volop plekjes zijn om je te verstoppen of nestjes te bouwen.

In mijn tuin komen bomen. Niet per se hele hoge of dikke bomen – zo groot is mijn tuin niet – maar wel bomen die schaduw geven en zo verkoelend werken, die zuurstof leveren, CO2 opslaan. Die mooie appelboom in de voortuin, dat is pas het begin.

De schutting van mijn tuin is straks bijna niet meer zichtbaar. Nu al klimt de sterjasmijn die ik vorige maand plantte langzaam maar zeker omhoog, en sinds gisteren hebben we een verticale kruidentuin waar ook aardbeienplantjes aan de muur groeien. Ik kan niet wachten om te oogsten.

Sommige dingen vind je nauwelijks in mijn tuin. Tegels, bijvoorbeeld – alleen het hoognodige, voor een paadje waar je met je fiets overheen kunt om ‘m in het schuurtje te zetten, stapstenen en een terras – 3 bij 3 meter, dat moet een terras minimaal zijn leerde ik – maar veel groter hoeft ook niet, zeker omdat daarnaast het grasveldje begint. En waarom zou je op een stoel zitten als je ook in het gras kunt liggen?

Dat fietsenschuurtje trouwens, dat hebben we nu nog niet. Maar het wordt geen stenen bouwwerk. Misschien kun je het zelfs nauwelijks een fietsenschuurtje noemen: het wordt een eenvoudige overkapping van vier houten palen met een groendak erop, en als ‘muren’ plaatsen we schermen waar klimplanten overheen groeien. Hoe we dat precies gaan doen, is een project voor deze zomer, maar in mijn hoofd staat-ie er al. Eerst nog even die stomme overkapping verkopen. (Best een mooi ding hoor, topkwaliteit, maar hij past niet op deze plek en in deze tuin.)

Kunstgras vind je gelukkig ook niet meer in mijn tuin. De mat van 5 bij 2 meter die er lag toen we hier kwamen wonen, heb ik op Marktplaats verkocht. Kun je tot m’n verbazing nog best een paar tientjes voor krijgen.

Wél vind je in mijn tuin al steeds meer planten. Ik leer dagelijks bij wat dat betreft – verder dan het herkennen van een serie verse kruiden en de magnoliaboom kwam ik tot nu toe niet – en maakte deze week een schriftje waarin ik de namen schreef van alle planten die ik afgelopen maand in de tuin heb gezet.

In de tuin staat ook ‘mijn’ lelie: een stuk van de plant die begon te bloeien op de dag dat ik in 1991 werd geboren, en die m’n moeder al bijna 31 jaar telkens mee-verhuist. De moederplant staat inmiddels in haar tuin in Zweden.

Terwijl ik mijn tuin verken, loop ik op blote voeten of op de klompen van mijn oma – ik kreeg ze nadat zij in november overleed, ze zijn precies mijn maat. Mijn oma hield ook van tuinieren, allebei mijn oma’s trouwens. Graaf ik een gat voor een nieuwe plant, dan gebruik ik daarvoor oma Janna’s groene schepje.

Er past nog veel meer in mijn tuin. ‘Kom maar een keer langs’, zei de collega bij wie ik laatst ging eten en die zo’n geweldige grote mooie wilde tuin heeft op het platteland. ‘Dan steken we wat planten uit, en knippen we wat stekjes voor je af. Het groeit hier toch harder dan ik bij kan houden.’

Ik appte vrienden-met-een-tuin met de vraag of zij nog stekjes hebben. Honderden, schreven ze terug. Een ding weet ik wel, ik hoef vanaf nu niets meer te kopen bij de Intratuin. Sowieso wil ik in de toekomst niet meer naar de Intratuin maar naar een goede biologische kweker, zoals de Hessenhof in Ede. Zodat ik weet dat de plantjes die ik koop gifvrij zijn, dat het soorten zijn die daadwerkelijk nog stuifmeel/nectar voortbrengen voor de insecten (blijkbaar zijn er ontzettend veel ‘doorgekweekte’ bloemen op de markt die schitterend bloeien, maar waar de insecten helemaal geen klap aan hebben – twijfel je, gebruik dan je neus: als je niets ruikt zit er waarschijnlijk weinig in).

Volgende week wordt hier voor de deur 1 m3 biologische compost geleverd. Turfvrij, da’s lang niet overal te krijgen in Nederland maar Bio-Kultura heeft het gelukkig. En je wilt turfvrij, weet ik tegenwoordig, want compost/tuinaarde met turf is mega-slecht voor het klimaat én je tuin.

We kochten ook een tuinkast, eentje die precies past in het ‘loze’ hoekje naast de linker achterdeur. Volgend weekend gaan we gras inzaaien en binnenkort installeren we ook een regenton. Nu al voelt het hartstikke zonde om kraanwater te gebruiken om de planten te besproeien, maar ja, je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk. Om die reden kocht ik de afgelopen tijd tóch ook alvast een paar zakken compost en tuinaarde bij Intratuin. Wel biologisch maar ja, met turf, niet ideaal maar je kunt nu eenmaal niet alles perfect doen.

En met tuinieren werkt het zoals met veel dingen in het leven: soms moet je gewoon beginnen.

De tuin vorig jaar in juni, ruim een maand voordat wij er gingen wonen. Rechts een stukje van de mat kunstgras.
De tuin vandaag: nog deels een zandbak en overal growth in progress, maar het mooie van de natuur is dat je soms alleen maar een zetje hoeft te geven en daarna is een portie geduld voldoende. :-) Rechts zie je de blauwe waterschaal – badje voor de vogels – die mijn moeder maakte (check haar keramiek-webshop).
En die grote klaproos (en een heleboel andere planten) kwamen spontaan op. Da’s zo leuk aan een wilde tuin: altijd een verrassing wat er gaat gebeuren!


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

3 reacties op “Mijn tuin”

  1. Betsy

    Een heerlijk verhaal over jouw ontdekkingstocht in jouw tuinwereld.

  2. Prachtig! Wat goed dat jullie dit doen. Ik heb afgelopen voorjaar aardbeienstekjes aan de hele buurt uitgedeeld, zou je daar interesse in hebben?

    (Nog afgezien van of het praktisch is, Leuven is wel wat ver ;))

  3. Wat heerlijk Suus! En wat hebben jullie veel geleerd zo te lezen. Het klinkt als nu al een fantastische tuin, die nog beter wordt. Onze tuin is ook een work in progress, je verhaal is heel inspirerend daarvoor. Wij hadden trouwens vorig jaar een verticale tuin maar het bleek erg lastig met de bewatering. De planten (zelfs al hadden we ze zorgvuldig voor hitte en droogte gekozen) zijn helaas een beetje “weggefikt”, alleen een vetplant leeft nu nog. Dit zodat je niet té teleurgesteld bent, mochten de aardbeien het niet redden ;-)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.