Ja, en hoe langer je niet schrijft, hoe meer het een ding wordt hè, dat bloggen. Schrijven is toch een spier die je moet trainen. Hoewel die opmerking in dit geval misplaatst is – eerder was ik wat overtraind, misschien.
Ook de schrijver moet af en toe uitrusten. Bijladen. Het brein opschudden. Nieuwe ideeën laten borrelen. Maar goed, daar is het weekend voor – hoewel de zaterdagavond natuurlijk al tijden z’n uitbundigheid mist.
Anyway, aan schrijfwerk dus geen gebrek deze dagen.
Wat schreef ik dan allemaal? Om te beginnen natuurlijk een berg teksten bij Einder. Zo werken we voor de Universiteit Twente aan een serie van medewerkers die elkaar interviewen. Ontzettend leuk, want het mogen persoonlijke, inspirerende stukken worden waarin mensen elkaar echt leren kennen.
Zelf maakte ik er tot nu toe vijf:
- Tukker in hart en nieren is m’n persoonlijke favoriet, al was het maar omdat het zo’n fijn en puur gesprek was tussen Marion en Sterre.
- Het gesprek tussen Brechje en Albert vond ik ook erg tof, omdat het gaat over klimaatverandering – en wat je daar als universiteit aan kunt doen.
- René en Karin spraken elkaar over de persoonlijke betrokkenheid van wetenschappers, en over hoe je verder komt als je over je eigen grenzen durft te kijken.
- It takes a village to raise a child, het verhaal waarin Eric Rita interviewde, was een mooie gelegenheid om m’n Engelstalige schrijfskills weer wat op te krikken.
- Net als trouwens het interview van Rita met David, dat na het weekend online komt. Extra tof vond ik dat in dit verhaal twee niet-Europeanen aan het woord komen, én dat David uit Cuba komt (hartje Cuba).
Verder waren er allerhande klusjes. Zoals een stukkie over brandveiligheid (best leerzaam, ik wist niet dat je telefoon opladen met nepkabeltjes gevaarlijk is!), een blogpost namens een collega, en (eind)redactie van webteksten en magazines.
Als freelancer was ik gevraagd om weer een verhaal te maken voor DUB, het nieuwsplatform van de Universiteit Utrecht. Ik dook in het experimentele vak Mixed Classroom, dat een van de prijzen van de Hogeronderwijspremie in de wacht sleepte. Wat is er zo bijzonder aan deze cursus? ‘Het voelde alsof mijn brein letterlijk werd opgerekt’.
En alsof dat nog niet genoeg was, schreef ik óók weer een stuk voor Radboud Magazine – zoals je misschien weet, ben ik al vier jaar vaste auteur van dat blad. Dit keer was de opdracht extra leuk (en toegegeven, ook een tikje spannender); ik mocht twee van m’n oud-collega’s bij het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis interviewen over de Nederlandse politiek. Eind maart verschijnt het nummer. (Ben je RU-alumnus en krijg je ‘m nog niet? Hier kun je je gratis aanmelden!)
En dan vergeet ik nog het leukste: ik ben de nieuwe eindredacteur van VLOT, een supertof magazine over wonen op het water. Daarover later nog eens uitgebreid meer, maar alvast in het kort: er gaat een wereld voor me open. Ik bedoel, ik wist heus dat ook in Utrecht een hoop woonboten liggen, maar het is net als wanneer je een nieuwe plant of vogelsoort leert: ineens zie je ze overal.
Nou, je snapt het: ik zit niet stil. Misschien maar goed dat ik vorige maand SAN in het leven riep – zo dwing ik mezelf tenminste om elke dag ook een paar persoonlijke woorden te schrijven. Zelfs al zijn het maar drie dingen (of stiekem vier).
Maar tegen de tijd dat ik dan uitgewerkt ben,
en
heb gewandeld
gekookt
gegeten
gekletst
geyogaad
is het wel zo’n beetje klaar.
Of toch niet? Misschien moet ik ook niet zo moeilijk doen. Weet je, de stukjes hier op Suushi voelen soms half als portfoliowerk (wie leest dit en wat betekent dat voor hoe mensen kijken naar mijn schrijven?) maar tegelijkertijd is het natuurlijk wat ik er zelf van maak. Dit is een plek om te schetsen. En in een schetsboek geldt: flarden mogen ook.
“Being free of the dark hold empowers us to take up cour cause. This means being free to act and affirm the intuitive feelings we have by following up on them. (…) It means writing even though you have no conscious idea of what you are writing, even as the words are streaming forth upon the page before your rather curious eyes. And, it means speaking about your work – never hiding it away.”*
(*Aldus de kaart die ik vandaag trok uit het deck van Alana Fairchild. Ik klapte meteen m’n laptop open en maakte deze post.)