Met de trein

Nog maar een paar nachtjes slapen en dan gaan we naar Italië. Yes, ik geloof dat ik het eindelijk hardop durf te zeggen: we gaan naar Italië! Al sinds het voorjaar ligt het plan er, maar in tijden van corona weet je natuurlijk nooit of zoiets ook echt doorgang kan vinden. Ik bedoel: ons oorspronkelijke langere-tijd-op-reis-plan (per trein naar Indonesië!) hebben we twee keer uitgesteld en uiteindelijk op de lange baan geschoven. Misschien gaan we nog eens, maar voorlopig is over land door Rusland en China reizen geen optie.

Maar ja, B en ik wilden nog wel graag op reis. Bovendien konden we half september 4 weken vrij nemen – voor mij een mooie overgang van vaste-Einder naar freelancer en B is al zzp’er, dus die kon er ook een paar weken tussenuit.

Zo ontstond een nieuw plan: met de Volkswagen-camperbus van m’n schoonouders op pad. Dat deden we twee keer eerder en het is een heerlijke manier van reizen. Naar Italië wilden we, net als in 2019. En dan dit keer niet in het noorden blijven, maar helemaal over land naar Sicilië – en met de boot terug.

Eigenlijk hadden we het al zo ongeveer besloten. Sterker nog, toen we in Zweden waren vertelde ik er vrolijk over aan m’n moeder. Maar toen die zich de volgende dag, in een gesprek over de klimaatcrisis en wat je daar zelf aan kunt doen, liet ontvallen ‘dat jullie toch ook met de bus naar Italië rijden’, had ik geen weerwoord.

Eh. Ja.
Vooruit, vliegen doe ik niet meer. Maar eerlijk is eerlijk, een paar duizend kilometer in een dieselauto is ook niet bepaald klimaatneutraal…

‘Zeg’, begon ik tegen B. ‘Kunnen we niet met de trein?’

Nou heb ik gelukkig een man die ook bezig is met duurzaam leven, dus het was niet enorm moeilijk om ‘m te overtuigen. Er was één probleem: we gingen ook verhuizen en onze beider hoofden zaten veel te vol om nog zoiets als een uit-je-comfortzone-treinreis te plannen. Dus na wat verkennende gesprekken besloten we: dit gaan we zéker doen, maar nog niet nu.

Maar bij mij bleef het knagen.

Want hoe relaxt ik die eerdere reisjes met de Volkswagenbus ook vond, de opmerking van m’n moeder bleef door mijn hoofd spoken. Oké, natuurlijk is met de auto naar Italië nog altijd véél beter voor de wereld dan per vliegtuig naar Thailand. Maar toch.

En zijn deze vier weken vrij niet júist een uitgelezen kans om het vakantiereizen-per-trein op ons gemakje te verkennen?

Op een ochtend besloot ik een paar sommetjes te maken. We hadden namelijk een paar aannames gedaan.

ONZE AANNAMES

1. Reizen per trein is veel duurder dan met de auto – misschien wel 2 keer zo duur.
2. Je doet overal veel langer over.
3. Als we met onze eigen (kleine hybride) auto zouden gaan, zou het verschil in CO2-uitstoot misschien niet eens zo groot zijn. Misschien een alternatief?

Maar eh, klopten die aannames wel? Ik telde het aantal reiskilometers op met de ANWB Routeplanner, zocht de CO2-uitstoot per kilometer van diesel- en benzineauto’s op, plus het verbruik van de VW-bus én onze eigen auto. Ook googlede ik de gemiddelde brandstofprijs. Zo berekende ik wat we zouden uitstoten én uitgeven voor een reis van Elst naar Palermo over land, en terug via Genua, met nog wat dagtripjes onderweg.

Conclusies:

• Reizen met de VW-bus is het vervuilendst én het duurst. Deze reis zou ons ca. 880 euro aan diesel en tolwegen kosten en we zouden maar liefst 1014 kilogram CO2 uitstoten. Nog altijd stukken minder dan een retourtje Bali (= 4000 kg CO2 per persoon, dus 8000 kg!) maar toch weer duizend kilo troep erbij in de atmosfeer.
• Reizen met onze eigen hybride Toyota Yaris scheelt al bijna de helft: 553 kilogram CO2. Qua kosten (benzine + tolwegen) kwam ik uit op een schatting van 640 euro.
• Tot slot: reizen per trein blijkt goedkoper dan met de VW-bus, en het is niet megaveel duurder dan met de auto. Voor 335 euro per persoon (dus 670 euro met z’n tweeën) heb je een Interrailpas die een maand geldig is, en waarmee je binnen die maand 7 dagen vrijwel onbeperkt kunt treinen in Europa. Alleen voor sommige HSL-treinen betaal je een paar euro reserveringskosten. Eventuele bus- en ferrytickets komen daar natuurlijk nog bij, maar die zijn in Italië goed te betalen (en eigenlijk zou je bij de autoritten ook nog je afschrijving, verzekeringen, belastingen et cetera moeten optellen). Zeg dat je al met al 750 euro kwijt bent.
  
  En de CO2-uitstoot van treinreizen? Ik zocht naar goede calculators, vond die nog niet. Wel vond ik op de website van ÖBB, de Oostenrijkse spoorwegen, een rapport waarin ze spreken over 8 gram CO2 per persoon per kilometer. Met 4000 treinkilometers zou je dan uitkomen op 32 kilo uitstoot, dus 64 kilo met z’n tweeën.

Vierenzestig kilo.

Stiekem vind ik die 8 gram wel erg optimistisch klinken (zo’n rapport heeft toch een ‘wij van WC-eend’-factor), maar stel dat het het dubbele is – dat is alsnog stukken groener dan autorijden of vliegen.

Toegeven, het ’treinen kost meer tijd’-argument is lastiger te weerleggen. Sommige gebieden zijn inderdaad lastiger bereikbaar met het openbaar vervoer. De trein kan bovendien vertraging hebben. Je kunt pech hebben met overstaptijden. Daar staat tegenover dat je met hogesnelheidstreinen direct van stadscentrum naar stadscentrum zoeft, zonder gedoe met ringwegen en vliegveld-shuttlebussen.

Ik ontdekte dat je met de HSL in 4 uur van Venetië naar hartje Rome reist. Met de auto doe je daar volgens Google zo’n 6 uur over – pauzes en file niet meegerekend. Na wat research kwam ik erachter dat je zelfs binnen een dag van Arnhem naar het Gardameer reist; je neemt eerst de TGV naar Parijs, stapt over op de trein naar Milaan en komt om 11 uur ’s avonds aan in Peschiera del Garda. Een relaxtere optie is de nachttein. Dan reis je naar München, waar je om 20.10 uur aan boord gaat van de ÖBB Nightjet. Terwijl je slaapt, trein je door de Alpen en vroeg in de ochtend ben je bij het Gardameer.

Al deze dingen vertelde ik aan B en zo kwam onze brainstorm weer op gang. Na een paar dagen zei hij: ‘Ik geloof dat ik wel zin in die treinreis begin te krijgen.’

Twee dagen later boekten we onze Interrail-passen. En komende zondag gaan we al! Man, wat heb ik er zin in. Ik ben súperbenieuwd hoe ‘Europa per spoor’ me gaan bevallen. We beginnen dus met een paar dagen chillen aan het Gardameer. Omdat we ons beiden erg verheugen op buiten-zijn, boekten we een glamping-tent. Eerst even bijkomen van alle drukte. Wat wandelen misschien.

En daarna?
Daarna gaan we het wel zien. Er staat van alles op m’n wensenlijstje (ijsjes in Rome, pizza in Napels, hiken langs de Amalfikust, de Etna beklimmen), maar het fijnste is om gewoon bij de dag te leven en ter plekke te ontdekken wat we tegenkomen.

Italië kennende belooft dat veel goeds.

---