Maandag

De zomer loopt ten einde, en ik ben weer verslaafd aan mijn telefoon. Misschien verklaart dat deels de gaarheid die me nu alweer een paar dagen in z’n greep houdt. Of nee, wacht, dat is niet het enige. Na tweeënhalve week vakantie in Frankrijk en Zweden was de overgang naar het werkende leven nogal heftig. Dat ook. Ik had niet echt weekend, afgelopen dagen, want vandaag wachtte een deadline voor Radboud Magazine op me.

Die deadline heb ik gehaald – althans, als de geïnterviewde en mijn chef het stuk vanmiddag goedkeuren. Dat hoop ik maar, want hoewel ik wel vaker niet enorm blij ben met de stukken die ik schrijf (en ja, da’s grotendeels een gevalletje ’te kritisch’), vind ik het nu allemaal wat slordig, gehaast opgetekend. Vooruit, de inhoud staat, maar ik had graag meer rust en ruimte gehad om er een mooi verhaal van te maken. Ach, zo gaat het soms. En wat B zei, moet ik ook in mijn oren knopen: “Jouw schrijfstandaard ligt zo hoog, dat het sowieso een prima artikel is.”

Maar ja, over die telefoonverslaving he. Of eigenlijk: sociale-mediaverslaving. Waarom blijft dat toch zo ingewikkeld? Ik vind het enorm leuk om verhalen te delen op Instagram, om in contact te komen met mensen in de online wereld, en om me te laten inspireren door artikelen die gedeeld worden op Twitter en Facebook. Tegelijkertijd – altijd hetzelfde liedje – gaat m’n concentratievermogen er een beetje aan, als ik uren per dag zit te scrollen.

Wat ik gemist heb, afgelopen tijd: pianospelen. Ik moet er echt weer ‘in’ komen, merk ik, de prestatiedruk die ik mezelf opleg ligt erg op de loer. Speel maar, Susie, probeer ik tegen mezelf te zeggen. Uren maken is op lange termijn effectiever dan elk uur alleen maar het nog sneller en nog beter willen doen – want dan gaat de lol eraf en speel je minder. Hetzelfde geldt voor lezen. Deze week las ik in de Volkskrant een artikel waar schrijver Özcan Akyol aan het woord komt. Hij pleit voor dagelijks een half uur een boek lezen. Doe het nou, zei hij, maak die tijd. Het is net als met chips eten en bankhangen versus fruit en naar de sportschool – vaak kost het wat moeite, maar achteraf ben je er blij om. Het verrijkt je. Je bouwt aan jezelf.

Zo is het met lezen, ja. En met schrijven misschien ook wel. Ik merkte tijdens het schrijven van dat Radboud Magazine-artikel dat m’n routine er een beetje uit ligt. Dat is misschien niet gek – het was alweer een half jaar geleden dat ik een verhaal van 1800 woorden maakte! – maar wel verontrustend. Ik wil de routine terug. Mijn schrijven is mijn alles, dat wil ik niet kwijt.

Wat wil ik komende maanden doen, nu het najaar wordt en – ik loop maar vast wat vooruit op de zaken – de dagen korter worden? Ik heb behoefte aan input, inspiratie, dingen om blije kriebels van te krijgen. En ik worstel een beetje met de neiging om nu lijstjes te gaan maken met hoe ik dat voor elkaar ga krijgen – het worden al zo snel weer eisen en ik ben nou juist aan het leren de dingen op z’n beloop te laten.

Maar soms is het toch ook fijn, om je wensen en verlangens over het leven uit te spreken? Zonder direct een verhaal op te hangen over de Law of Attraction, ik denk in elk geval dat ik daardoor altijd erg gefocust kon zijn op de dingen die ik wilde. Omdat ik wist waar ik heen wilde. Waar wil ik nu heen, wat zijn mijn dromen? Iets om over na te denken.

Een tijdje geleden nam ik me voor hier twee keer in de week een stukje te schrijven. Gewoon, even dit blogvenster openen – voor 200 woorden of 800, dat maakt niet uit. Wat ik verder graag wil (blijven) doen:

pianospelen,
boeken lezen,
hardlopen.

Zie, zo veeleisend ben ik nou ook weer niet. ;-)


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Maandag”

  1. Des

    Kusjes

    (Ik heb insta weer van mijn telefoon gehaald suus. Het lukt me gewoon niet een balans in te nemen).
    ( en ja plz: schrijven. Meer. Op je blog, voor mij)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.