Grabbelton

In mijn inloopkast stonden een paar bakjes waar Marie Kondo een rolberoerte van zou krijgen. Toen ik verhuisde naar m’n huidige woning, kocht ik drie witte IKEA-opbergers om orde aan te brengen in die kast. Een bak met medicijnen, een met make-up- en verzorgingsdingen en een met huishoudelijk spul in de categorie schoenpoets. Handig, toch?
 
Ja, tenzij je die bakken vervolgens anderhalf jaar gebruikt als grabbelton.
 
Kijk, als ik ziek ben en ik zoek een paracetamolletje, of de koorsthermometer, dan ben ik niet gemotiveerd om rustig het bakje eruit te paken en te zoeken naar het betreffende attribuut. Nee, dan graai ik net zo lang tot ik de gewenste pillenstrip heb gevonden. En ga ik een avondje uit, dan heb ik niet het geduld om de in alle haast uit de kast getrokken make-upjes weer netjes terug te leggen. Sowieso heb ik meestal al een glas wijn achter de kiezen tegen de tijd dat we de stad in gaan – jubelig voor de spiegel is opruimen geen prioriteit.
 
Oké, natuurlijk deed ik wel eens een poging tot opruimen. Soms zag die kast er best oké uit. Maar dan had ik drie dagen later mentholcreme, melatonine of iets anders obscuurs nodig dat ik nauwelijks gebruik – en de volgende suusplosie (rake term van m’n exvriendje) was een feit.
 
Zondag was ik er ineens klaar mee. Veel te vaak kijk ik tegen die zooi aan en bovendien had ik vaag voorgevoel dat sommige artikelen die op m’n boodschappenlijstje stonden, eigenlijk gewoon nog ergens in de kast te vinden waren als ik wat beter keek.
 
Dat vermoeden bleek correct. Zo bleek ik in het bezit te zijn van vier (!) oogpotloodpuntenslijpers, vijf halfvolle flesjes neusspray, en een schrikbarende hoeveelheid Rennies (ooit zwoer ik bij die kalktabletjes als remedie tegen katermisselijkheid, inmiddels weet ik dat gemberthee beter werkt – en geen goedkope wijn meer drinken), zes flessen zonnebrandcreme en een heleboel verschillende vitaminepillen met 2016 als uiterste houdbaarheidsdatum.
 
Ook heb ik de komende twee jaar genoeg elastiekjes, schuifspeldjes, lippenbalsem en tampons. Typisch van die dingen die ik altijd nodig op de dag dat ik ze net niet bij me blijk te hebben, waardoor ik maar weer nieuwe aanschaf onder het mom van ‘komt toch wel op’, waardoor in de loop der tijd.. nou ja, je snapt het idee.
 
Lang verhaal kort: een vuilniszak vol troep vond weg naar de kliko, waaronder een doosje gebarsten oogschaduw – de reden dat de helft van het makeupbakje metallic-bronsglim afgaf – een stuk of twintig verdwaalde wattenstaafjes (ongebruikt maar niet echt meer schoon), een paar amper gebruikte bussen deodorant die ik bij nader inzien niet lekker vond ruiken.
 
En elke keer als ik nu die kastdeur open, golft een verrassend prettige kalmte over me heen. Een soort tevredenheid met een vleugje zelfvoldaan mijn-leven-is-op-orde-gevoel. Kijk, zou ik eigenlijk tegen elke bezoeker willen zeggen, kijk dan hoe mooi opgeruimd deze kast, ben ik niet awesome?
 
Ja Marie Kondo, ergens snap ik je best.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.