Ik ken mezelf niet zo terug, deze dagen. Ben ik normaal op thuiswerkdagen op mijn productiefst, kan ik rustig een hele dag knallen aan de keukentafel en zit ik bomvol nieuwe ideeën, zeker als de werkdruk wat lager ligt; nu lijkt alles veel meer moeite te kosten.

Ter illustratie: op sommige dagen tik ik bijna gedachteloos tientallen mailtjes weg, nu voelt het als een volwaardige taak om één e-mail verstuurd te krijgen.

Ook buiten mijn werk trouwens. Simpele dingen als de vaatwasser uitruimen, de was opvouwen voelen of zelfs mijn desemstarter voeren – dingen die ik normaalgesproken ‘even tussendoor’ doe –, ik zie er als een berg tegenop.

Kleine troost (en temmer voor het je-stelt-je-aan-stemmetje in mijn hoofd): ik ben niet de enige. Want zoals B gisteren zei, toen hij rond 3 uur ‘s middags thuiskwam na zijn eerste werkdag: het is alsof alle gedachten in je brein door een pot stroop heen moeten.

Hij was door zijn collega’s eerder naar huis gestuurd en kwam bleekjes en met kleine oogjes thuis, waar hij meteen onder een dekentje op de bank dook. Op, klaar. Terwijl-ie naar eigen zeggen een extréém rustige werkdag had; de gewone huisartsenpraktijk is in deze coronatijden vrijwel leeg, mensen komen niet als het niet echt nodig is.

Nou, ik weet dat ik niets te klagen heb (ik hoor om me heen al verhalen over ouders-in-het-ziekenhuis en zelfs sterfgevallen, buh), maar ik wil nu toch wel graag mijn energie terug. Te meer nu ik me vaak ‘s morgens wél weer fris en fit voel, en dan dus vrolijk en enthousiast aan de dag begin. Collega’s die me op de video-call zien, zeggen: hé, jij ziet er weer goed uit!

En dat is natuurlijk ook zo. Maar des te lastiger vind ik het dan om rond lunchtijd aan mezelf toe te geven dat ik me draaierig voel worden, licht in mijn hoofd, en vooral: móe. Dat er niets meer uit mijn vingers komt en het tijd is voor een dutje.

Nog een aantal dagen granny-modus dus. De stroop eruit werken. Halve dagen werken, dagelijks een wandelingetje om wat conditie op te bouwen. En dan hopelijk toch volgende week me wél weer lekker vastbijten in een mooie klus.

Blijkbaar is er op sociale media nogal wat gaande, deze dagen. Dat heb ik natuurlijk alleen ‘van horen zeggen’, want ik heb al een tijd geen social-accounts mee – en ik moet zeggen dat ik daar juist nu ontzettend blij mee ben.

Ik hoor verschillende dingen: ten eerste de indianenverhalen die rondgaan – wat het virus allemaal doet en kan en misschien óók nog voor gevolgen heeft – en ten tweede de hoeveelheid mensen die, naar eigen zeggen, deze tijd van afzondering aangrijpt om allerlei mooie creatieve projecten op te starten.

Lijkt mij nogal een giftige cocktail. Aan de ene kant word je platgeslagen met horrorscenario’s (tip jongens, kies één betrouwbaar nieuwsmedium plus de site van het RIVM en beperk je informatievoorziening daartoe), en aan de andere kant is de impliciete boodschap: ‘wat zit je daar nu thuis te sippen, kom op, ga eens wat nuttigs doen. Haal alles uit de coronatijd wat erin zit!’

Ook dat wil ik misschien wel laten zien met mijn leuke dingen van vandaag-posts; dat het alledaagse genoeg is. Nu, maar eigenlijk altijd natuurlijk. Ik heb geen grootse meeslepende nieuwe projecten bedacht om de tijd door te komen. O, ik ken de verleiding hoor (‘zal ik nu dan eindelijk…’), maar nee, zeg ik mezelf, het hoeft niet.

Twee dingen heb ik me voorgenomen in deze tijden van thuiswerken, die vandaag zo’n beetje starten (ik werk deze week drie halve dagen, mijn hoeveelheid energie is nog niet wat-ie was). Twee kleine dingen om elke dag even te doen:

1. Naar buiten voor beweging en een frisse neus.
2. Even pianospelen.

En dat mag dan dus ook een blokje om van 10 minuten zijn, en één toonladder. Wil ik meer, dan komt dat vanzelf wel. Wil ik niet, dan niet.

Het is goed zo, en genoeg. I am enough.

• (Video)bellen met liefsten, waaronder ‘samen eten’ via FaceTime met S. Voor herhaling vatbaar!
• Skyrim spelen op de Xbox, even de focus in een andere wereld. ;-)
• Half uurtje buiten wandelen in mijn eentje; het was fris, maar ook zonnig en vooral lekker om er even uit te zijn. Note to self: in deze tijden van thuiswerken toch elke dag even naar buiten gaan.

• Een potje Categorieënspel via Skype met de zus van B. Tip, dit spel kun je heel goed op afstand spelen, je hebt er alleen maar pen en papier voor nodig!
• Dat B naar de supermarkt is geweest en er dus weer nieuw lekker eten in huis is: verse bosbessen, frisse appeltjes, BonBonBloc witte praline, eieren, walnoten (voor in mijn ontbijt), chocoladelavataartjes.
• Dat mijn versgebakken brood er zo prachtig uitzag en ook weer heel goed smaakte. Voelt in deze tijd ook wel extra relaxed om qua brood een beetje ‘zelfredzaam’ te zijn. (Tip, nu je toch veel thuis bent: begin een desemstarter en bak ook je eigen knapperige Franse-stijl desembroden!)

• Naar buiten!! Oké het was een ommetje van maximaal een kwartiertje, maar het was BUITEN. Zo lekker. En specifiek: de bloesem in de bomen een straat verderop, wauw.
• Lunchen met wraps die nog over waren van de avond ervoor.
• Deze beschouwing (‘heerlijke nieuwe coronawereld’) van Olaf Tempelman in de Volkskrant – voorgelezen aan B in het zonnetje op ons fijne balkon.