Gunnen

Vroeger kon ik hier zo makkelijk schrijven, als het even niet goed ging. Ik had natuurlijk wel een soort filter – gooide niet zomaar alles online – maar toch: wat ik op m’n hart had, daar schreef ik over.

Nu voelt het anders. Kwetsbaarder. Complexer, om talloze redenen. Het voelt als: nu ik meedraai in de wereld van volwassenen moet ik een masker ophouden, blijven doen alsof alles top gaat en ik overal grip op heb, anders sla ik m’n eigen ruiten in.

(Willen groene doeners nog wel met me samenwerken als ik mijn duurzame falen deel? Kloppen opdrachtgevers überhaupt nog wel aan als ik zeg dat het even wankelt in mij – of gaan ze twijfelen aan m’n kunnen? Krijg ik allemaal ingewikkelde gesprekken met vrienden en familie, terwijl ik in contact vooral een beetje lichtheid en afleiding wil?)

Ik vind dit mechanisme lastig want ergens wíl ik niet dat het zo werkt. Wil ik niet bijdragen aan die maskercultuur. Ik wil juist staan voor openheid, voor kwetsbaar durven zijn. Echte verbinding maken vanuit je hart. Dat voorleven.

Want ik geloof dat het belangrijk is dat we dat doen. Van levensbelang, misschien wel. Juist ook als het soms onhandig of ongepolijst gebeurt: voel, doe, zeg het maar gewoon. En luister naar elkaar, zonder te veroordelen. We zijn allemaal mensen. Cut yourself – and each other! – some slack.

Intussen ben ik vooral heel hard bezig niet te voelen. En loop ik mezelf dáár weer om te veroordelen.

Ok. Mildheid mildheid mildheid. Compassie. Respect.

Makkelijk gezegd, stukken moeilijker gedaan.
Toch maar gewoon proberen te beginnen.

‘De dag heeft al genoeg aan zichzelf’, zei m’n chef bij de krant ooit. Eigenlijk is dat een beetje hoe ik deze dagen ervaar: de dag doorkomen, de dagelijkse dingen doen die gedaan moeten worden – voor kleine M en mezelf zorgen, in contact blijven met B, m’n bedrijf runnen met alles wat daarbij komt kijken – is al een hele kluif. De rest moet maar even wachten.

Tegelijkertijd is het zó niets voor mij. Ik zit juist altijd vol enthousiasme, plannen, ideeën. Wil doorgaans duizend dingen tegelijk (maar nu dus even niet). Word blij van verdiepende gesprekken en interessante contacten. Het paradoxale is, juist al die dingen doen geeft ook energie. Want het zijn dingen waar m’n hart van gaat zingen.

Schrijven bijvoorbeeld: zelfs dit warrige flarden-blogje tikken doet me een beetje goed, maar wat was de drempel hoog om WordPress te openen.

Misschien is het gewoon dit: laat mij maar even. Ik ben er straks wel weer. Retorische vraag aan mezelf: mág ik eigenlijk in m’n holletje kruipen?
Ah.
Misschien is dit alles gewoon de zoveelste variant op de levensles ‘jezelf de tijd gunnen’.