Kabbel – hoe ik de winter omarm

Heb ik me ooit in de winter zo ontspannen gevoeld? Ik kan het me niet herinneren. Ik geloof, zei ik onlangs tegen een vriendin, dat ik dit seizoen – dat lang mijn minst favoriete was – werkelijk ben gaan omarmen.

Het is meer geworden dan ‘ik onderga dit’.
Misschien is het zelfs ‘ik vind dit leuk’.

Ik heb geleerd om winterdingen te doen, die dit seizoen fijn en uniek maken. Puzzelen, lekkere warme comfort food-gerechten maken (stoofpot, carrot cake!), films kijken onder een dekentje. Midden op de dag buiten een rondje wandelen om even te genieten van het schaarse daglicht. Op zonovergoten weekendochtenden (of hun grijze tegenhangers) hardlopen langs het kanaal. Thee drinken, slofjes aan (dat kan trouwens het hele jaar, al is het tegenwoordig ’s zomers wel erg heet). Gezelligheid met de kerstdagen, reflecteren op het jaar, plannen maken voor als de dagen weer langer worden. Een goed glas kruidige rode wijn.

Misschien klinkt het allemaal enorm saai en kneuterig, maar ik ben me de laatste weken intens bewust van ‘het bijzondere in de gewone dagelijkse dingen’. Samen ontbijten met warm, knapperig, versgebakken brood. Dat ik bij de HEMA een stapel voorraaddozen kocht voor noten en gedroogd fruit, precies de vierkante die ik zocht, en die perfect in het keukenkastje passen. Foto’s inplakken aan de keukentafel. Ab Ovo van Joep Beving kunnen spelen, wat een prachtstuk is dat toch.

Geluk zit overal, let maar op.

Zelfs de huishoudelijke klusjes die ik altijd zo vervelend vond – de was doen, ugh – gaan me laatste weken makkelijk af. Vorige week was ik alleen thuis, B ging op wintersport, en hoewel dat best even wennen was (o ja, zo is het om alleen te zijn, hé hallo neiging-om-alles-vol-te-plannen!) lukte het me verrassend goed om de boel hier netjes en georganiseerd te houden.

Dus ja, het kabbelt, op een goede manier. En nu ik aan het werk ben, merk ik pas weer wat die ontspanning doet: dat ik er ook wat onrustig van word. Dan zit ik in de trein naar huis, veel minder moe dan anders, heb ik ’s avonds nog zin om een lekkere maaltijd te kopen of een Sherlock-mysterie te spelen.

Doe ik wel voldoende mijn best, vraag ik me dan af, werk ik wel hard genoeg?

Maar weet je, ik zei zelf een paar maanden terug nog dat het tijd wordt om te wennen aan een nieuw ritme, aan wat minder hevige golven van drukte en stress, aan niet telkens weer op dat punt belanden dat je noodgedwongen een stapje terug moet doen.

Misschien is dit dan gewoon hoe dat voelt.


Geplaatst

in

door

Reacties

3 reacties op “Kabbel – hoe ik de winter omarm”

  1. halllooo suus hoe doe je dat, stukjes schrijven die ik gewoon nog in mijn concepten heb staan want gewoon: same. same. same!

    ik zei laatst nog tegen loml dat dit de eerste winter is dat ik me niet echt “depri” voel (ik vind het een te groot woord, maar ik kan me in de winter echt down voelen) maar het zelf gewoon fijn vind. Misschien zelfs heb ik de winter nodig om even een stap terug te doen, dat ik kan zeggen “ja maar het mag, het is winter he des!”

    ja nu dan joep beving even opzoeken op tidal

  2. Ik vind dat elk seizoen z’n charme heeft. En zeker nu het best mooi winterweer is en je fijn kan gaan wandelen vind ik het helemaal niet zo erg dat het nog geen lente is.

  3. Wat ontzettend fijn! Leuk ook om te mogen meeleven als het goed gaat.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.