Als ik een tijdje weinig blog, vind ik dat achteraf toch altijd jammer. Ik bedoel, ik weet heus dat het soms even niet anders is. Dat het niet redelijk is om van mezelf te vragen om na een lange werkdag schrijven-schrijven-schrijven ook ’s avonds nog achter m’n laptop te kruipen. Dat er tijden zijn waarin ik zin heb om veel te delen, maar evengoed momenten waarop ik me wil terugtrekken.
En toch. Toch denk ik ook: misschien mag de lat gewoon weer wat lager. Heus niet elk stukje hier hoeft het vorige weer te overtreffen. Dit is een online dagboek, het mogen ook best flarden zijn. (Wat helpt, is dat ik op SAN natuurlijk al dagelijks wat flarden noteer – nog steeds blij met dat plekje ook, het blijft zo’n goede oefening om telkens weer drie dingen te verzinnen die goed of fijn waren aan de dag.)
Bovendien: vaak is een post die ik op het moment van schrijven bestempel als ‘flarden’, achteraf toch best een coherent stukje. Of in elk geval iets wat leuk is om te lezen – tenminste, dat merk ik zelf als ik via m’n related posts toevallig op een oud schrijfsel stuit.
Uiteindelijk is het toch vooral de optelsom van alle gewone dagen, die samen je leven maken.
En dan merk ik keer op keer hoe waardevol is dat ik registreer wat ik doe. Dat ik foto’s maak van de dingen die ik meemaak (helaas heb ik die gewoonte de laatste jaren een beetje afgeleerd, best jammer vind ik soms – al scheelt het wel een hoop schijfruimte in m’n iCloud), en dat ik erover schrijf. Vooral de combinatie, eigenlijk. Ik bedoel, teksten teruglezen kan me blij-nostalgisch maken maar met een foto reis ik soms in één klap jaren terug in de tijd, en voel ik me weer helemaal zoals toen.
Anyway. Het is vrijdagavond, weekend en het was me het weekje wel. Veel goeie dingen hoor, maar ook een dag niet fit en een beetje een emotionele rollercoaster. Ik zit in m’n herfst, dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben. Vanavond zou een vriendin komen eten maar stiekem voelde ik opluchting toen ze ’s middags appte dat ze niet kon komen (ze bleek contact te hebben gehad met een coronapatiënt).
Gewoon maar even bijkomen dus.
Samen maakten B en ik tabouleh bowls uit de Vegan Box (na een paar mindere maaltijden hadden we deze week gelukkig weer lekkere gerechten), na het avondeten besloten we nog een stuk te gaan wandelen en we eindigden op de bank met thee en de chocolade-kersentaart die ik vanmiddag haalde bij Gys. Dat laatste onder het mom van ‘nu kan het nog’, want jongens, over precies twee maanden krijgen we al de sleutel van ons nieuwe huis!
Morgenochtend ga ik naar yoga. Yep, en dat bedoel ik letterlijk: ik ga naar yoga. Na maanden zoomen in de woonkamer – wat me overigens verrassend prima beviel – is morgen de studio voor het eerst weer open. Dat betekent niet meer om negen uur m’n bed uit rollen voor de les van half tien, maar wél weer profiteren van de fijne rustige sfeer die in de yogaschool hangt.
Ik geloof dat ik er wel zin in heb. Verder op het programma: de 70e verjaardag van B’s mama vieren met pannenkoeken in het bos, en op zondag een fietstocht samen met een vriendin. De eerste keer dat ik sámen met iemand ga wielrennen; beetje spannend wel, maar vooral heel leuk.
Wat zijn jouw plannen? Fijn weekend!
Geef een reactie