Het babybadje.
De kruiken – bijna meteen al.
De mutsjes om haar hoofdje warm te houden.
Het flesje waar 120 ml melk in past.
De co-sleeper.
De reiswieg, of de kinderwagenbak zoals wij ‘m noemden.
Het TrippTrapp-zitje voor pasgeborenen.
De kleertjes in maat 50, 56, 62 én 68.
De piepkleine slofjes.
Het voedingskussen.
De babygym.
Het boxkleed.
De bijtring.
De tepelzalf.
De zoogcompressen.
De badthermometer.
Het wipstoeltje.
***
Zoveel spullen die alweer naar zolder zijn – of zelfs helemaal ons huis uit. Allemaal dingen waar je de eerste dagen, weken en maanden met een baby niet zonder kunt. En nu is kleine M ze alweer ontgroeid.
De babygym is ingewisseld voor een loopwagen.*
Ze draagt broeken en truien in maat 74 en 80. Een boxkleed om haar neer te leggen? Haha, ze kruipt er binnen 2 seconden vanaf.
Dit weekend haalde ik slofjes met goede anti-slipzolen, zodat ze niet zo over de laminaatvloer glijdt wanneer ze haar eerste stapjes oefent.
En die badthermometer hebben we ook allang niet meer nodig – ik weet intussen op gevoel precies hoe warm ik het bad moet maken (vooral niet te warm, eerder lauw). Het gróte bad, overigens.
***
Volgend jaar zal deze lijst nog veel langer zijn. Want terwijl mijn dochter – vandaag 10 maanden oud – zo hard aan het ont-baby’en is dat ik haar nú al bijna een peuter vind, weet ik dat ik tegen die tijd met dezelfde gevoelens zal terugblikken naar vandaag.
Ik moet denken aan schrijver Lynn Berger, die in haar boek De tweede opmerkt hoe je als moeder of vader de tijd totaal anders gaat beleven. Zo waar. En bijna niet uit te leggen aan wie geen kinderen heeft.
Tijd voelt anders: sneller en langzamer tegelijk, ongrijpbaarder, duizendmaal kostbaarder.
En terwijl op het lijstje hierboven tenminste nog tastbare zaken staan, zijn er minstens zoveel immateriële flarden die ik alweer (bijna) kwijt ben.
Dat ze rustig werd van het gezoem van de afzuigkap.
Om beurten avondeten, zodat één van ons kleine M kon vasthouden, die alleen maar tegen ons aan wilde. (Een tijdje vooral eenpansgerechten maken die je met een lepel kunt eten, om dit scenario te voorkomen – geen wraps of burgers dus.)
Hoe ik in het donker door de slaapkamer ijsbeerde met een woelige baby in m’n armen, ondertussen op de klok kijkend om de tijd te kaderen (‘ik probeer dit nog 23 minuten, als ze dan nog steeds huilt neem ik haar weer mee naar beneden’).
Dat ze altijd en overal in slaap viel, zelfs op een druk verjaardagsfeestje.
’s Avonds voeden in het grote bed, om haar daarna héél rustig en héél voorzichtig over te leggen in de co-sleeper, een proces dat soms wel 20 minuten kon duren.
Ontelbaar veel dutjes in de draagdoek.
Die typische diepe-zucht-uitademing van een slapende pasgeboren baby.
Haar zoekbewegingen als ze op weg was naar de borst – hé, wanneer is die reflex verdwenen?
D’r hoofdje moeten ondersteunen bij het drinken (‘grote hap!’).
Al die nachtvoedingen terwijl ik Wordle speelde.
Hoe mijn bed rook in de kraamweek – de lekkerste geur ooit.
Zo probeer ik, terwijl de dagen tussen m’n handen door glippen, in woorden te vangen wat er was. En wat er is. Omdat ook dát op een dag (sneller dan ik denk en wil) ineens verdwenen zal zijn.
*Tip: Pinolino heeft een stevige houten wagen die niet omkiepert, zoek op Vinted of Marktplaats.
Geef een reactie