Kriebel

In alle eerlijkheid: ik vind het nog niet zo makkelijk hoor, bijna elke dag een stukje tikken. O Suusie, vraag je je af, waarom doe je jezelf dat dan aan? Simpel: ik wil schrijven. Ik wil de routine terug, groeien. En het mooie is dat ik nu, na een week of vier, inderdaad merk dat dat lukt.

Nee, natuurlijk zijn nog niet alle blogs even scherp. Hoewel ik ze heus een paar keer nalees, zie ik de volgende dag vaak alweer dingen die ik anders had willen doen. Maar ik heb besloten m’n perfectionisme opzij te zetten en gewoon te schrijven. Te schrijven én te plaatsen. Ik moet dan denken aan woorden die een vriendin ooit zei: pas op dat je jezelf niet zó in de weg zit, dat mensen die eigenlijk minder goed zijn je gaan inhalen – omdat ze minder kritisch zijn, meer durven en vaker oefenen.

Dóór dus. En zowaar, het begint me weer te overvallen. Op de fiets of in de trein, of gewoon terwijl ik in een dagelijkse situatie beland: de observatieblik. Het ‘hé-hier-kan-ik-over-schrijven’-kriebeltje. Dan is het of de woorden zich vanzelf vormen in m’n hoofd en eigenlijk moet ik dan meteen even pen en papier (of smartphone) pakken, die zinnen noteren voor ze vervliegen.

Kijk, díe kriebel wilde ik wakker maken. Daar heb je dus helemaal geen dure schrijfretraites of ontwaaksessies voor nodig. Dat kun je gewoon doen, hier en nu. Simpelweg door het te gaan doen. (Geldt overigens niet alleen voor schrijven, Des had daar een heel mooi stukje over.)

Soms heb ik zelfs al wat geschreven maar zijn er woorden over, meer woorden die eruit willen. Kortom, het begint te borrelen, te vloeien en dat was precies de bedoeling. Immers, om er maar weer een Stephen King-quote in te gooien: amateurs just sit and wait for inspiration, the rest of us just get up and go to work.

Aan het werk dus. Dan maar mét die spookjes in m’n hoofd. Misschien ken je dat ‘zitten mensen hier wel op te wachten’-gevoel, het ‘ik kan ook best een stukje per week maken’-gefluister (dat wordt er uiteindelijk géén, leert de ervaring), die gedachten in de categorie ‘het laatste blogje had minder likes dan dat ervoor, was het dan minder goed?’

Ja, want dat dan toch even: één ding aan dit nieuwe schrijfritme bevalt me minder goed. Bij wijze van experiment plaatste ik afgelopen vier weken m’n stukjes direct door op Facebook. Dat leverde inderdaad een stuk meer lezers op en laten we eerlijk zijn, elke schrijver wil gelezen worden. Wat het echter óók meebracht, was onrust. Continu-Facebook-checken. (En dan ook meteen Twitter. En Instagram. En LinkedIn.) Socialmediaverslaving ligt al snel op de loer en pas toen ik dit weekend drie dagen vrij was, besefte ik wat dat met me doet: ik raak weg bij mezelf.

Dus nee, weer even van de socials af. Dan maar wat minder lezers – misschien is het net als met vrienden, de mensen die je echt om je heen wilt weten je toch wel te vinden. Ga ik nu mooi weer verder met wat ik in dit leven wil doen: gehoor geven aan die kriebel.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.