Licht

En dan, net wanneer je je begint af te vragen hoe lang ze zich nu al praktisch de hele dag aan je vastklampt.

Net als je begint te vermoeden dat ze zich voortaan voor altijd dramatisch ter aarde stort op het moment dat je haar éven drie seconden op de grond zet. Je begint te twijfelen of je haar misschien toch teveel verwent met al dat geknuffel (moet ze niet gewoon léren om zelf te spelen?).

Net wanneer er een nieuw vroegterecord is verbroken (half vijf was het vanmorgen jongens, half vijf, en nee ik voel me nog niet 100% fit).

Ja, net díe ochtend

heb je ineens een opmerkelijk fris, licht en opgeruimd kind. Dat eindeloos vrolijk zit te spelen in bad, zodat je zelf rustig kunt douchen (maakt veel verschil op zo’n gruwelijk vroege ochtend).

Een kind dat eenmaal beneden – na twee of drie voorleesboekjes – zelf van je schoot klautert en rondjes door de kamer begint te lopen, met een theedoek en een slab in haar knuistjes (tja).

Ineens zit ze zomaar te spelen zonder gepiep. Plots accepteert ze weer dat je zegt dat het nu even ‘zelfspeeltijd’ is, en dat mama bezig is met boodschappen doen en we stráks weer samen een boekje gaan lezen.

***

Af en toe kijkt ze even vrolijk op, de twinkel in haar ogen is terug. Ze loopt naar me toe, nestelt zich met haar hoofd in m’n schoot, en staat vervolgens weer op en loopt zelf terug naar haar speelgoed.

Even later sta ik alvast wat uien te snijden (tja, je moet wat) en klimt ze ernaast op het krukje. Begint rustig met de afwasborstel in de wasbak te spelen. Ze is al uren wakker, maar geen vuiltje aan de lucht.

Man, ik kan haast niet beschrijven hoe dit voelt na dagen(weken?)lang geplak. Het is zoveel lichter, makkelijker, léuker, en ik voel hoe m’n eigen energie meteen weer begint te stromen.

Ja, er is nog snot. Maar de griep is weg, en de tand is door.