Categorie: een beetje van alles

Zo zeg wat ontzettend leuk, jullie reacties op mijn poll. Nuttig, bovendien! Zo dacht ik altijd dat ik meer zou moeten schrijven over hardlopen, koken en uit eten gaan (dit was een stille eis van me, besef ik nu), maar zijn dat juist de dingen die jullie het minst interessant vinden.

Bijna allemaal lezen jullie graag over dingen die ik meemaak en m’n gedachten/inspiratie-stukjes (ruim 90 procent). Mindfulness (68 procent) komt op de tweede plek. Dat is dan meteen een goede stok achter de deur, want ik begin bij m’n therapeute met een programma waar ook mindfulness bij hoort.

Meer dan de helft van jullie (60 procent) vindt fotoblogjes ook leuk. Mooi, want zoals ik al schreef, lijkt het me leuk die weer meer te maken – in elk geval een keer per maand, bij wijze van terugblik. Eind volgende week dus de eerste! Tenminste, als ik het weer een beetje in m’n systeem krijg om foto’s te maken van dagelijkse dingen.

Verder zou ongeveer de helft (51 procent) het tof vinden om meer te lezen over eco-lifestyle. In de categorie stokken-achter-deuren is dat ook een héle goede, want ik ben een vreselijk slechte vegetariër dit jaar – zeg maar gerust: géén vegetariër, of nou ja, thuis wel maar buiten de deur slack ik enorm – en ik stapte al vier keer in een vliegtuig dit jaar. Shit.

Over dat vliegen wil ik overigens graag nog schrijven binnenkort, want ik heb besloten om in januari dit keer geen ‘verre reis te maken’, met het klimaat als belangrijkste reden. Niet dat ik mezelf daar nu verder mee vrij pleit (ik blijf een klootzak, om met Arjen van Veelen te spreken) maar toch, alle beetjes helpen?

Ondanks de ‘lagere’ scores op hardlopen/voedsel/etc. wil nog steeds ruim een derde van jullie trouwens best recepten zien op Suushi (35 procent). Ik zit er dus over te denken om de sporadische post die ik op m’n kooklogboek EAT plaats, voor het gemak ook even hier te delen. Eveneens een derde (32 procent) leest graag reisverslagen – misschien maak ik nog wel eens een project van ‘toerist zijn in eigen land’, dat speelt al langer door m’n hoofd!

Ruim een kwart (27 procent) van jullie, tot slot, stemde op ‘hardlopen’. Wat dat betreft ben ik er niet helemaal over uit. Ik denk niet dat SUUSHI een echt hardloopblog is of moet zijn – ik twijfel of ik langere tijd interessant over rennen kan schrijven. Dat laat ik graag aan mensen als Annemerel en Webkim over. Maar in m’n dagboekposts zal vast af en toe een training of wedstrijdavontuur voorbijkomen.

Zo, dus, ja. Ik kan verder. Sterker nog, ik zit vol nieuwe ideeën en als ik in m’n agenda kijk, heb ik komende weken best tijd om wat meer te gaan schrijven. Want ja, nu ik maandelijks een stuk meer geld uitgeef aan het in-de-lucht-houden van dit blog, kan ik er maar beter ook goed gebruik van maken. ;-)

Nee, ff serieus: super leuk, dat jullie hier allemaal nog lezen. Dank jullie wel daarvoor. Want ja, ik kan wel blijven zeggen dat ik hier vooral voor mezelf schrijf – bloggen is stiekem natuurlijk hartstikke interactief. Althans, dat maakt het zo leuk. Dus, ja. Jippie. Ik ben nog lang niet klaar.

Laat een reactie achter

Nou, dat was me het weekje wel, site-technisch gezien. Woensdag kreeg ik mail van Antagonist – m’n hostingservice – met de verontrustende boodschap dat SUUSHI.nl per direct was afgesloten. “Vanaf je pakket wordt spam verzonden”, was hun verklaring.

Ik schrok me natuurlijk rot – vanwege die spam, maar vooral omdat ik vreesde dat 12 jaar aan blogposts met één druk op de knop in de prullenbak was beland.

RUSSISCHE BOTS
Zó veel zorgen hoefde ik me gelukkig niet te maken, bleek een uurtje en wat mailcontact later. Het probleem lag bij de ‘subscribe’-functie die ik een tijdje terug op Suushi heb geïnstalleerd; enkele tientallen van jullie hebben zich aangemeld om een mailtje te krijgen als ik hier iets post. Superhandig natuurlijk, maar helaas hadden Russische spambots die subscribe-functie ook gevonden. Zo had ik ineens meer dan 10.000 ongewenste abonnees. Oeps…

Gelukkig kon ik met een druk op de knop de subscribe-plugin weggooien en daarna zette Antagonist m’n site weer online. Maar ja, ik was nu juist zo blij met die e-mailfunctie!

Na heel wat gepruts is het vanmiddag gelukt om een nieuwe subscribe-plugin te installeren, mét CAPTCHA – dat vinkje dat nu ook bij de comments staat, waar je moet bewijzen dat je geen robot bent. ;-)

Let op: ik heb vandaag bijna alle abonnees overgezet naar het nieuwe subscribe-systeem. Je hoeft je dus niet opnieuw aan te melden. Helaas zijn een paar mailadressen verloren gegaan in het proces. Check dus even goed of je nog steeds mailtjes krijgt, en meld je eventueel opnieuw aan in de rechter zijbalk. >

EN ALS DAT NOU HET ENIGE WAS
Door dat gepruts met CAPTCHA’s en nieuwe subscribe-plugins ontdekte ik dat m’n WordPress-versie hopeloos verouderd was. En, belangrijker, dat de laatste backup die ik maakte alweer twee jaar oud was. Niet echt handig, he, als je – zoals ik – meer dan duizend blogs online hebt staan. Helaas bleek opnieuw backuppen niet zo simpel, want m’n schijfruimte bij Antagonist was vol. Om dezelfde reden kon ik niet meer updaten naar de nieuwste versie van WordPress én lukte het niet om nieuwe plugins te installeren. Grmbl…

Vanmiddag, na een hoop omwegen en gerommel – waarbij ik ook nog eens per ongeluk bestanden verwijderde, waardoor SUUSHI.nl allerlei 404-foutmeldingen gaf – besloot ik eieren voor m’n geld te kiezen en een groter serverpakket te bestellen. Meer dan twee keer zo duur als wat ik tot nu toe per jaar betaalde, maar vooruit. Het alternatief is heel veel tekst en foto’s offline halen en daar heb ik ook geen zin in.

Om het hele verhaal tóch nog een beetje leuk te maken, installeerde ik vandaag een nieuw WordPress-thema. Blij mee! Wat vind jij?

VOORUIT JA, MAAR HOE DAN?
Investeren in m’n blog was een bewuste keus: ik haal de laatste tijd weer veel lol uit het schrijven van stukjes hier. Misschien nog wel méér uit de online contacten en real life-gesprekken die bloggen opleveren. Ja, daar wil ik wel meer van.

Met deze mooie nieuwe lay-out is de verleiding weer groot om planmatiger te gaan bloggen. Gelukkig weet ik uit ervaring dat schrijven hier vooral lekker losjes en hobbymatig moet blijven, maar ik heb natuurlijk wel eens wat volgens bepaalde thema’s / rubrieken geschreven. Hardlopen bijvoorbeeld, of boeken, gezond eten, restaurants en reizen.

Misschien weet je nog wel dat ik een paar jaar terug elke maand een blogje met momentopnames maakte, foto’s met een kort overzicht van wat ik allemaal deed. Zulke dingen wil ik eigenlijk weer gaan doen. Nu ik de journalistiek steeds meer heb losgelaten, voel ik me weer vrijer om hier te plaatsen wat ik wil.

HELP ME OP WEG
Voordat ik me in allerlei ambitieuze plannen stort: ik ben benieuwd wat jullie leuk vinden aan Suushi. Waarom kom je hier graag, wat zou je willen lezen? Ik beloof niet dat ik aan alle vragen ga voldoen, maar een klein lezersonderzoekje levert vast wat op – op z’n minst nieuwe schrijfzin en inpsiratie.

Dus, wil je me helpen door hieronder in te vullen wat jij graag tegenkomt op Suushi? (Oké, ‘onderzoek’ is wel een groot woord in dezen, maar ach ;-)). Reageren onder dit stukje mag natuurlijk ook!

Laat een reactie achter

Schrijven is een spier die je moet trainen, las ik net in een interview op het blog Schrijfvis. Ik lees Schrijfvis sowieso graag en ben stiekem een beetje jaloers op hoe hij zo’n succesvol blog heeft weten op te bouwen (maar dat is weer een ander verhaal – hier lees je daar meer over). En ja, denk ik, die uitspraak is waar. Schrijven is oefenen. Terugkijkend op mijn studententijd, waren de uren die ik thuis aan m’n bureau SOG-gend en bloggend besteedde misschien wel net zo nuttig als de tijd die ik me door wetenschappelijke papers worstelde.

Ik denk het vaker, de laatste tijd: ik moet – nee, ik wil – meer schrijven. O, natuurlijk ben ik nog altijd schrijver van beroep, en je zou dus zeggen dat ik weinig te klagen heb, maar nu ik naast schrijfwerk bij Einder ook steeds meer andere dingen doe, heb ik soms het idee dat ik niet alles uit mijn schrijfvaardigheid haal. Dat die vaardigheid daardoor verslapt. Of tenminste: de routine verdwijnt.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben juist heel blij dat ik m’n werkdagen nu ook besteed met plannen maken, concepten bedenken, op pad naar klanten, korte films begeleiden, presentaties en workshops geven en meer van die dingen. Ik leer veel.

Bovendien, van de tijd dat ik bij de krant werkte en dagelijks schrijfdeadlines had, weet ik ook nog dat ik die schrijfkracht soms uit m’n tenen moest halen. (Al moet ik mezelf daar soms wel aan herinneren – juist dit soort dagelijkse worstelingen vergeet je nu eenmaal vaak.) Dus ja, het is fijn dat als ik nu een schrijfklus heb, ik echt kan denken: ha, yes, lekker een stuk tikken.

Tegelijkertijd merkte ik, toen ik twee weken terug in alle haast een groot stuk voor Radboud Magazine op papier moest zetten, dat dat óók uit m’n tenen moest komen. Alsof je een halve marathon rent, terwijl je al twee maanden niet hebt hardgelopen; het kán nog best, en het lukt ook, maar het kost meer energie dan wanneer je gewoon getraind bent.

En weet je: nu zou ik Grootste Veranderplannen kunnen maken. Elke avond in de trein een stukje schrijven. Dagelijks 300 woorden tikken, maakt niet uit waarover. Oké, vooruit, twéé keer per week een blog posten op Suushi. Hoe dan ook: eisenlijstjes, zoals ik ze zo vaak maakte. Die discipline zou me ongetwijfeld ver brengen. Ik zie het bij andere online schrijvers – van Schrijfvis en Henk van Straten tot Annemerel: dagelijks tikken = investeren. Verplicht jezelf te schrijven, en bam, tel uit je langetermijnwinst.

Punt is, en dit gaat misschien enorm lui klinken, ik heb helemaal geen zin om mezelf weer tot allerlei zaken te verplichten. Ik doe al genoeg. Ik moet al genoeg. En vooral: ik heb jarenlang al genoeg ge-moet van mezelf. Dit jaar ben ik juist bezig om te leren leven vanuit een tegenbeweging; niet met repressie, maar met zachtheid naar mezelf. Ik geloof dat dat uiteindelijk minstens zo veel oplevert. (Ter info, dat is geen sneer naar de supergedisciplineerde mensen van deze wereld!) Al is het eerlijk gezegd ook doodeng, want niet meetbaar, maar ik kan – nee, wil! -niet meer terug.

Ik ben aan het leren erop te vertrouwen dat ik wel groei. Dat ik ongemerkt al veel meer doe en leer dan ik nu zie. En ja, natuurlijk kan ik mezelf wat duwtjes in de goede richting geven. Záchte duwtjes. Dit stukje schrijven bijvoorbeeld, ‘s avonds in de trein, omdat ergens iets kriebelde dát te doen en niet weer het uurtje-naar-huis scrollend of Sims’end te besteden. Of: weer vaker notities maken van dagelijkse dingen. Gewoon, in mijn telefoon, of in het dagboek op mijn nachtkastje. Een intentie uitspreken: ik wil weer meer schrijven.

Maar geen strenge regels meer. Strenge regels heb ik voorlopig genoeg gehad. Ik wil mooie regels, woordenregels, schrijfregels. Bovenal: schrijfzin. Wanneer dat me maar uitkomt en als ik er ruimte voor heb. Zoals dit blogje: gewoon maar wat woorden tikken en erop vertrouwen dat er wel een punt komt – of niet, ook goed, tekenaars moeten af en toe ook gewoon wat zinloos schetsen, toch?

Dus misschien gooi ik met deze vrije mindset een hoop weg. Maar misschien, heel misschien brengt het me uiteindelijk ook wat nieuws. En dan is het tóch weer net als met hardlopen: zolang ik maar een beetje m’n basisconditie houd, loop ik heus wel weer een keer die halve marathon.

Laat een reactie achter