Hello, it’s me

Dus ik deelde voor het eerst een filmpje op Instagram, deze week. Een filmpje met mijn hoofd erop, welteverstaan. Echt veel had ik nog niet te vertellen, maar ineens dacht ik: misschien is dit goed. Leerzaam. Jezelf filmen terwijl je een beetje over dingen loopt te kletsen kun je immers zien als bewijs van hoe egocentrisch en individualistisch onze cultuur is geworden – je kunt het ook zien als er durven zijn.

En er durven zijn, dat is nog wel eens een dingetje bij mij. O, ik kan steeds beter spreken voor groepen (leve vier-presentaties-per-week-geven op m’n werk, de laatste tijd!), voel me minder vaak de awkward weirdo als ik met m’n huisgenootjes of vrienden van B ben, en kan – afhankelijk van mijn bui – best zelfverzekerd zijn over sommige dingen die ik doe en ben.

Ik kan schrijven. Ik kan hardlopen. Ik heb een gezond, sterk en mooi lichaam. Ik weet een beetje over wijn. Ik kan redelijk koken. Ik ben goed in dingen organiseren en mensen met elkaar verbinden. Ik ben goed in enorm genieten van dingen, zoals lekker eten of goede muziek. Ik onthoud datums heel precies (meestal totaal niet nuttig, soms wel leuk). Ik houd van progressieve rock. Ik word vaak blij van moderne kunst. Ik vind het belangrijk om open te zijn over wat er gebeurt in mijn leven – de leuke en de minder leuke dingen. Ik houd er enorm van als andere mensen dan ook doen, en je dan samen hele mooie pure gesprekken kunt voeren. Ik ben aan het leren om ruimte te geven aan mijn kwetsbaarheid. Ik ben best snel in leren pianospelen. Ik ben sowieso best snel in nieuwe dingen oppakken. Ik heb altijd weer nieuwe uitdagingen nodig, maar evengoed ruimte om bij te komen. Als ik iets wil, geef ik niet gauw op. Ik ben best leuk om een avond wijn mee te drinken. Soms kan ik enorm losgaan op de dansvloer.

(Tip: maak ook eens een lijstje van dingen die je kan en bent, en waar je blij mee bent. Doet je goed.) (En vraag het ook eens aan anderen: waar vind jij dat ik goed in ben?)

Maar er zijn, er staan, dat is wat anders. Daar bedoel ik mee: helemaal oké zijn met wie je bent. Met wat leuk aan je is, en ook met wat stom of onhandig of niet zo leuk aan je is. Er ook nog oké mee zijn, als andere mensen iets van jou niet oké vinden.

En ja, als je dan jezelf gaat filmen terwijl je verhaaltjes vertelt en meer dan 100 mensen kijken dat, dan ga je er wel staan. Dat is ook een beetje vragen om mensen-die-daar-iets-van-vinden, misschien. Tegelijkertijd denk ik: ga er maar staan, Susie. Vanavond in de sportschool, toen ik als afsluiting 20 minuutjes aan het fietsen was, keek ik wat video’s op YouTube. Al die mensen die daar hele verhalen houden over van alles en nog wat, die doen dat ook gewoon. Bij hen staat ook niet op hun voorhoofd WAT BEN IK EIGENLIJK AAN HET DOEN EN KAN IK DIT WEL, WIE BEN IK EIGENLIJK OM DIT TE ZEGGEN EN TE VINDEN.

Die mensen doen gewoon. Gáán.

Als ik hardloop doe ik ook gewoon. Als ik in m’n eentje thuis piano zit te spelen, doe ik gewoon. Als ik schrijf in mijn dagboek, doe ik gewoon. En als ik na een halve fles wijn een intens gesprek met iemand voer, doe ik gewoon. Op die momenten ben ik niet (of nauwelijks) meer bezig met of wat ik doe wel goed is. Of iemand me gaat bekritiseren. Of ik het anders of beter zou moeten doen.

Ik gun mezelf meer van die momenten. Ik gun het mezelf dat als ik over een tijdje weer zo’n presentatie geef op m’n werk, ik daar gewoon ga staan – niet onzeker en ook niet met een opgepoetst ego, maar gewoon, zo van: hoi, ik ben Susie, en ik kom hier even iets vertellen.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Hello, it’s me”

  1. Roos

    Ja! Go girl!

  2. Nou vind ik het bijna jammer dat ik geen Instagram heb, gelukkig geniet ik ook al van je blogs. Ja, jij mag er zo erg zijn! Doe maar gewoon! (En niet in de zin van Doe maar normaal).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.