in beeld

Het stemt me wel tot nadenken, dat vloggen. Wat wil ik eigenlijk vertellen? Waarin onderscheid ik me? Wat heb ik toe te voegen? Waarom zouden mensen naar mij kijken?

Ik wil niet zo’n vlogger worden die elke week haar ontbijt filmt. Aan de andere kant: soms vind ik wel leuk om bijvoorbeeld te laten zien wat voor nieuwe soort havermout ik heb gemaakt. Of hoe ik brood bak. Gewoon, de dagelijkse dingen, maar ook de inhoud erachter. Zodat je niet alleen kunt zien hoe ik mijn leven leid, maar je intussen ook zelf verder komt met het jouwe.

Ik wil ook niet zo’n vlogger worden die altijd een half uur voor de spiegel staat voor ze de camera aanzet – in het echte leven loop ik ook zonder make-up naar de supermarkt.

Tegelijkertijd merk ik hoe makkelijk is, om in een vlog het verhaal te vertellen dat je wílt laten zien. Het is maar net op welke momenten je filmt, én welke fragmenten je uit die momenten selecteert om uit te zenden. Natuurlijk, dat geldt ook voor blogs, maar beelden voelen wat dit betreft zo veel sterker dan tekst. Beelden spreken voor zichzelf en laten veel meer ruimte voor interpretatie, voor boodschappen tussen-de-lijntjes.

Gisteren was ik wat beelden van de laatste dagen aan het editen (yes, er komt nog een vlog!) en toen schrok ik toch een beetje van het vlekkerige net-wakker-gezicht waarmee ik, net uit bed, in de keuken een verhaal vertelde.

Ga ik dat echt op internet zetten? Je hoeft toch niet álles te delen?

Nee, dat laatste klopt en dat doe ik sowieso niet – maar ik geloof ook dat het belangrijk is om ‘echtheid’ te laten zien. Hoe eng of kwetsbaar dat soms ook voelt. Om rauwe imperfecte beelden en verhalen te zetten tegenover de ‘perfecte’ plaatjes die we de hele dag om ons heen al zien, van Netflixseries tot op de shampoofles.

Niet omdat ik een hekel heb aan ‘perfecte’ beelden, maar omdat ik geloof dat juist dat imperfecte, kwetsbare, het héle verhaal, het punt is waarop we in verbinding raken met elkaar – waar intimiteit ontstaat en we elkaar werkelijk vinden.

Ik merk het ook met dat videobellen. Werkte ik pre-corona thuis, dan zat ik negen van de tien keer in pyjamamodus zonder make-up aan de keukentafel. Nu ik weet dat ik regelmatig zichtbaar ben op andermans scherm, doe ik elke ochtend mascara op, smeer concealer om mijn ogen en werk mijn werkbrauwen bij.

Dat doe ik blijkbaar alleen voor anderen. Trouwens, vrijwel iedereen doet dit, volgens mij – laatst had ik een conferencecall met alleen vrouwen en iedereen zat uitgebreid en fris in de make-up. Ook niets mis mee, natuurlijk, maar ik vind het wel interessant om op te merken: misschien verbergen we ons een beetje, om minder kwetsbaar te zijn. Dezelfde neiging merk ik dus bij het vloggen; toch even die stapel afwas opruimen voordat ik een opname maak in de keuken. Toch even mijn haren los of een likje lipstick op.

Ook valt me wat anders op: ik heb behoorlijk sterke oordelen naar mezelf toe, over dat ik dit doe. Bijna alsof ik het niet leuk ‘mag’ vinden om video’s te maken, want vloggen is oppervlakkig en egocentrisch en iets voor influencers en het is een stom millennial-ding en gaat niet over inhoud.

Hard hè?

Terwijl ik nota bene zelf ook met regelmaat vlogs kijk en dat een leuke tijdsbesteding vind. Natuurlijk, lang niet alles vind ik boeiend, maar hé, zo veel video’s zo veel smaken – ieder z’n ding.

En weet je, juist om deze reden voelt vloggen zelfs een beetje therapeutisch; iets doen waarvan ik weet dat anderen mensen het niks vinden, vind ik een van de moeilijkste dingen (vooral filmen op straat vind ik nog mega-ongemakkelijk).

Wat dat betreft ben ik juist ‘blij’ met die shots die ik van de week in de keuken maakte. Dit is mijn ochtendhoofd, zo is het dan, no shame. Het leert me er meer oké mee te zijn.

Nog wat anders: als ik een verhaal houd tegen de camera, heb ik heel vaak het gevoel dat wat ik vertel superwarrig, onduidelijk, stom en ongemakkelijk is (een gevoel dat ik ook heel vaak in het dagelijks leven heb als ik met andere mensen ben). Maar kijk ik de beelden later terug, dan blijkt dat reuze mee te vallen. Ook hier ben ik dus onnodig hard naar mezelf.. een interessante ontdekking.

Verder is het trouwens vooral gewoon superleuk om wat nieuws uit te proberen. Om nieuwe vaardigheden op te doen. Nadat ik voor m’n eerste vlog eindeloos heb lopen klooien met iMovie (dat om de een of andere reden de videobestanden van mijn camera niet trok – te grote bestanden, ander formaat, geen idee), downloadde ik uiteindelijk een trialversie van Final Cut Pro en dat werkt duizend keer beter. Superleuk om daar nu steeds meer functies in te ontdekken, tutorials te kijken, dingen uit te proberen.

Verhalen maken in beelden is sowieso nieuw voor me en het vraagt natuurlijk wat anders dan tekst, het is leuk om dat te leren. Des te meer doordat in mijn werk bij Einder vaak ook tekst en beeld samenkomen.

Tot slot, mocht je dit nu lezen en vrezen dat ik voortaan tekst vervang door bewegend beeld op Suushi, wees gerust; ik geloof niet dat ik ooit zal stoppen met schrijven.

En mocht je mijn vlogs wél leuk vinden, stuur ze dan gerust door naar iemand uit je netwerk – ik heb natuurlijk geen sociale media meer om mezelf mee te promoten maar laten we eerlijk zijn, als je ergens veel tijd in steekt is het gewoon leuk als mensen ernaar kijken.

Na het weekend dus vlog 2. Voor nu: fijne dag!


Geplaatst

in

,

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.