La Tortuga

Je zou het haast vergeten met al dat gemijmer over mijn telefoon, maar er was ook nog dat sterrenetentje.

Niet dat we van tevoren van plan waren om exorbitant uit eten te gaan in Italië, hoor. Natuurlijk wilden we lékker eten en ik pakte dat mooie jurkje niet voor niets in – ik had wel verwacht dat we vroeg of laat ergens uitgebreid zouden gaan dineren. Maar tot nu toe at ik in mijn leven twee keer in een restaurant met een Michelinster (en beide keren betaalde ik niet zelf) en ik was niet direct van plan daar tijdens deze zomervakantie een derde keer aan toe te voegen.

Maar toen reden we aan het begin van de tweede vakantieweek naar Gargnano, een klein dorpje aan de westoever van het Gardameer. Ik had het plaatsje gevonden in de Lonely Planet (The Italian Lakes), waarin het werd omschreven als een prachtige, rustige plek in de luwte, zonder al te veel toeristen. Of in Lonely Planet-taal:

It’s around Gargnano that the mountains really kick in. They rear so steeply it’s overwhelming – you don’t just look at views like these, you step into them. Thanks to its awkward location (at the point when the road north becomes a tortured set of dynamite-blasted tunnels), Gargnano has been spared the worst excesses of the tourism industry and it retains a pleasant, local feel.

Klonk best goed – en dat bleek het inderdaad te zijn. Behalve die tunnels dan, de auteur overdreef niet toen-ie tortured schreef, maar da’s weer een ander verhaal.

In de Planet stonden ook twee eettentjes in Gargnano. Eén ervan was La Tortuga, een restaurant met een ster. Min of meer voor de grap las ik het tekstje in de auto voor aan B. Het was een vrij lyrisch verhaal over goed eten zonder opsmuk en geweldige wijnen. Moeten we daar niet heen?, vroeg hij. (En die beweert nog steeds dat ík de enige foodie ben van ons twee, gna!)

De hele week aan het Gardameer herhaalden we die vraag zo nu en dan. Eerst grappend met een ‘yolo’-tintje, daarna serieuzer. Want ik bedoel, hoe vaak komt het voor dat je in het land met het lekkerste eten ter wereld bent, op loopafstand van een restaurant met een Michelinster? Hoe veel lekkerder kun je eten in je leven?!

Italiaanse etiquette

Zo kwam het dat we op de één-na-laatste avond van de vakantie het camping-gruis zo goed als we konden van ons af schrobden, en de beste kleding aantrokken die we bij ons hadden (ik dat jurkje, B een lange broek en overhemd – al trok hij dat laatste pas om de hoek van het restaurant aan, want we moesten toch een half uur lopen en het was 30 graden).

Voor de zekerheid hadden we van tevoren alle 341 foto’s bekeken die restaurantgasten op TripAdvisor hadden gedeeld. Was het niet te chique en opgeprikt voor ons? Konden we ons hier vertonen? En hoe werkt de Italiaanse etiquette eigenlijk?

Een tikje zenuwachtig schuifelden we om iets over half acht La Tortuga binnen. Het restaurantje bleek klein en intiem, de vier of vijf andere stellen praatten op gedempte toon met elkaar. De strakgedekte ronde tafeltjes waren omringd door stoelen met rood fluweel; ook op de muren zat fluweel.

Whoops. Toch best chique.

Ik nam plaats schuin voor een schap met onder meer een Rothschild uit 1986 en een Amarone uit ’93. Vlak na ons kwam een gezelschap binnen dat hier overduidelijk regelmatig kwam, zo uitbundig werden ze begroet, en later op de avond gebeurde dat nog twee keer.

Verderop in de hoek zat een stel waarbij vergeleken we ons een stuk meer op ons gemak voelden – hij droeg een korte broek (!) en sandalen, ze hadden hun zonnebrillen en telefoons op tafel liggen, leken een beetje per ongeluk hier beland en waren alweer weg voor onze eerste gang werd geserveerd.

Wijnencyclopedie

We kregen de menukaart; na een poosje viel me op dat op die van mij geen prijzen stonden, maar op die van B (de man in het gezelschap) wel. Wat we voor eten zouden gaan betalen wisten we, en dat we bijpassende wijnen wilden óók, maar even twijfelden we daaraan nadat we quasinonchalant door de wijnencyclopedie – het enige juiste woord, zo dik was dat boek – hadden gebladerd. Want ja, hoeveel zou een wijnarrangement hier kosten? Ze zouden dan toch niet het moment aangrijpen om een Barolo van 300 euro te ontkurken? We durfden het natuurlijk niet te vragen, en op een gegeven moment zei B, weet je, we stoppen nu hierover na te denken, we zitten hier nu en we willen dit, yolo.

En zo was het. En góed dat het was.

Om te beginnen: de wijn. Alles lokaal, alles van rondom het Gardameer, en de Lugana waarmee we begonnen was zo briljant dat ik het nog steeds jammer vind dat ik het etiket niet heb onthouden. De wijnglazen waren trouwens zo licht dat je voor je gevoel alleen het gewicht van de drank in je hand had.

Na onze eerste gang (de beste coquilles die ik ooit heb gegeten) kwam tegenover ons een ouder Italiaans echtpaar zitten. ‘Kijk’, fluisterde ik naar B, ‘nu kunnen we een beetje spieken hoe het heurt’. Niet veel later propte de man zijn servet slordig onder z’n kin, later zou hij nog een aantal keer opstaan om te roken of naar de keuken waggelen. So far voor het goede voorbeeld – of misschien betekende dit dat we ons over onze tafelmanieren een stuk minder zorgen hoefden te maken. ;-)

Zalige spaghetti

Vijf gangen aten we, het ene gerecht nog beter dan de ander. De spaghetti was zalig (en hé, ook gewoon best tof toch dat je kunt zeggen dat je pasta hebt gegeten in een Italiaans sterrenrestaurant) en mijn hoofdgerecht bestond uit vis en groenten, maar ‘vis met groenten’ zou een grove belediging zijn voor de smaakexplosie die op mijn bord lag. Perfect gegaarde zeebaars, tomaten zo rood, sappig en complex dat ik ze nog steeds bijna kan proeven en ja, jeetje, moet ik nog doorgaan?

Maar wat fine dining-etentjes voor mij toch echt wel afmaakt, is de bediening. Superstrak, en toch ontspannen. Mega-alert, zonder dat je het gevoel hebt dat ze je op de vingers kijken of om de drie minuten aan je tafel staan (maar toen ik na het vierde glas wijn m’n vork van tafel stootte, lag er binnen dertig seconden een nieuwe naast m’n bord). Perfecte timing van de gerechten, altijd netjes eerst de wijn en dan de gang.

Ja, vakmanschap.

Ze zeggen wel eens dat je, om een gelukkig leven te leiden, je geld het beste kunt uitgeven aan ervaringen. Die wijsheid spookt regelmatig door m’n hoofd – en werd deze avond weer eens onderschreven. Want ja, mensen, als je van eten houdt, spaar alsjeblieft voor dit soort dingen, het is het waard, en het zijn de momenten om niet gauw te vergeten.