Aan dat freelancen merk ik tot nu toe maar één nadeel: ik aarzel een beetje om hier te schrijven. Ik bedoel, schrijven doe ik natuurlijk de hele dag en in mijn werk denk ik supergoed na over wat ik de wereld in slinger. Hier ook wel een béétje, maar toch minder – bewust, want ik wil niet dat Suushi als werk gaat voelen.
Maar ja, daardoor sluipt er vast weleens een kromme zin in. Soms vis ik dagen later ineens een tikfout uit een stukje. Of ik deel een tekst die qua formulering heus nog wat scherper had gekund.
En ineens vrees ik dat dat afstraalt op m’n zakelijke schrijfwerk. Alles wat je maakt is toch, tja, zichtbaar. Gooi je dingen online, dan nodig je mensen uit om daar wat van te vinden.
Nu is de grens tussen zakelijk en privé als freelancer sowieso hartstikke vaag: collega’s worden vrienden, vrienden worden collega’s, en die kruisbestuiving vind ik juist hartstikke leuk.
Ik ben Suus en ik schrijf – dat is m’n bedrijf én mijn leven. Dit is wat ik hier in de wereld te doen heb.
En dus vind ik dat die rem op Suushi er heus wat af mag. Dit hoekje van het internet is nu eenmaal mijn online uitlaatklep. Ik wil kunnen schrijven over wat me bezighoudt, en niet telkens mezelf de vraag hoeven te stellen of dat zakelijk handig is. Ja, er zijn tijden dat ik hier mega-doordachte columns schrijf, die zó in de krant hadden gekund. Maar er zijn evengoed periodes, zoals nu, waarin ik allang blij ben als er tijd, energie en zin overblijft om na de werkdag nog iets te tikken.
En ja, waarover dan? Sommige dingen zijn honderd keer interessanter dan m’n dagelijkse beslommeringen, maar ze voelen ook kwetsbaar.
Durf ik te schrijven over m’n ADHD, wetende dat er nogal een stigma aan dat label hangt? Brand ik me aan een blog over de vaccinatie-discussie? Ja, ik ben gevaccineerd en daar meestal blij mee, maar helemaal zonder twijfels ging het niet. Wil ik dingen delen over het spirituele pad dat ik sinds dit jaar voorzichtig bewandel? Ergens zou ik graag schrijven over de hekserij-boeken die ik deze zomer las, over het altaartje dat ik hier in huis maakte en waar ik nu elke ochtend even mediteer. Over hoe m’n menstruatiecyclus en de maanstanden zo prachtig gelijk lopen, over de reading die ik laatst had. Zelf weet ik dat deze dingen prima kunnen samengaan met een kritische blik en een intelligent brein.
Maar ik werk ook voor Nederlandse universiteiten en hogescholen. Voor landelijke zorgorganisaties. Voor serieuze communicatiebureaus. En ik wil niet dat spinsels uit m’n privéleven mijn zakelijke bestaan negatief beïnvloeden. Te meer omdat ik het óók allemaal nog niet zeker weet. Geloof ik echt dat de maan meer impact op ons heeft dan wetenschappelijk bewezen is? Weet ik veel. Past de oude religie bij me? Ik moet het allemaal nog beter onderzoeken.
Aan de andere kant: niemand heeft de antwoorden. We doen allemaal maar wat. En wil je mensen tegenkomen die écht bij je passen, waarmee je verder kunt komen, dan helpt het als je jezelf laat zien.
En zo gaat het uiteindelijk toch allemaal weer over durven, loslaten – en durven loslaten.
Geef een reactie