Hoe gaat het nu, vragen mensen me regelmatig. En dan voel ik dat ze half verwachten dat ik iets ga zeggen over hoe pittig het leven met een baby’tje is.
Maar in alle oprechtheid: het gaat goed! I’m thriving (ofwel ik gedij, in het Nederlands, maar dat woord voelt net anders).
Ja, ik word nog steeds elke nacht minimaal 1 keer wakker omdat kleine M iets nodig heeft. En tijdens het Hemelvaartsweekend, toen we een paar dagen in Friesland waren met de familie, waren de nachten ineens weer érg onrustig – lees: ik eindigde met kleine M in het grote bed, B verkaste naar de andere slaapkamer van ons vakantiehuisje.
Maar over het algemeen zijn de nachten best oké en dat maakt de dagen ook weer stukken beter. En sinds vorige week ons Nieuwe Grote Bed werd geleverd, is met z’n drietjes slapen ook een stuk minder problematisch (we kochten een Auping van 200 x 210 cm, awesome).
Bovendien: dat smartphonevrijere leven bevalt me ONTZETTEND goed. Ik voel me gelukkig, vervuld. Ik ben meer hier, er ontstaan nieuwe creatieve ideeën in m’n hoofd en ik voel mijn eigen nieuwsgierigheid terugkomen. Nu ik niet meer automatisch een hele stroom informatie tot me neem via de socials, merk ik dat ik daar zelf weer naar op zoek ga.
Dit herinner ik me ook van eerdere tijden waarin ik was afgekickt van de smartphone. En het is een wereld van verschil.
Tegelijkertijd ben ik nog steeds alert. Want een terugval zit in een klein hoekje. De scroll-neiging is een héél stuk minder en het gebeurt steeds vaker dat ik mijn telefoon gewoon vergeet mee te nemen als ik de deur uit ga (wie had dat 3 maanden geleden gedacht!), maar zoals een roker in een onbewaakt moment tóch weer die sigaret opsteekt, moet ik oppassen dat ik niet weer gegrepen word door dat ding.
Wat me hierbij helpt: ik plan regelmatig smartphonevrije dagen of dagdelen.
Zo ben ik al een paar keer een middag naar Utrecht geweest zonder smartphone. En oprecht: zó heerlijk om rustig in de trein te zitten zonder dat dat apparaat aan me trekt. Ik voel dan de spanning van me afglijden.
Ook tijdens het Hemelvaartsweekend bleef m’n telefoon 4 dagen thuis. Zo’n detox van een paar dagen helpt om genoeg los te blijven van het ding.
Toegegeven: het was even wennen, die eerste paar keren zonder telefoon de deur uit. (En dan bedoel ik verder weg dan even een boodschapje doen, maar echt het dorp uit, de wereld in voor minimaal een paar uur.) Het voelde ‘naakt’. Ik ben natuurlijk ook zo gewend aan alle functionaliteiten van de smartphone.
Want hoe moest ik ergens komen, zonder Google Maps?
Stond er wel genoeg geld op m’n betaalrekening? (Ter plekke iets overmaken zou niet kunnen.)
En zou ik me niet gaan vervelen zonder podcast in m’n oren?
Het bleken allemaal oplosbare ‘problemen’. Vooral problemen die mijn hoofd had gecreëerd, eigenlijk.
Want de weg vinden lukt doorgaans prima, zeker als ik van tevoren even opzoek waar ik wil zijn. Desnoods print ik een kaartje uit. Of ik teken de route na en schrijf de straatnamen op. Straatnaambordjes blijken nog steeds gewoon te bestaan en zijn serieus best handig! (haha, maar echt)
En ik kan altijd nog de weg vragen. (Praten met een vreemd mens! Aah! Maar ik meen het: doe het, je houdt er vaak een leuk gesprekje en een fijn, verbonden gevoel aan over.)
Het is vooral een kwestie van even wennen dat ik sommige dingen weer van tevoren doe. Opzoeken welke trein ik moet hebben, bijvoorbeeld. Al zijn er óók nog steeds informatieborden en servicebalies, voor het geval dat. En anders lopen er tientallen mensen om me heen met een smartphone, die het vast met liefde voor me opzoeken. ;-)
Over die podcasts trouwens; gisteren bedacht ik dat er op mijn nieuwe e-reader (de Kobo Clara 2E) ook een functie zit om luisterboeken te luisteren. Heb ik nog niet geprobeerd, maar zo is er wéér een ‘probleem’ opgelost, ha! Met m’n KoboPlus-abonnement heb ik volgens mij direct toegang tot duizenden luisterboeken, top.
Al blijk ik het ook prima te vinden om onderweg gewoon wat te mijmeren. Of te lezen. Of een kop thee te drinken.
Tijdens dat Hemelvaartsweekend (4,5 dag smartphonevrij) realiseerde ik me een paar dingen die ik miste:
- Foto’s maken
- Dingen opschrijven die ik bedenk
- Mijn agenda (die staat in Google)
- Mensen appen die ik nog iets wilde vragen/laten weten (het is fijn om een lijstje van deze dingen bij te houden zodat ze niet in m’n hoofd blijven rondzingen – bij terugkomst kan ik dan makkelijk alle appjes sturen)
Nou heb ik nog ergens een camera liggen die het prima doet, tijd om die onder het stof vandaan te halen. En verder is het misschien tijd voor een papieren agenda én neem ik weer standaard een fijn notitieboekje mee in m’n tas.
Anyway, het is ook niet alléén afgekickt zijn, waardoor ik me zo voel. Op aanraden van m’n coach lees ik het boek Wild Feminine van Tami Lynn Kent en dat is een groot thuiskomen. Ik voel me steeds verder in m’n lichaam zakken, en het is alsof alle dingen waar ik de afgelopen jaren mee heb geoefend op dit vlak, nu samenkomen. De dingen vallen op hun plek. Ik land in mijn bekken. Ik voel, ik adem, ik beweeg. Ik ben hier.
En ik heb zo’n zin in wat er allemaal nog komt.
Geef een reactie