Het is oké

In mijn concepten staan allemaal blogjes klaar met terug- en vooruitblikken. Hoe was 2019, hoe wordt 2020, zelfs een halve samenvatting van het afgelopen decennium. Maar ineens voel ik niet meer zo de behoefte ze af te maken.

Dat kan ermee te maken hebben dat ik al een paar dagen flink verkouden ben, wat grieperig ook. Dan voel ik niet zo de behoefte om te delen en te zeggen: kijk mij eens met mijn leven.

Maar ook los daarvan denk ik wel eens: pfoe, wat zijn we toch veel met onszelf bezig in deze wereld. En ja, ik dus ook. Onze carrière, ons uiterlijk, onze persoonlijke ontwikkeling, alle gedoe en sores…

We verzinnen steeds wel weer wat om ontevreden of ongelukkig over te zijn.

Daarmee bedoel ik niet dat geen shit ís, natuurlijk. Er gebeuren behoorlijk rottige dingen in de wereld, dingen om je terecht zorgen over te maken: klimaatverandering, ziekte, oorlog, misbruik, corruptie.

Maar als ik even kritisch naar mijn eigen leven kijk, vind ik dat ik me behoorlijk vaak druk maak over dingen die dat echt niet waard zijn. Dat ik de perfecte kerstkaarten nog niet gevonden heb, bijvoorbeeld, dat de nieuwe tv wel erg groot is in de woonkamer (hello, first world problems?!), of dat de nieuwe spijkerbroeken die ik bestelde (zelfde maat en model als ik al in de kast heb liggen) ineens te klein vallen.

Twee dagen terug stond ik te vloeken in de regen toen het niet binnen vijf minuten lukte om m’n kettingkast goed terug op m’n fiets te zetten.* Ja oké het regende, het werd al donker, ik was snipverkouden en haalde mijn hand open aan de scherpe randjes, maar kom op Suusie, zo’n ramp is dat allemaal niet.

You’ll survive, zeg maar.

Dus dat is dan misschien wel mijn belangrijkste voornemen voor 2020: zeik niet zo (met dank aan dit boek, haha).

Er is zo veel in onze wereld om blij en dankbaar voor te zijn. En ik wil mijn dagelijkse portie energie liever steken in het béter maken van de wereld, in anderen verder helpen, in zorgen dat we het samen goed hebben, dan in steeds maar zoeken naar tekortkomingen (in mezelf en anderen), in zelfverrijking en in boos worden omdat dingen niet gaan zoals ik wil.

Dus de volgende keer dat ik met gereedschap sta te klooien in de regen, of ik weer eens onredelijk chagrijnig ben omdat de trein niet rijdt, ik een ingrediënt ben vergeten te halen in de supermarkt (of vul hier een andere willekeurige futiele gebeurtenis in), wil ik proberen mezelf weer een hand op de schouders te leggen, er een zacht klopje op te geven. M’n schouders op te halen.

Laat maar Suusie, ja balen maar zo belangrijk is het niet. Het is oké.

*Uiteindelijk bleek ik het ding er verkeerd om op te hebben gedaan – toen ik de twee onderdelen omwisselde was het probleem opgelost. Weer wat geleerd ;-)


Geplaatst

in

, ,

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.