Het doel van een challenge

Het gaat niet om het doel, maar om de weg er naartoe. Ik geloof ik dat ik vijftien was toen ik dat voor het eerst opschreef. En nog steeds vind ik dit zo waar. Maar soms is het fijn om een doel te hebben, en je ziet ze dan ook vaak langskomen op internet: challenges. Uitdagingen, waarbij iemand zichzelf voor bepaalde tijd een doel oplegt, al is het vaak meer een regel. ’30 dagen lang geen alcohol drinken.’ ’10 dagen lang alleen sapvasten’. ‘5 dagen achter elkaar op tijd naar bed.’

Waarom doen mensen challenges? Om jezelf te bewijzen, ook naar anderen toe? Want als je erover blogt, doe je het niet alleen voor jezelf, denk ik. Dat is niet erg, maar wel een interessante constatering. Het is hoe dan ook een stok achter de deur om een challenge met anderen te delen, zo is de gedachte. Al merkte ik zelf bij mijn eigen 30 dagen fitness-challenge in november dat het juist prettig was om die voor mezelf te houden. De externe druk hielp mij juist niet – en zelfs als ik mijn taak dan wel volbracht, was het niet van harte. En waar gaat het nu eigenlijk om?

Afgelopen week ontdekte ik waarin voor mij de echte waarde van een challenge zit. Het gaat me er niet om te kunnen zeggen dat ik x dagen lang een bepaalde activiteit wel/niet heb gedaan. Zo dacht ik lange tijd wel, maar dat was nu juist de reden dat het vaak mis ging. Dan had ik er na een week geen zin meer in, of ging er een keer iets ‘mis’, waardoor ik het gevoel had dat alles ‘verpest’ was. En dan stopte ik er maar mee, een beetje net als al die mensen die gaan lijnen en dan na 1 chocolaatje de rest van de dag helemaal doorslaan. ‘Want nu maakt het toch niet meer uit.’ Laat maar dan.

Onzin. Het maakt altijd uit. En elk moment kun je opnieuw kiezen. Zelfs als het vier uur ’s middags is en je hebt de hele dag nog niets aan je studie gedaan (en vooral eindeloos rondgehangen op blogs en social media), zelfs dan kun je nog besluiten om alsnog een uurtje aan de slag te gaan. Of een half uur. Ook als de bieb om zes uur dicht gaat, kun je er nog even gaan zitten. Het heeft altijd zin; net dat ene uur kan ervoor zorgen dat je dat toch een stuk fijner wordt. Net zo met sporten, eten, roken, slapen, drinken, telefoonverslaafd zijn en alle andere goede of minder goede gewoontes die we onszelf proberen aan- of af te leren.

Want misschien gaat het daar om. Een nieuwe gewoonte integreren. Zoiets is het nu voor mij: even mijn prioriteiten anders leggen. De focus op een bepaald punt – bijvoorbeeld sporten – zodat dat (verwaarloosde) dingetje weer meer deel van mijn leven wordt. Omdat ik weet dat ik daar uiteindelijk blij van word. En dan gaat het me er niet per se om dat ik het dan 29 dagen deed en 3 dagen niet. Het gaat om de trend, niet de individuele gevallen.

Zo ook nu. Vorige week maandag bedacht ik dat ik graag weer in m’n sportritme wil komen; het ritme dat ik mezelf had geleerd tijdens netgenoemde november-challenge. Want nadat ik een maand lang 6-7 dagen per week in de sportschool was geweest, kostte het weinig moeite om dat te blijven doen. Ik had zelf ondervonden hoe je altijd wel ergens een half uurtje vandaan kunt halen, dat het ‘gesleep’ met sportkleding helemaal zo’n probleem niet was, dat douchen in het USC ook gewoon kan als ik daarna gelijk door moet naar iets anders, en bovenal: dat ik me er zo ontzettend goed van ging voelen.

En dus dacht ik: laat ik 10 dagen sporten. 30 leek me ditmaal wat te intens; ik heb immers deze maand genoeg andere uitdagingen om me op te richten, genoeg andere dingen die een flinke dosis zelfdiscipline vereisen (ahum, scriptie). Maar 10 dagen leek me acceptabel en haalbaar. En dat hoeven dan niet per se 10 dagen achter elkaar te zijn, een keer een rustdag kan best. Zolang het maar niet uit luiheid is, hoogstens omdat er die dag andere dingen waren waar ik bewust voor koos.

We zijn nu 10 dagen verder en ik ben over de helft: 6 keer sportte ik in de afgelopen 10 dagen. ‘Niet gehaald’, zou ik vroeger hebben gedacht. ‘Goed bezig’, denk ik nu. Het komt wel, in een eigen tempo. Het idee was om mezelf aan te sporen, om het niet na 1 keer gaan weer te laten verzanden. En dat is aan het lukken. Bovenal: het is fijn. Ik heb de halve uurtjes zweten gemist, en ben blij om te constateren dat het met m’n conditie niet eens zo erg is gesteld. Nu de andere vier dagen nog – en daarna natuurlijk gewoon verder. Want ik heb dit graag als deel van mijn leven.

IMG_20140530_094130 (1) IMG_20140531_183014 (1) IMG_20140602_174133 (1) IMG_20140604_184334 (1) IMG_20140604_180404 (1) IMG_20140610_161456 IMG_20140610_162243

Goals are dreams with deadlines. Gelukkig mag je wel je eigen datum stellen. ;)

 

 


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Het doel van een challenge”

  1. Nice! En heel waar allemaal.

    Ik doe ieder jaar een 50 books challenge, maar eerlijk gezegd doe ik dat de afgelopen jaren vooral omdat ik zo mezelf herinner aan het feit dat ik vaker wil lezen. Of dat dan 50 boeken zijn uiteindelijk, vind ik niet meer zo relevant.

    Dat geldt denk ik ook voor veel andere dingen. Uiteindelijk gaat het precies om wat je zegt, dat je een gewoonte integreert. En als je je niet schuldig voelt omdat je stapjes ernaartoe zogenaamd te klein zijn, word je van het proces ook al best gelukkig. ^^

  2. Way to go, goed hoor :) Ik snap bovendien best dat sporten erin schiet met stages, het is meestal het eerste en ook enige dat je nog op kunt geven. Boodschappen doen om eten te koken kun je immers niet skippen…

    En mooie reminder, ook voor mij: goals are dreams with deadlines.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.