Yes, we made it!
Met een beetje hulp van mijn ouders weliswaar, want halverwege de heenreis werd onze trein van Hamburg naar Kolding gecanceld. Uitgelopen werkzaamheden aan het spoor in Zuid-Denemarken – alle andere intercity’s die dag zouden waarschijnlijk ook niet rijden.
Toegegeven, béétje jammer dit, want ik deel natuurlijk graag positieve verhalen over internationale treinreizen. Maar ja, ik wil ook eerlijk en realistisch blijven. ;-) En de werkelijkheid is dat het leven soms gedoe oplevert. Ook als je met de trein reist.
Overigens: het was verder nog steeds een hele chille reis!
Tot aan Hamburg ging het vlekkeloos: alle treinen reden keurig op tijd en kleine M deed het fantastisch.
(En vliegtuigen kunnen natuurlijk net zo goed gecanceld worden, bij noodweer bijvoorbeeld, met de auto kun je in urenlange files belanden, pech krijgen of betrokken raken bij een ongeluk – die laatste drie dingen heb ik allemaal weleens meegemaakt op vakantie.)
Vlekkeloos in ons aangepaste reisplan dan wel, want een week voor vertrek hadden we al een mailtje gekregen dat de trein Arnhem-Duisburg eruit lag vanwege werkzaamheden (het oorspronkelijke reisplan was Arnhem-Duisburg-Hamburg-Kolding).
Conclusie: omreizen via Zutphen, Hengelo en Osnabrück. Dat zou op zich geen extra tijd kosten maar betekende wél meer overstappen, en 1 van de basisregels die ik bij lange treinreizen hanteer is: zorg voor zo min mogelijk overstappen. Elke overstap is immers een risico dat je de volgende trein niet haalt.
We hadden daarom extra speling ingepland door een trein eerder te nemen. Maar uiteindelijk haalden we alle overstappen dus makkelijk, en we kwamen op de minuut nauwkeurig volgens schema in Hamburg aan.
“Als we maar op tijd in Hamburg zijn, dan ben ik helemaal blij.” Dat riep ik afgelopen week regelmatig. Vanaf daar was het immers nog maar 1 trein, de ICE die ons in een kleine 3 uurtjes naar de Deense stad Kolding zou brengen (waar mijn ouders ons zouden ophalen). In die trein hadden we bovendien een eigen familiecoupé, relaxt vooruitzicht.
Dus zolang we Hamburg maar redden, zou alles goedkomen, dacht ik. Misschien had ik dit niet moeten zeggen. ;-)
Anyway: na een overlegje bij de DB-servicebalie pakten we de trein naar Flensburg – bij de Deense grens – en daar pikten m’n moeder en stiefvader ons op (de schatten!). Toen was het nog 1 uur en 3 kwartier rijden naar het huisje.
Voor de volledigheid: stel nou dat zij ons niet eerder hadden kunnen ophalen, dan waren we er waarschijnlijk ook wel gekomen (met omreizen en vervangende bussen). Maar dat was allemaal enorm laat geworden, en aangezien kleine M haar spanningsboog korter is dan die van ons, hadden we dan mogelijk een hotel geboekt onderweg en waren we de volgende ochtend verder gereisd. Was ook geen ramp geweest en misschien hadden we het geld voor zo’n overnachting zelfs teruggekregen van Deutsche Bahn, maar dit was natuurlijk veruit de fijnste optie.
Intussen zijn we dus in Denemarken en het is hier goed. We hadden een heerlijk lang familieweekend waarin er weinig hoefde en we vooral wat aanrommelden en genoten van samen-zijn (en heel veel lekker eten!).
Gisteren zwaaiden we iedereen gedag en nu zijn B, kleine M en ik nog een paar dagen in Odense. Wát een leuke stad zeg!
Het is hier sfeervol en groen, met een gezellig centrum vol leuke caféetjes, ruim opgezet en tegelijkertijd compact. We hebben een heerlijk knusse Airbnb en aten gisteren op het terras van een superleuke foodhall.
En in het kader van #keepingitreal: de nachten met kleine M verlopen rommeliger dan thuis (logisch, we zijn op onbekende plekken vol vreemde geuren en geluiden, elke dag heeft ze 3201351 nieuwe indrukken om te verwerken, ze ligt niet in d’r eigen bed). Op zich ging het tot nu toe nog redelijk – vooral wat vaker troost/geruststelling nodig en héél vroeg wakker ’s morgens – maar vannacht was behoorlijk prut.
Dus vandaag doen we rustig aan.
Ook dat is vakantie-met-baby: er kan veel, meer dan je denkt zou ik zeggen, maar het blijft ook aanpassen, meebewegen. En vandaag heeft mijn baby rust en geborgenheid nodig. Dus blijven we in het appartement, hoezeer de stad ook lonkt.
Hopelijk morgen beter. En zo niet, dan hebben we toch al van alles beleefd en geleerd!
Want dat vind ik misschien wel het fijnst om te merken: hoe relaxt we dit aan het doen zijn. Zelfs met deze ietwat rommelige heenreis lukte het B en mij allebei goed om stressvrij te blijven. Om onze verwachtingen laag te houden. Te genieten van de kleine momenten onderweg: het groene landschap waar we doorheen reizen, kleine M die volop sjanst met andere reizigers, even rustig samen theedrinken in de coupé terwijl onze dochter een dutje doet.
Het helpt gewoon ontzettend als je kunt denken: ach, we zien het wel, we merken vanzelf hoe het loopt. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? En dat blijkt dan helemaal niet zo erg te zijn.
Ik denk dat die mindset tijdens zo’n reis alle verschil maakt. Trouwens, misschien geldt dat ook wel voor de rest van het leven.
Geef een reactie