Lieve lezers! Ik wil graag even wat tegen jullie zeggen.
Wie me kent, weet dat ik nogal een cijfernerd ben. Niet dat ik nu zo goed in wiskunde was op school, ik bedoel dat ik een hoofd heb dat dingen als bepaalde datums, verjaardagen en tijdstippen supergoed onthoud en dat ik blij word van ‘leuke’ getallencombinaties (zoals de nieuwe auto van B, die kort na aanschaf de kilometerstand 65456 had, erg prettig).
Zo weet ik ook nog dat ik op 25 mei 2006 voor het eerst een blogje schreef. Ik had web-log.nl ontdekt en schreef als vwo-scholiertje over mijn dagelijkse belevenissen (stomme proefwerken!).
Ik was toen 14 jaar, nu ben ik 28 en dat betekent dat ik nu letterlijk mijn halve leven aan het bloggen ben.
Dat is best wel wat, toch?
En bijna nog leuker om me te realiseren: sommigen van jullie volgen me hier ook al zo lang. Wauw.
Een ode aan jou
Dus lieve lezer, deze post is allereerst een ode aan jou. Dankjewel, dat je me leest. En dankjewel, dat je vaak ook nog eens de tijd neemt om te reageren, jouw visie of gedachten met mij te delen.
Zeker de laatste tijd merk ik weer hoe vaak jullie die moeite doen en ik word ook na 14 jaar nog telkens weer blij als ik een reactie in m’n mailbox zie verschijnen.
Laat ik ook niet de momenten vergeten die ik ‘in real life’ met jullie besteedde. Natuurlijk een aantal van mijn lezers ken ik uit het offline leven, maar daarnaast leerde ik sommigen van jullie juist kennen door dit blog. En ook als dat bleef bij één of een paar keer een drankje doen, omdat je nu eenmaal geen tig vriendschappen kunt onderhouden, kijk ik er met blijdschap en dankbaarheid op terug.
Laat ik niet vergeten dat ik nota bene mijn eerste studentenkamer – en misschien zelfs m’n keuze voor Nijmegen – heb te danken aan dit blog (hoi F!). En ik moet ineens ook denken aan de lezer die, toen hij vernam dat ik AH Kristalzegels spaarde, een hele berg van die dingen kwam langsbrengen op mijn werk.
Wat een lieverds zijn jullie.
Kijkje achter de schermen
Jullie zijn ook met best veel, trouwens, vind ik. Voor de gelegenheid pakte ik m’n Google Analytics-statistieken erbij (transparantie is sowieso natuurlijk heel 2020):
Ik zou nu van alles kunnen zeggen om deze cijfers in perspectief te zetten (vergeleken met ‘grote’ blogs stelt dit geen klap voor, en zo) maar daarmee zou ik mezelf én jullie geen eer aandoen. Per maand zit ik momenteel op zo’n 700 unieke bezoekers – moet je eens nagaan hoeveel klaslokalen vol dat zijn. Supervet!
In de verleiding
De laatste weken ben ik weer een beetje aan het brainstormen over welke kant ik op wil met Suushi. Best een zoektocht (niet voor het eerst trouwens), want uiteraard wil elke schrijver gelezen worden, elke videomaker wil views. Maar Google op termen als ‘meer lezers/kijkers’ kom je al gauw op allerlei strategische adviezen en SEO-trucjes. Dingen die ik in m’n werk ook aan klanten adviseer.
Dingen als: post regelmatig, kies een niche voor je content (schrijf dus hoofdzakelijk over één onderwerp), zorg voor pakkende koppen (‘Zo weet jij hoe…’ / ’10 redenen waarom…’), combineer altijd tekst en beeld, wees goed zichtbaar op sociale media.
En ik zal niet ontkennen: heel even ben ik dan in de verleiding. Zal ik toch weer op Instagram en Twitter? Zal ik (weer eens) een uitgekiende blogplanning opzetten met terugkerende categorieën op vaste dagen van de week of maand? Meer reageren op andere blogs in de hoop dat mensen op die manier bij mij terechtkomen?
Authentiek
Toch kom ik steeds weer uit op één belangrijke conclusie: ik word er niet blij van om mezelf in een formatje te proppen. Ik vind kwaliteit belangrijker dan kwantiteit. Voedende content en geen vulling. Intuïtief schrijven, over wat er op dat moment speelt. Dingen die vanuit mijn hart komen, die puur en oprecht zijn, die mij (en misschien jou ook) een stukje verder brengen.
Misschien ben ik liever een VPRO-serie dan Dancing With The Stars. Liever geen blockbuster, maar een arthousefilm. Misschien is mijn lezersgroep kleiner dan die van sommigen, maar dit is wel precies het publiek dat ik wil.
Niet dat je met een businessplan voor je blog niet authentiek kan zijn, natuurlijk. Bovendien, er zijn zeker dingen die ik kan doen om Suushi beter vindbaar te maken zonder dat dat invloed heeft op de kwaliteit van m’n schrijfsels (berichten goed labelen bijvoorbeeld, veel in- en extern linken, niet bang zijn om mensen in mijn omgeving te vertellen over m’n blog).
Allemaal gedachten en ideeën dus. Uiteindelijk, kun je zeggen, is het mijn blog en doe ik hier wat ik wil – en dat doe ik ook zeker. Zo blijf ik voorlopig nog wel doorgaan met de 3-leuke-dingen-van-de-dag, omdat ik daar op dit moment blij van word. Maar weet je, een goede schrijver denkt ook na over zijn publiek. Over wat jij wilt lezen, dus. Wat jouw interesse wekt, wat je verder brengt.
En eerlijk is eerlijk: ik zou het wel gezellig vinden als jullie met twee keer zo veel zouden zijn! (En laat het feit dat veel van jullie me al jaren lezen, niet zien dat dit best een leuk plekje is om te bezoeken?)
Zo heb ik de afgelopen dagen een aantal dingen bedacht die ik zou kúnnen doen met Suushi. Die me ook leuk lijken om te doen. Dingen die dit blog misschien verder kunnen brengen. Maar voor ik daarmee aan de slag ga, wil ik je iets vragen.
Heb je 3 minuutjes voor me?
Als je helemaal tot hier hebt gelezen, heb je misschien nog wel 3 minuutjes tijd. :-) En dus wil ik je ook nog wat vragen.
Ik heb een kleine enquête gemaakt, een SurveyMonkey met 10 korte vragen over Suushi. Grotendeels meerkeuze, goed te doen. Wil je me helpen door ‘m in te vullen? (Ik realiseer me hoe we allemaal al dagelijks worden volgespamd met irritante GEEF JE MENING-verzoeken, dus voel je vooral niet verplicht – maar als je wilt, graag!)
Alvast enorm bedankt! Ga ik gewoon weer lekker verder met stukjes schrijven (en video’s maken).
Geef een reactie