Suushi

a little bit of everything, all rolled into one

Heksenketel

Ik zit in de McDonald’s en ineens vliegt het me aan: die heksenketelsamenleving die de stad soms is. Voor me, voor de gevelvullende raampartij, zoemen fietsers richting stoplicht. Ze komen van de Neude, nee, van overal in de stad, en ze gaan naar het station, of waar dan ook maar naartoe.

Nu is het niet alsof ik dagelijks in de Mac zit. Integendeel: ‘mijn foodie-vriendinnetje naar McDonald’s?!’ riep B verbaasd uit toen ik mijn plannen deelde. Maar ja, alle vleesschaamte en afkeer van multinationals ten spijt, ik had al ruim een week onstilbare trek in kipnuggets.

Die achteloosheid merk ik vaker, de laatste tijd. Veel vaker in elk geval, dan voordat ik begon met werken. Ik ben minder idealistisch dan toen ik scholier of student was. Gemakzucht en fatalisme sluipen erin.

‘Ach, wat zou het ook. Je leeft maar één keer. We gaan toch allemaal naar de tyfus.’

En dat is natuurlijk niet zo, wil ik er achteraan typen, maar eerlijk? Die zin kreeg ik nauwelijks mijn toetsenbord uit. Ik begin het echt te geloven. Dat de aarde stuk is/gaat en dat we er weinig meer aan kunnen doen. Of: we wel, op grote schaal, maar ik niet. Dus dan bestel ik maar weer een biefstukje, boek nog een reis, koop in het weekend wat zalm, ga uitgebreid in bad.

Het is die heksenketel, de veelheid van alles waarin ik me zo klein en nietig voel, die niet helpt, hoewel je – afgaande op het aantal vegan-tentjes en biowinkels hier in de stad – misschien het tegenovergestelde zou verwachten.

En het is ook wat anders: het gevoel dat ik mezelf dingen ontzeg, dat ik ‘streng’ doe naar mezelf, als ik leef volgens principes of regels. Dan gaat alles in me steigeren, want ik wil nu juist leren weg te gaan van de regels, weg van de hardheid en het ontzeggen, al helemaal als het om eten gaat.

Ik weet idealisme gewoon nog niet zo goed te rijmen met zelfcompassie. Maar ja, is hedonisme dan écht zelfliefde? Of is het de zoveelste afleiding, het wegrennen-van? Loont het om bij mezelf te onderzoeken waar ik eigenlijk voor wil staan, is het misschien juist compassievol naar mezelf en de wereld om te leven op een manier die de aarde niet (of minder) sloopt?

En zo ja, hoe verwezenlijk ik dat dan zonder dat ik mijn leven weer de harde stelligheid in jaag?
Ik ben er nog niet uit.

Misschien moet ik eruit, de stad uit.

…zei ze, en ze hervatte haar zoektocht naar het perfecte appartement.

Verder lezen?

Default ThumbnailConditie Default Thumbnailavondpraat Default ThumbnailTypisch corona: 18 dingen die we misschien ooit vergeten

3 reacties op “Heksenketel”

  1. Loes

    Wow Suus :) wat weer treffend geschreven.
    Het raakte me echt, ik schrok ervan, merkte dat ik meteen wilde zeggen: ‘Nee! Natuurlijk maakt het uit wat we als individu doen!’ en ‘Ja! Je kunt heel goed lief tegen jezelf zijn zonder dat een ander daar de dupe van wordt, ook als die ander de wereld is’.

    Maar de eigenlijke reden dat ik schrok, is dat ik het herken. Het ‘het is toch niet meer te redden, en als al die anderen zo over de wereld vliegen, waarom zou ik het mezelf dan ontzeggen?’, dat dacht ik heel sterk. Maar eigenlijk vooral toen ik omgeven werd – op het werk – door mensen die elke dag vlees en vis en eieren aten en over de hele wereld vlogen en geld nastreefden. Altijd maar geld. En grote verhalen.

    Als ik bij mezelf te rade ga hoe ik wil leven, alleen ik, zonder vergelijken met anderen, en als ik nadenk over hoe ik dan aardig tegen mezelf kan doen, dan is het eigenlijk heel makkelijk om niet te vliegen en vegetariër te zijn, alleen al omdat ik dan volledig achter mijn keuzes kan staan, geen schuld voel over mijn eigen ‘bijdrage’. Dat geeft mij persoonlijk rust en daardoor vind ik mezelf ook leuker.
    Natuurlijk zijn er altijd nog stappen die ik niet zet, en daar kan ik het bij vlagen ook lastig mee hebben, net als met het feit dat ik weer terugben bij de idealist in mij en dat dat soms eenzaam of moeilijk-doen voelt, maar voor nu is dit oké.
    Iedereen mag daarin eigen keuzes maken. Die bovendien op elk moment kunnen veranderen. Maar ja, ik geloof heel erg in dat onderzoeken. (is in mijn optiek zelfs leuk)

    Dat was een heel verhaal, verwijder gerust als het te veel is. :) In ieder geval hoop ik dat je/jullie iets prachtigs vinden en dat je nog zulke eerlijk mooie stukjes blijft schrijven, dankjewel!

    Beantwoorden
  2. ZZ

    Wat is het woord heksenketel een goed woord voor dit stukje! Die in mijn ogen niet alleen die stad beschrijft, of de veelheid van dingen, het bestaan zo je wilt, maar ook voor het samenvatten van de maatschappij in de jaren 2010 – 2020 (of het klankbord dat sociale media iedereen gegeven heeft).

    Die alinea over idealisme zijn de ultieme levensvragen waar je hopelijk ooit berusting vindt, of met een beetje geluk een antwoord :)

    Beantwoorden
  3. Mille Pagine

    Oh, herkenbaar! Idealisme is niet altijd easy. Of zoals ik ooit een citaat van Charlotte Brontë overschreef: principles are not for times when there are no temptations. (Dit is echt één van mijn lievelingscitaten trouwens, ik probeer hier echt naar te leven).
    Misschien helpt het om te proberen te denken aan hoeveel impact je hebt als je 90% van de “juiste” keuzes maakt. Je kent ze wel, het zijn er behoorlijk wat.
    Wat ook helpt: ecopositievelingen volgen op social media, als je er gebruik van maakt. Saskia Mulder, the social reporter, en Linda van Zaailingen bijvoorbeeld :-)

    P.S. De kipnuggets van vegafit zijn zo ontzettend lekker, ik kan ze je echt aanraden voor de volgende keer dat je een craving hebt. Gewoon bij Albert Heijn te koop, en vegan.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.