We zaten met z’n drieën aan een hoge tafel, zo een die je veel ziet in hippe horecagelegenheden. Achter de bar stond een jongeman wijnglazen te poleren. Zijn collega tilde omgedraaide stoelen van de tafels. Maandagochtend, iets over tien; het restaurant van de Verkadefabriek was nog leeg, op ons vijven na.
Op tafel lagen grote papieren, we waren zeker tien minuten druk in overleg. ‘We’ was trouwens ik, m’n collega en de klant met wie we in afspraak zaten. Allemaal hadden we ons al eens subtiel omgedraaid richting bar, nog net niet zwááiend maar toch zeker met vragende blik die overduidelijk één ding uitstraalde: koffie?!
Toen om tien over tien nóg niemand bij ons stond, gaf ik het op. Ik liep naar de bar en vroeg of we misschien wat konden bestellen. ‘We zijn nog dicht’, zei de jongen schouderophalend. ‘De kassa komt straks pas. Half elf.’ Enigszins verbouwereerd klom ik terug op m’n hoge kruk. Wij dorstige klanten zaten hier binnen, daar achter de toog glom een espressomachine. Betalen hoefde pas later, we zagen er niet uit of we binnen een half uur zouden vertrekken – konden ze die twee koffie en één thee niet even op een bierviltje noteren?
‘Bijzonder’, knikte een van m’n tafelpartners zuinigjes. ‘Gelukkig heb ik thuis nog een kop achterover geslagen’, reageerde de ander. Gedrieën wisselden we een blik en plots was het drie tegen twee, daar in die ruimte met het hippe meubilair. Wij veeleisende gasten (in hun ogen) en zij incapabel personeel (in de onze). Maar ja hè, wat doe je eraan? We stortten ons op werk.
Om vijf voor elf – inmiddels zat de zaal vol flexwerkers die óók allemaal nog geen latte hadden – wilde ik nét vragen of het nu dan laat genoeg was, toen een jongen kwam aansjouwen met een bak zwarte portemonnees en een langwerpige doos. Kassa. Het personeel, nu vijf man sterk, zat gezellig aan de bar te kletsen – mét koffie. Ze grijnsden vriendelijk naar ons.
Uiteindelijk kwam de jongen die eerder glazen poetste dan toch aan onze tafel. Met moeite kreeg ‘ie z’n digitale terminal opgestart, waarna hij braaf onze drie drankjes opnam (‘koffie, gewoon koffie!’).
Vooruit, de espresso die ik uiteindelijk kreeg smaakte prima en het koekje erbij was bijzonder smakelijk – in die zin deed de Verkadefabriek haar naam eer aan. Maar als ik een horecatent had, hoop ik toch dat m’n personeel wat meer buiten de lijntjes gaat dan de verder bijzónder aardige jongens daar.
Geef een reactie