Konijnenhol

Festivals zijn niets voor mij, dacht ik tot m’n vijfentwintigste. Elke zomer zag ik foto’s van mensenmassa’s met zonnebrillen en grote podia langskomen en er was niets, of nou ja bijna niets, wat me daarin aantrok.
 
Massa’s maken me overprikkeld en het leek me vooral afzien, drie dagen lang toiletteren op Dixi’s, laffe hamburgers eten, niet douchen, slapen op een veel te volle camping. Oké, goede livemuziek is fijn, maar daarvoor kan ik ook naar een concert. En chillen in de zon met een drankje lukt ook prima in het park.
 
Mijn goede vriend J. was wél een festivalganger. Die ging al jaren naar Rock Werchter en was ook eens op Pinkpop geweest. Ik weet niet meer in welke vlaag van verstandsverbijstering het was dat ik hem op een dag vroeg: wil je met mij naar Best Kept Secret?
 
Ik had net gezien dat Radiohead en Arcade Fire naar dat festival zouden komen en om de een of andere reden werd ik daar buitensporig enthousiast van. Minder logisch dan het klinkt, want zó’n fan van Radiohead was ik niet en Arcade Fire had ik tot die dag nauwelijks geluisterd.
 
Wel weet ik nog dat ik dacht: ik ben vijfentwintig, misschien moet ik dat festivallen maar eens een kans geven. Er moet toch íets magisch aan zijn, dat elke zomer weer tienduizenden mensen naar die muziekweides trekt? Natuurlijk, smaken verschillen, maar wie weet vind ik zo’n festival wél leuk. Dan kom ik daar liever nu achter dan op m’n tweeënveertigste.
 
Dus we gingen. Een zinderend eindjunizomerweekend werd het, dertig graden en dansen in de zon met een biertje in je hand. Alsof Best Kept Secret alles uit de kast haalde om te zeggen: kijk, dit is wat ik kan.
 
Ja, het was druk. Op de camping dreunden de bastonen door. Maar de wc’s (geen Dixi’s) waren schoner dan verwacht en het waren er zo veel dat je meestal niet eens in de rij hoefde. Slapen met oordoppen werkte prima en ‘s morgens kon je gewoon douchen. Vooruit, dan moest je wel in de rij en het straaltje dat uit de douchekop kwam was niet om over naar huis te schrijven, maar niettemin was het verfrissend. O, en ik at drie dagen lang knisperend hipstervoer.
 
Twee maanden later ging ik naar Lowlands, met B. Het daaropvolgende jaar opnieuw naar BKS, met z’n allen.
 
Sindsdien ben ik onderdeel van een terugkerend ritueel. Al vanaf het najaar houden J, B en ik het internet nauwlettend in de gaten. En zodra de eerste line-up bekend is, raakt de appgroep op stoom. Komend jaar ook Lowlands? Misschien een keer Rock Werchter of Into The Great Wide Open?
 
Dat we in elk geval naar Best Kept gingen, stond buiten kijf. Tot de headliners tegenvielen. En het festival voor ons allemaal in een ongunstig weekend valt. Hadden we het trouwens niet vorig jaar óók al over een keertje Down The Rabbit Hole uitproberen?
 
Ja, eigenlijk was de keuze snel gemaakt. Stiekem voelt het een beetje alsof we vreemdgaan.
Maar ik heb er superveel zin in.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.