Jong

Je hebt van die mensen, die altijd jonger of ouder worden geschat dan ze zijn. Groep 8-meisjes met veel vrouwelijke vormen en/of make-up. Of juist kleine vrouwen van begin dertig, die steevast worden aangezien voor 18- of 20-jarige. Jongens die laat in de puberteit komen. Mannen die vroeg grijs worden.

Ik was nooit zo iemand, althans niet bewust. Hooguit werd ik als tiener iets ouder geschat, doordat ik lang was (en natuurlijk HARTSTIKKE SLIM, mwuhaha). Maar, merk ik, sinds ik werk – en dat is toch alweer een jaar of vier – is dat veranderd. Zeker de laatste tijd krijg ik opvallend vaak opmerkingen naar mijn hoofd in de categorie ‘O, hoe oud ben je dan eigenlijk? Goh, 26, ik had je veel jonger geschat’. Of klanten denken dat ik stage loop bij Einder, in plaats van dat ik er WERK als schrijver/adviseur.

Ook veel gehoord: ‘Wat studeer je? O, je werkt al? Net begonnen? Niet? O, haha…’. Vorige week nog, toen ik bij de kaaswinkel 48,25 euro moest afrekenen (ja oeps, er zat ook wijn en olijfolie bij) en de mevrouw in de winkel noemde dat ’48 euro en een kwartje’. Om eraan toe te voegen: ‘al weet jij misschien niet eens meer wat dat zijn, kwartjes’.

Toen ik haar erop wees dat ik 27 word en toch in elk geval zakgeld kreeg in guldens, was haar reactie: ‘goh ja, je hebt ook zo’n jeugdig uiterlijk’. Dat was dan nog vriendelijk bedoeld. Een paar jaar geleden was ik op een feestje met vooral oudere vrouwen, en daar werd ik als 23-jarige vijftien geschat. VIJFTIEN! Kom op. Zo erg is het toch niet?

Vond ik het als beginnend Volkskrant-journaliste vaak niet zo vervelend om jong geschat te worden (want ja, dan lijk je toch een interessant talent, en vooruit: ik wás toen ook ‘maar’ 22/23), steeds vaker begin ik me er een beetje aan te ergeren. Want hoe leuk het misschien lijkt om er “jeugdig” uit te zien (in elk geval ben ik nog geen oude rimpelkop, ha!), ik krijg er vaak het gevoel door dat ik eerst een hoop te bewijzen heb. Vooral op de werkvloer. Leek mijn baan als verslaggeefster voor de Volkskrant en het AD nog automatisch een soort stempel van kwaliteit met zich mee te brengen, in de communicatiewereld ben je als ‘jong en lief-uitziend meisje’ niet meteen binnen, heb ik soms het idee.

In andere woorden: mensen onderschatten vaak je kwaliteit. Jong = onervaren = minder kundig. ‘Waarom is je ervaren collega niet mee?’ ‘Doe jij dit project alleen, of is <ervaren collega> ook betrokken?’

Eerlijk is eerlijk: zodra ik in gesprek ga met klanten en relaties – en zeker als ze me langer kennen – maak ik het ruimschoots “goed”. Toch klinkt, zeker bij nieuwe contacten, meer dan eens lichte verbazing door in hun reactie op de producten en diensten die ik lever. Dat was trouwens ook al zo wanneer ik iemand interviewde voor de krant. Alsof de geïnterviewde niet helemaal had verwacht dat dat jonge ding dat kwam praten ook daadwerkelijk iets noemenswaardigs uit haar pen zou krijgen.

Misschien zit het ook deels in mijn hoofd, hoor. Heb ik er nog moeite mee om mezelf als volwaardige vrouw te zien. Spiegelt deze overtuiging door in de reacties die ik lees bij anderen. En toch. Af en toe zou ik graag wat meer gewicht hebben – figuurlijk dan. Of zou het daadwerkelijk helpen als ik zwaarder was, meer vrouwelijke vormen had? Moet ik meer make-up opdoen, me anders kleden (al te jeugdige gympen en t-shirts draag ik bewust allang niet meer)? Of gewoon minder fucks geven en schijt hebben, lekker doen waar ik zin in heb?

Ja, dat laatste, natuurlijk. Misschien dat een zeker(der) houding alléén al heel wat doet. En toch. Toch is het soms jammer om te merken dat mensen pas met me over inhoud gaan praten als ze op m’n LinkedIn hebben gekeken – en zien dat ik niet die stagiaire ben die net komt kijken. Soms is het jammer dat ik me daardoor bijna beginner ga voelen – vergetend dat ik al vier jaar financieel onafhankelijk ben en een vuistdikke map in de kast heb staan vol door mijzelf geschreven artikelen in landelijke kranten.

Soms denk ik: was ik maar vast wat ouder. Maar nee, zo wil ik niet denken. Het is toch juist gaaf dat ik op mijn 26e de dingen doe die ik doe – en dat ik vanaf hier alleen nog maar verder kan groeien.

“Neem jezelf niet zo serieus”, zeggen we soms wel tegen elkaar. Nou, weet je, ik geloof dat het tijd wordt dat ik dat wel ga doen. In elk geval: mezelf niet meer zo onderschatten. Want ja, als ik al vraagtekens zet bij mijn eigen ervaring, is het voor een ander heel makkelijk om er nog een paar bij te plaatsen.

Toch? ;-)


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

5 reacties op “Jong”

  1. Kelly

    :) herkenbaar! Ik word ook weleens jonger geschat en icm een zo pas leidinggevende functie aan een vrij groot team krijg ik nu meer verwonderde blikken dan voorheen. Ik herken ook wel het gevoel dat je je daardoor soms meer moet bewijzen, al vind ik dat soms ook een aangename ‘underdog’ positie. Food for thought, al zullen veel mensen dit eerder als een voordeel dan als nadeel zien denk ik

  2. Hanneke

    Helemaal waar! En hier wil ik het graag nog eens even met je over hebben binnenkort @einder?!

  3. Ik word ook altijd veel jonger geschat! Toen ik 23 was (en nog studeerde) ging ik me als ‘jobstudent’ ergens aanbieden en toen zei de manager tegen me dat ik wel 18 moest zijn om kassa te mogen doen. Haha. En nu ik 27 ben denken mensen ook nog altijd dat ik 20 ben ofzo. Vind het soms ook wel vervelend maar gelukkig doe ik werk waarbij ik geen klanten zie en mensen er gelukkig automatisch van uit gaan dat ik heel kundig ben :) En voor de rest probeer ik het me toch niet te hard aan te trekken.

  4. Herkenbaar! Ik ben één jaartje ouder dan jij maar word meestal ook jonger ingeschat. Typerend aan mezelf (zelfvertrouwen heb ik niet op overschot) is dat ik het wel begrijp ook. Ik zie er niet erg hip uit, en ik ben ’s morgens gewoon blij dat ik zonder al te veel etensvlekken en min of meer op tijd op mijn werk aankom. Je raadt het al: ik ben een jonge moeder. Een slimme vriendin van mij zei me eens: de meeste jonge ouders blijven een aantal jaar hangen in de stijlperiode die ze doormaakten toen hun baby kwam. Bij jou viel tijdelijke stop gewoon iets vroeger uit dan bij de meeste mensen. Dus ja, daar troost ik me maar mee. Maar het soms wel vervelend, vooral op werkvlak, hé?

  5. Ha Suus, ik ben even aan het bijlezen en nu lees ik dit en ik herken het niet, maar dat vind ik juist zo leuk: dat ik even mee kan kijken hoe dingen voor jou zijn. Dus, dankjewel. Enne, ik vond vanmiddag de uitspraak ‘Leeftijd is alleen belangrijk als je kaas bent’, natuurlijk hoef je je niet te bewijzen, je bent al goed!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.