Insta

Bij Annemerel las ik vandaag een berichtje over ‘Insta-moeheid’, en ik ben zo blij dat ze dit schreef. En vooral ook dat ze eindigde met de boodschap: ‘ik ga het weer gewoon lekker doen op de manier waarop in zin heb’. In het kort betekent dat: niet meer dagelijks op hetzelfde tijdstip posten om het algoritme van Instagram te pleasen, niet meer onder alle foto’s een reactie plaatsen of strategisch mensen gaan volgen in de hoop zelf meer volgers te krijgen, niet meer al die trucjes. Gewoon, leven – en posten – in het moment.

Ja, dacht ik, oh hell yes, goed bezig An.

Zelf gooide ik deze week Instagram weer eens van mijn telefoon. O, ja, ik weet het, een paar weken terug schreef ik nog vrolijk dat ik voor het eerst een filmpje plaatste op het kanaal. Het zijn vlagen, fasen waarin ik veel deel en tijden waarin ik juist behoefte voel me terug te trekken, weg van al die ruis. Ik kan het gewoon niet zo goed doseren. Staat die app op mijn smartphone, dan zit ik een groot gedeelte van de treinreis te scrollen. Check ik elke tien (oké, vijf) minuten m’n feed als ik, zoals vandaag, een dagje rustig thuis ben.

Laat ik de onrust toe in m’n leven.

Deze week sprak ik weer iemand die haar Facebookaccount heeft verwijderd. “Ik wilde mijn eigen nieuwsgierigheid terugvinden”, zei ze. Herkenbaar, want weet je nog wat ik begin dit jaar schreef, over dat ik Facebookloos was en ineens veel meer boeken las? Zolang ik mezelf blijf voeden met wat maar op me af komt, blijf ik ‘vol’. En zolang m’n dagen gevuld blijven met scrollen, ontstaat nooit de leegte die nodig is voor inspiratie. Voor nieuwe gedachten. Voor goed schrijfwerk.

Tegelijkertijd bracht Instagram me afgelopen tijd óók veel. Ik had mooie gesprekken met mensen die ik ‘van online’ ken, raakte geïnspireerd door verhaaltjes die zij deelden. Ja, dat mis je dus, als je (deels) offline gaat. Steeds is het een afweging, mijn leven gaat in golfjes. Tijden van feest, tijden van kalmte. Weekenden van uren Sims 3 in een rommelige kamer, weekenden van lezen, pianospelen en elke week de planken afstoffen.

En op dit moment zit ik weer in, zoals B dat treffend noemde, een “meditatie-golfje”. Gisteren zette ik de mp3’tjes met zelfcompassie-oefeningen op mijn iPhone en ik geloof dat ik niet eerder elke dag zo veel zin had om te mediteren. Andere dingen die me bezighouden:

  • Neoklassieke muziek. Ludovico Einaudi, natuurlijk, maar ook Olafúr Arnalds, Nils Frahm, Joep Beving, Dustin O’Halloran en de Grandbrothers – ik krijg er (bijna) geen genoeg van. Oké, natuurlijk aangevuld met een gezonde dosis prog-rock. Ik luisterde deze week wat oudere albums van Porcupine Tree, toch ook best lekker.
  • Langs de oevers van de Yangtze. De docu-serie van Ruben Terlouw is natuurlijk al 2,5 jaar oud en ik geloof dat minstens vijf mensen ‘m aan me hebben aangeraden (hoi mam!). Soms duurt het een tijdje voor iets je tijd is. Ineens vind ik, laatste weken, de tijd, zin en rust om de afleveringen te kijken. En ja hoi, spuit elf: wat boeiend dit! Extra leuk vind ik om te merken dat ik flarden van het Chinees kan verstaan. Al ben ik toch ook erg blij dat de gesprekken die Ruben met Chinezen voert, ondertiteld zijn. ;-)
  • Leesvoer. De nieuwste Psychologie Magazine zat vol interessante stukken – over het gedachtegoed van Brené Brown, over hoe je geld kunt omzetten in geluk en over de vier typen bioritmen die mensen hebben (nooit gedacht dat ik een beer ben, haha). O ja, en het boek Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz vind ik ook intrigerend. Een jaar geleden probeerde ik er al in te beginnen, toen pakte het me niet en nu vlieg ik er doorheen. Bijna uit.
  • Vriendschap. Bij-effect van therapie én dat boek van Jan Geurtz, is dat ik me laatste tijd hyper-bewust ben van mijn relatie tot de mensen om me heen. En vooral: hoe die relaties op dieper niveau in elkaar steken, wat we bij elkaar ‘halen’/triggeren/nodig hebben, de wederzijdse afhankelijkheid en hoe ik die kan doorbreken. Dit klinkt allemaal vrij vaag, dat besef ik, en ik vrees dat een blogje te kort is om m’n gedachten hierover uit de doeken te doen. Uiteindelijk komt het neer op: dichter bij mezelf komen én blijven, ook – juist – als ik met anderen ben.

Zo, en nu is dit blogje alwéér zevenhonderd woorden. Oeps. Ik neem me vaak voor eens wat ‘strakkere’ stukjes te schrijven, maximaal 300 woorden en sterk column-achtig, ook om m’n schrijfvaardigheid wat te onderhouden… Maar het gevolg van die eis is dat ik me zo bekneld ga voelen, dat ik uiteindelijk niet meer schrijf hier op Suushi. Dus hé, het zijn maar schetsen op dit blog, en dat mag ook. Voor wie het lezen wil.

 

 


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Insta”

  1. Des

    Hartje hartje.
    En dat boek van jan geurtz wil ik ook nog eens lezen.

    1. Suus

      Ja, doen hoor!! Heel benieuwd wat jij daarvan vindt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.