Lonely Planet

Ik heb mijn Lonely Planet van Taiwan weggedaan. Je weet wel, het boekje dat ik in 2011 een half jaar lang zo’n beetje overal mee naartoe sleepte.

Trouwens, ook de blauw-witte reisgidsen van Cuba en Californië liggen klaar voor de kringloopwinkel. Het is tekenend voor wat er is veranderd in mij. Weet je, tot nauwelijks twee jaar terug spáárde ik Lonely Planets. Ik zou bij wijze van spreken een reis hebben geboekt zodat ik weer zo’n mooie gids kon kopen.

Ze stonden dan ook niet in de afgesloten kast van de studeerkamer. Nee, deze boeken mochten beneden in de woonkamer. Daar stonden ze tót vanmorgen mijn reislust te vertegenwoordigen en aan te wakkeren. Kijk, hier ben ik geweest. Wanneer mag ik weer?

Maar toen we vandaag thuiskwamen van vakantie, besloot ik eens flink de bezem door het huis te halen (de termen ‘minimalisme’ en ‘Marie Kondo’ in m’n achterhoofd). En tot mijn eigen lichte verbazing ontdekte ik dat ik best met wat minder Lonely Planets af kan.

Want in alle eerlijkheid: wanneer zou ik die gidsen ooit nog gebruiken? Ik wil niet meer reizen per vliegtuig, dus hoogstwaarschijnlijk kom ik nooit meer in Cuba. Kwestie van voortschrijdend inzicht – vier jaar geleden boekte ik nog vrijwel zonder schroom tickets. Ja natuurlijk is vliegen niet goed voor het milieu.. maar ik wil zo graag! En ik kan het eindelijk betalen, de wereld ligt aan mijn voeten, dus hey ho let’s go!

Drie jaar geleden maakten E en ik nog plannen om halve marathons te gaan lopen in heel Europa. Misschien wel nóg verder weg! Maar de tijden zijn veranderd – en wij zijn veranderd. Allebei zijn E en ik ons veel meer bewust van onze impact op de wereld. En handelen we daarnaar.

O, misschien gaan we nog wel eens samen op reis. Gezellig met de trein naar een fijne plek in Europa. Of weer een weekje naar Texel, zoals we deden in 2009. Maar laten we eerlijk zijn, een halve marathon rennen kan ook prima in de prachtige bossen en velden rondom Utrecht of Groenlo.

Dit klinkt allemaal misschien makkelijk, die Planet van Taiwan wegdoen was toch wel een dingetje. Ik bladerde er nog eens door, met pijn in mijn hart. O, Taiwan. Ik kan je toch niet loslaten? Wat een herinneringen kleven aan deze gids… Terwijl ik de verweerde kaft aaide, dacht ik terug aan al m’n belevenissen op het mooie eiland.

Toch maar houden?
Hmm.
Hoe vaak heb ik hier de afgelopen acht jaar nou nog in gekeken?
Nul keer. Bovendien: naar Taiwan kún je alleen per vliegtuig.
Shit, ga ik dan nooit meer naar Taiwan?
Misschien niet. Misschien komt er een bootverbinding. Gaat het toch plots rap met die elektrische vliegtuigen (en bijbehorende groene stroom ;-)), of wordt eindelijk de teleportatie uitgevonden.

Maar tot het zover is, passen die boekjes in mijn kast niet meer bij waar ik voor sta. Bij wat ik uit wil dragen, en bij de dingen die ik mezelf (en anderen) wil aanmoedigen om te doen. (Om dezelfde reden twijfel ik al een tijdje aan de ‘Reizen’-sectie op dit blog, maar dat terzijde.)

En als, als, áls ik dan toch weer eens in Taiwan mocht belanden, dan is een Lonely Planet uit 2009 waarschijnlijk sowieso niet iets wat ik in mijn bagage stop.

PS. Kleine tip: heb je nog geen kerstboom? En twijfel je net als ik vanwege de impact op het milieu? Check BeterBoompje.nl. Hier bestel je een boom mét kluit, die je na de feestdagen weer terugbrengt. Dan planten ze ‘m weer in het bos. :) Ik ga er zaterdag één halen (dank Annemerel voor de tip!).

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.