Groot nieuws!

Zó lang heb ik voor m’n gevoel moeten wachten voordat ik deze blogpost kon schrijven, en nu het zover is weet ik eigenlijk niet goed waar te beginnen. Gewoon maar met de deur in huis dan: ik ben zwanger!

Ha, dat is eruit. ;-) Begin september verwachten B en ik ons eerste kindje – dat betekent dat ik nu zo’n 15 weken in verwachting ben.

Er zijn wel duizend dingen die ik jullie wil vertellen, maar laat ik beginnen dit te zeggen: ik weet niet vanuit welke plek jij dit leest, maar ik heb intussen zelf ervaren dat zo’n blije aankondiging allerlei gevoelens kan oproepen. Dus aan alle wens-ouders: ♥ voor jullie.

Het was bij ons ook niet binnen een maandje gepiept, zeg maar. Nou duurde het ook geen járen – poging 8 was raak – maar in die 8 maanden ben ik door behoorlijk wat achtbanen van emoties en processen gegaan. Ik vind het belangrijk om hier open over te zijn, juist ook omdat ik zelf ervoer dat mensen hier over het algemeen weinig over delen. In mijn omgeving en internetbubbel zag ik grofweg twee verhalen: mensen die jubelden dat het zo’n beetje direct raak was, en verdrietige mensen bij wie het niet zomaar lukt(e) en die jaren moesten wachten, of zelfs helemaal niet zwanger raakten.

Dat er daar tussenin nog een héél groot grijs gebied zit, klinkt misschien heel logisch, maar op de een of andere manier had ik er weinig rekening mee gehouden.

Onbewust dacht ik blijkbaar toch: B en ik zijn gezond, we leiden een vrij gematigd leven, ik ken mijn lijf en menstruatiecyclus goed, dus dit moet wel lukken. Zoals – eerlijk is eerlijk – de meeste dingen in mijn leven tot dan toe betrekkelijk snel lukten, als ik er mijn best voor deed. Bovendien word je als meisje/vrouw toch al vrij jong op het hart gedrukt vooral voorzichtig te zijn, want voor je het weet ben je zwanger. (Kan ook zo zijn, natuurlijk, maar ook weer niet dus.)

Natuurlijk kun je achteraf zeggen “maar Suus, 8 maanden is heus niet zo lang.” True, al voelde dat op het moment zelf heel anders. Het punt is dat zolang je in die probeerfase zit, je continu te dealen hebt met een niet-weten. Je wéét niet hoe lang het nog duurt. Je weet niet of je überhaupt vruchtbaar bent. Het vraagt om overgave, terwijl je tegelijkertijd steeds wordt geconfronteerd met dilemma’s; blijf je je leven zoals altijd ‘plannen’, terwijl je weet – en hoopt – dat elk moment alles anders kan zijn? Ben je ergens op aan het wachten of wacht je voor niets?

Die 8 maanden vond ik intens. Twee weken wachten tot je vruchtbaar bent, daarna twee weken wachten tot je kunt testen. Achtentwintig dagen duren dan ineens ontiegelijk lang. Voel ik iets, zijn m’n borsten nou gevoeliger dan anders of verbeeld ik het me, wat doet mijn lijf ineens raar? Zal ik tóch die vroege test…? Test negatief. Maar misschien is het nog té vroeg? Oh, die hoop. Paar dagen later: ongesteld. Fuck, wéér een maand wachten. Volgende maand: hetzelfde verhaal. En daarna weer. Enzovoorts.

In het begin was ik heel gemotiveerd met alvast geen alcohol meer drinken, en probeerde ik zo gezond mogelijk te eten, dagelijks foliumzuur te slikken (wordt aangeraden om te doen vanaf 4 weken vóórdat je zwanger bent), et cetera. Maar toen er na een maand of 4 nog steeds niets gebeurd was – en ik intussen heel Best Kept Secret en de nodige feestjes nuchter had doorgebracht terwijl dat achteraf ‘onnodig’ bleek – kreeg ik zoiets van: zak erin. Al die dingen “opgeven” en aanpassen maakte dat de dagen nog veel trager voorbij tikten, en dat ik veel meer bezig was met dat hele zwanger raken dan goed voor me was.

Dus ging ik weer volop naar borrels, genoot van goede wijn, danste tot diep in de nacht.

Lekker, maar bij vlagen ook een tikje onbevredigend. Want ergens diep vanbinnen wist ik: dit is bezigheidstherapie, éigenlijk wil ik iets anders. (Bovendien is alcohol niet zo goed voor je vruchtbaarheid.)

Na een halfjaar proberen begon zelfs B – die aanvankelijk zoiets had van ‘maak je niet druk, we zien wel’ – zich een piepklein beetje zorgen te maken. We wisten dat tot een jaar wachten normaal is, maar spraken toch alvast eens voorzichtig over wanneer we naar de huisarts zouden gaan. Misschien ook om tenminste een stip op de horizon te hebben. Een plan. Om toch maar wat grip te hebben op het per definitie ongrijpbare – het leven, letterlijk.

Intussen was ik, zelf en met hulp van m’n lichaamswerk-therapeute, ook op een heel andere manier bezig met het proces. Ik besefte steeds meer dat dit hele gebeuren me misschien iets probeerde te leren: minder actie, meer rust. Minder doen, meer zijn. Minder in mijn mannelijke, daadkrachtige energie, meer in mijn vrouwelijke energie durven te zakken – de energie van ontvangen, van overgave. Het niet-weten omarmen. Daar oefende ik mee. Niet meer elke maand testen, bijvoorbeeld. Gewoon afwachten. We zien wel.

Ik deed ook een opstelling waarin ik letterlijk een plaats creëerde voor ons kindje in het familiesysteem. Ik zorgde dat mijn lijf zo veel mogelijk goed verwarmd was, vooral m’n onderbuik en voeten, en dat ik ‘verwarmende’ voedingsmiddelen at (zoals havermout). ’s Avonds in bed maakte ik zo nu en dan contact met m’n baarmoeder. En tussendoor probeerde ik het allemaal vooral wat meer LOS te laten. Door te leven. Uit de wachtstand te komen. In plaats van elke maand te hopen op die positieve test, probeerde ik ervan uit te gaan dat ik niet zwanger zou raken. Om telkens maar weer die teleurstelling te voorkomen.

In het najaar kwam het besef dat ik in het dagelijks leven toch nog altijd te veel aan het rennen was. Dat stress óók een enorme impact kan hebben op je vruchtbaarheid, en het misschien tijd was om structureel meer rust en ruimte te creëren. Nou ja, je weet dat dit al langer een thema is (en overigens niet alleen om deze reden!).

Dus hakte ik eind november wat knopen door, zegde opdrachtgevers gedag, paste m’n tarieven aan en besloot in 2023 minder uren in te plannen.

Wat trouwens ook enorm hielp, was andere toekomstplannen maken. Zoals de reis naar Sicilië (naast een fijne tijd ook goede afleiding!), en vooral m’n besluit om in 2023 een yoga-opleiding te gaan doen. Dat wilde ik namelijk óók heel graag. Bovendien betekende het minder wachten, zelf een nieuw pad uitstippelen. Mocht ik tussendoor zwanger raken, dan zou ik dat wel weer zien. Het leven valt toch nooit helemaal te plannen.

Daarnaast deden B en ik begin december samen thuis een kleine ceremonie. Dit was iets wat ik al maanden wilde doen: een ritueel waarin we het kindje welkom heetten in ons midden. We reinigden de ruimte met salie, creëerden een knusse cirkel met een ‘bedje’ van kussens erin, spraken beide onze liefde en wensen uit voor het kindje, benadrukten hoe welkom het was.

En toen, een paar dagen voor de kerst, lag ik ’s nachts ineens onrustig wakker. Echt overtijd was ik nog niet. M’n cyclus was dit jaar all over the place geweest, met variabelen tussen de 24 en 35 dagen – maar plots laaide de hoop weer op: wat als het nu zover is? Natuurlijk probeerde ik mijn gedachten te downplayen (ik had al zo vaak gedacht dat ik zwanger was). ’s Avonds had ik wat lichte opkomende menstruatiekrampen gevoeld – shit, dacht ik toen, het is weer zover – maar een aantal uur later was het nog steeds niet doorgebroken. Gek. Then again, ik had net flinke buikgriep gehad, misschien kwam het daardoor.

Ik maakte contact met m’n baarmoeder en er kwam een wonderlijk gevoel terug: heel licht en warm en vol van leven. Maar ja, wat zegt dat? Maak ik mezelf dit wijs, wil ik weer te graag?

Morgen, dacht ik, als ik morgenochtend nog niet ongesteld ben, mag ik testen.

En dus fietste ik in alle vroegte – en nog slapjes van de buikgriep – naar de Jumbo, die om 8 uur openging (ik had geen zwangerschapstesten meer in huis, kwestie van zelfbescherming).

Tien minuten later staarde ik half-ongelovig naar een tweede streepje dat zichtbaar werd.

Goed, fast forward naar 2,5 maand later. Een samenvatting van het eerste trimester: 2 maanden een moe en misselijk hoopje op de bank, nu gelukkig steeds beter (mijn energie is terug, ik ben nog niet helemaal vrij van misselijkheid, maar er zijn steeds meer goede momenten).

We hadden afgelopen week de 13 weken-echo en daarop was een levendig spartelend kindje te zien, met precies genoeg vingers en teentjes, met hersens-in-aanbouw, organen op de goede plek. Ook de uitslag van de NIPT (voor mensen zonder kinderen: da’s een bloedonderzoek waarmee je test op chromosoomafwijkingen) was goed. Natuurlijk pleiten dit soort dingen je nooit volledig vrij – er kan altijd nog van alles gebeuren en op de 20 weken-echo gaan ze opnieuw uitgebreid kijken – maar de kans dat het kindje gezond is, wordt steeds groter.

Ik ben zo blij. Voel me zo dankbaar – ja, zelfs ook dankbaar dat ik dit hele proces zo heb doorgemaakt. Jaren heb ik getwijfeld of ik kinderen wilde, en juist doordat het even duurde, kreeg ik de kans om écht het diepe verlangen naar een kindje te voelen. Was ik direct zwanger geraakt, dan had ik misschien veel vaker getwijfeld of het nou wel een juiste beslissing was, dit pad.

Daarmee wil ik niet de wachtmaanden achteraf bagatelliseren of goedpraten – ik heb me regelmatig verdrietig, leeg en stuurloos gevoeld – maar inmiddels voel ik: het is goed zo. Dit proces heeft me rijker en wijzer gemaakt. Ik heb aan den lijve ervaren dat het leven écht niet te plannen valt. Dat je sommige dingen niet kunt forceren. Ik heb kunnen oefenen met me overgeven aan de stroom van het leven. (En daarna nog uitgebreid kunnen oefenen met overgeven, maar da’s weer een heel ander verhaal. :’))

En nu zijn we hier. Ik zou nog tig meer dingen kunnen schrijven over zwanger zijn en alles wat dat losmaakt, en dat ga ik komende maanden vást ook doen. Mocht je om wat voor reden dan ook nu geen blogs over baby’s-in-wording willen lezen: alle begrip. Ik heb zelf op een gegeven moment ook de meeste mom-blogs en Insta-accounts uit m’n feed verwijderd, wilde er niet te veel mee geconfronteerd worden.

Mocht je het wél leuk vinden om dit pad van dichtbij mee te maken – of je nou zelf al moeder/vader bent, dat ooit van plan bent of juist zelf helemaal geen kinderen wilt: van harte welkom. Al hoop ik ook nog steeds gewoon te blijven bloggen over andere dingen; da’s me immers de afgelopen maanden ook best gelukt. ;-)