Het is twee stappen vooruit, één stap terug, met dat hardlopen van mij. Want om dan maar meteen met het goede nieuws te beginnen: ja, ik loop weer! Drieëntwintig hele kilometers, afgelopen maand. In korte blokjes van lopen-wandelen natuurlijk, en over het tempo zullen we het zéker nog maar niet hebben. Maar jeej, ik loop!
Helaas gaat het dus nog wel met vallen en opstaan. Die peesontsteking in mijn voet speelt regelmatig op, en dat zorgt meer dan eens voor frustraties. Sinds begin mei mag ik van de fysio weer beginnen met opbouwen en sindsdien ben ik dan weer jubelig, dan weer half wanhopig.
Met één ding ben ik in elk geval wél heel blij: mijn coach. Wie me kent, weet dat ik nogal de neiging heb hard van stapel te lopen en laat dat nu met hardlopen-na-een-blessure net níet het allerbeste idee zijn. Als stok achter de deur (maar dan in de vorm van een ‘rem’) ben ik nu aan de slag onder – online – begeleiding van Laetitia van ikbeginvandaag, a.k.a. La Coach. Zij checkte mijn looptechniek, concludeerde dat daar behoorlijk wat te verbeteren valt, maakt loopschema’s voor me én steekt me bovenal regelmatig een hart onder de riem.
Zit ik er even doorheen (‘alweer pijn, dit wordt nooit wat’), is zij de eerste om me op te peppen. Wil ik meer-sneller-verder, is zij degene die zegt: neem de rest van de week rust en doe volgende week nog maar een keer de trainingen van Week 1.
En gaat het, zoals vandaag, na een baggertraining van maandag ineens vét makkelijk en soepel, dan is zij de eerste die zegt: goed zo, we gaan winnen.
En hé, ze heeft gelijk ook. Ik loop nu al twee maanden toch mooi 1 a 2 keer per week. (En één week zelfs 3 keer! Zonder pijn!) Nee, het zijn nog láng niet die eindeloze kilometers langs het water waar ik zo van houd. Vooruit, als ik thuiskom ben ik nog nauwelijks bezweet. Maar zelfs al zou ik nu nog twee maanden lang ‘Week 1’ lopen, dan is dat mooi wel een kleine 8 kilometer per week – 32 per maand, véél beter dan stilzitten op de bank.
Eén ding leer ik dit jaar wel: herstellen van een hardnekkige blessure, da’s een proces van geduld en lange adem. Niet echt eigenschappen die een Suusie in overvloed bezit, nee. Maar of het nu over één, drie of vijf jaar is; let maar op, ooit loop ik weer een vlekkeloze 10K.
PS. Dank jullie wel lieve lezers, voor jullie donaties! Samen hebben jullie toch al 10 procent van de jaarlijkse kosten voor Suushi bij elkaar gecrowdfund. Blij met jullie support! :)
Nog niet gedoneerd? Tikkie (1 euro) is geldig tot 14 juli: https://tikkie.me/pay/mg6nb8hrreete614hard. Of lees hier eerst meer over m’n actie.
Geef een reactie