Glimmen, na-glimmen, ja ik glim na. En dan moet ik toch echt even schrijven. Dan zijn er woorden die eruit willen.
Waar zal ik beginnen? Vanavond kletste ik bij met een collega/vriendinnetje. Ruim een jaar ging voorbij sinds we elkaar écht spraken – korte koffietafelgesprekken daargelaten. En jee, wat was ze gegroeid ineens, wat prachtig om de schittering in haar ogen te zien. Fijn ook, die klik, die herkenbaarheid weer te voelen die ik eigenlijk al vanaf moment één met haar had.
Soms heb je van die mensen hè, bij wie het gewoon goed is. Met wie je aan een half woord genoeg hebt. Bij wie je weet: JA, met jou wil ik wel, met jou kan ik goed.
En dan is het ook helemaal niet erg als je soms een tijdje langs elkaar heen lijkt te leven, je eigen gedoetjes en processen doorloopt. Af en toe moet dat. Langdurige vriendschap betekent nu eenmaal niet altijd dat je een leven lang synchroon loopt.
Soms bots je, soms wringt het, snap je elkaar een tijdje niet of minder. En steeds vaker zie en voel ik: liefde is blijven. Liefde is ondergaan, verdragen, af en toe – met respect voor je eigen grenzen natuurlijk, dat wel, dat zeker. Je hoeft niet in alles mee. Maar dat betekent ook niet dat je los hoeft te laten.
Wacht dan maar gewoon een tijdje, heb maar geduld, stuur maar liefde en vertrouwen. Dan klikt en stroomt en flowt het vanzelf weer.
Het mooie is dat ik in relatie tot anderen steeds meer mijn eigenwaarde begin te ontdekken. Was ik vroeger onbewust vooral steeds bang om mensen kwijt te raken (en natuurlijk, nu bewuster soms nog steeds enorm), steeds vaker kan ik ook denken: mijn vriendschap, als in, mijn vriendin mogen zijn, dat is een kostbaar goed. Daar mag ik ook wel voorzichtig mee omspringen – want voor ik het weet deel ik alle liefde en aandacht en energie uit aan anderen en blijft er niets meer over voor mijzelf.
Over al deze en andere dingen spraken we vanavond. Over liefde voor het leven, ook. Genieten van de dagen, van goed eten, mooie wijn, in je eentje lange fietstochten maken, zelfreflectie en rake inzichten.
God, ja, wat vind ik die momenten, die gesprekken waardevol.
Dit weekend ben ik uitgenodigd voor een bijzonder vriendinnenweekend. Mijn liefste S wordt dertig en viert dat op extravagante wijze – hotelsuite met bad, champagne, dat werk. Ik mag mee, samen met haar twee andere beste vriendinnetjes, en jee wat heb ik daar zin in, wat ben ik blij en vereerd.
Mijn taak voor dit weekend – behalve het leven vieren, háár vieren, genieten met z’n vier: Suus zijn. Suus mogen zijn. Want ik ben gewoon een Suus, ik mag er zijn, ik mag mee, gewoon zoals het nu is, zoals ik nu ben en wij nu zijn, die andere drie en ik, samen.
En dat is helemaal goed genoeg.
Geef een reactie