Een vriendinnetje van mij organiseert komedn weekend een dinner party voor mij en een paar anderen. In onze groepsapp vertelde ze dat ze al op zoek was gegaan naar goede recepten. “Maak het jezelf niet te moeilijk hoor”, reageerde één van de andere meiden. “Het gaat om de gezelligheid!”
Het was niet voor niets, dat ze dat zei – we kennen ons vriendinnetje goed. En we kennen het ook van onszelf: die eeuwige lat hè, die je altijd weer zo hoog legt dat je zelf soms niet eens meer door hebt hóe hoog. Want ja, als vrienden komen eten wil je natuurlijk geen kant-en-klare pastasaus door de spaghetti roeren. En eigenlijk ook geen Mona-puddinkje opentrekken. Bovendien, hoort bij een diner niet minstens een lekker voorgerecht – en wat dacht je van bijpassende wijn?
Zo gaat het althans vaak in mijn hoofd. Ik wil met alles en iedereen rekening houden: die houdt van risotto, die is niet zo van de kaas, die eet vegetarisch en die wordt blij van volle rode wijn… Voor ik het weet, heb ik een gigantische wensen-en-eisenlijst gemaakt. Zodat niemand ook maar iets tekort komt – behalve ikzelf, en dan vooral tijd en chillmodus.
For the record: die lijst is vooral MIJN probleem. Want ik durf te wedden dat mijn vrienden het eigenlijk vooral heel leuk vinden dat ze gezellig komen eten. Ik bedoel, laat ik het eens omdraaien, want dat werkt goed als je je eigen dubbele standaarden wilt tackelen. Ga ik ergens eten, ja tuurlijk word ik dan blij van een lekker hapje. En ik lust ook wel een glas wijn. Maar is er gewoon water, dan ben ik niet minder vrolijk. Gooit m’n gastheer of -vrouw diepvriespizza’s in de oven omdat het nu eenmaal een drukke dag was, dan ben ik evenmin teleurgesteld.
Dus in de categorie #ongevraagdadvies zei ik tegen mijn dinnerparty-vriendin: wees lief voor jezelf en doe een variant op “pick your battles”. Ga je uitgebreid koken, eis dan niet van jezelf dat je vier verschillende nieuwe gerechten maakt uit drie kookboeken. Maak maximaal één ding dat helemaal nieuw voor je is. Kies daarnaast bijvoorbeeld een soepje vooraf dat je al vaker hebt gemaakt, zodat het je nauwelijks brainspace kost. En ga voor dat ene dessert dat je twee jaar terug met Kerst al eens maakte.
Op die manier mijn eigen keuzes kritisch bekijken helpt me steeds vaker, merk ik, om zachter voor mezelf te zijn. Gewoon even tussendoor van een afstandje m’n eigen wilde plannen opnieuw beoordelen: is dit echt nodig? Waarom doe ik dit eigenlijk? Waaraan draagt het bij? Kan het simpeler en is het dan misschien óók gewoon goed?
Maar ja hè, ik zeg dat allemaal wel zo leuk, zondag trof ik mezelf in de keuken aan terwijl ik in alle haast appeltaartdeeg (nieuw recept) in een springvorm propte, terwijl op het vuur uien met tijm stonden te fruiten voor de spelt-risotto met boerenkool en geitenkaas (ook nieuw recept) die ik voor B en J aan het maken was en die eigenlijk over een half uurtje al klaar moest zijn.
Ehm, ja. O, natuurlijk kwam het goed hoor. J hielp me de kilo appels te schillen, ik roerde tussendoor in de pan, sneed prei, stoofde boerenkool, brokkelde geitenkaas in stukjes, schonk ook m’n gasten hun spa rood nog in in en uiteindelijk aten we heerlijk (die speltotto staat in Veg en is een aanrader!). Maar achteraf gezien was het voor mij – gezien de tijd die ik had – een stuk chiller geweest als ik gewoon een bak tiramisu uit het supermarktschap had gegrist. Ook lekker, stukken minder stress.
Wát m’n vriendinnetje overmorgen ook gaat maken, één ding weet ik zeker: die avond wordt goed.
Geef een reactie