Zoals bijna alle millennials die in de grote stad wonen, laat ik zo nu en dan een avondmaaltijd bezorgen. Pizza, Thais, Indiaas, sushi of burgers – de keuze is in Utrecht natuurlijk reuze.
En tja, als je dan moe en hongerig thuiskomt na een lange werkdag, of op een brakke zondag niet van de bank te branden bent, is een portie gemaksvoedsel zo besteld.
Niet dat ik wekelijks lege pizzadozen naar de papiercontainer breng hoor, maar als ik m’n bankrekening check zie ik dat er – zeker sinds het begin van de coronatijd – toch elke maand wel minstens één afschrijving van Deliveroo of Thuisbezorgd bij zit.
Ik voel me daar altijd wat dubbel over, realiseerde ik me vandaag toen een vriendin vrolijk vertelde over de pokébowl die ze zojuist besteld had. Met glimmende oogjes (we waren aan het FaceTimen) zag ik haar al genieten bij het vooruitzicht om straks die kom rijst met rauwkost en spicy tuna te verorberen.
Als ik eten bestel, zei ik – mijn gedachten vormend terwijl ik ze uitsprak – is het bijna alsof ik daar nooit écht 100 procent van mag genieten. Ergens in mijn hoofd mort altijd een stemmetje: wat een geldverspilling, en lui bovendien, je kunt toch heus gewoon een maaltijd koken, stel je niet zo aan, verwende yup ben je ook.
Eten bestellen voelt als de makkelijke, inferieure optie, de easy way out.
En pas toen ik dat zo hardop uitsprak, merkte ik welk oordeel ik hierin nog naar mezelf heb. Ik weet ook waar dat vandaan komt: als wij vroeger als gezin ergens heen gingen, namen we (in mijn herinnering althans) altijd gesmeerde boterhammetjes mee voor onderweg. En ik kan me niet herinneren dat we ooit voedsel bestelden – afgezien van misschien een keer per jaar afhaalchinees.
Natuurlijk waren dat andere tijden (zeker de eerste jaren na de scheiding van mijn ouders, toen mijn moeder alleenstaand én kostwinner was), maar blijkbaar maakt dat niet uit voor wat mijn hoofd als “normaal” en “goed” is gaan zien. Blijkbaar is er iets in mijn brein genesteld dat maakt dat ik ruim twintig jaar later nog stééds niet honderd procent zorgeloos kan genieten van een bezorgpizza (en dat heeft dan niets te maken met calorieën). En me ergens een tikje schuldig voel als ik ga voor vegaburgers in het park, terwijl we die ook thuis hadden kunnen bakken.
Niet dat ik me laat leiden door die gedachten – zoals gezegd: ik bestel regelmatig voedsel, geniet daar ook van en voel me dankbaar dat het kan! – maar puur de constatering dat er blijkbaar ergens een rem zit, een deel van mij dat m’n eigen gedrag afkeurt.
Ik heb het niet alleen bij eten bestellen, besefte ik. Ook als ik kies voor een luxe hotelovernachting, naar een dure kapper ga, ‘zomaar’ een nieuwe gadget koop, bij de sauna kies voor een massage-arrangement of goede wijn insla, komt dat stemmetje om de hoek kijken.
Alsof er iemand afkeurend over mijn schouders heen kijkt: tss, wat denk je wel niet, jij luxepoes. Misschien schaam ik me zelfs een beetje dat ik ervan geniet.
Schuilt er toch zowaar een kleine calvinist in me.
“Ik vind het echt alleen maar heerlijk om af en toe te bestellen”, zei mijn vriendin nuchter – het was niet in haar opgekomen dat je je om zoiets schuldig zou kunnen voelen. Verhelderend vond ik dat, zeg. O ja, zo kan het ook!
Ineens moet ik denken aan toen ik in Taiwan woonde. Daar kookte ik een half jaar lang niet, uit eten gaan was de standaard – deed iedereen trouwens. Waarom vind ik in Nederland af en toe mijn maaltijd door anderen laten bereiden dan ineens een probleem?
Ik geloof dat ik hier maar eens mee ga oefenen: werkelijk onbezorgd genieten (pun intended)*. Voluit durven leven hoe ik wil leven, want daar komt het natuurlijk weer gewoon op neer.
*En dus niet eens “oké zijn met mijn tekortkomingen”, want hoezo is zo nu en dan pizza bestellen ineens een imperfectie of tekortkoming? O ja, ik was natuurlijk een véél beter mens geweest als ik mijn hele leven lang elke avond zelf in de keuken sta.
Geef een reactie