Fossiel

Ik loop er de laatste tijd enorm tegenaan hoezeer we in een fossiele wereld leven: een wereld waarin het verbranden van fossiele brandstoffen zo normaal en vanzelfsprekend is. Hoe zo veel van de dingen in mijn omgeving, verbonden zijn met vervuiling en het kapotmaken van onze planeet (en dus onszelf).

Dat maakt me verdrietig.

Het frustreert me ook regelmatig hoe moeilijk het is om hieraan te ontsnappen. Zeker als je een jong gezin hebt en ook maar gewoon probeert je hoofd boven water te houden (mentaal/emotioneel/financieel/etc).

Het zit ‘m in kleine dingen: de auto’s en vliegtuigen in de prentenboeken van mijn dochter. Het zit ‘m in dagelijkse dingen: op de familiedag komt iedereen vanzelfsprekend met de auto. Het zit ‘m in zakelijke dingen: als ik ergens een afspraak heb die niet bereikbaar is met OV, wordt van mij verwacht dat ik dús met de auto kom (sterker nog, als de locatie wel goed met OV bereikbaar is kijken ze soms ook gek op als ik met m’n OV-fietsje aankom).

Natuurlijk, ik kan andere keuzes maken. En dat doe ik ook, waar dat kan. Samen met kleine M reis ik zo veel mogelijk met de trein want ik wil dat dát haar ‘normaal’ wordt. Dat ze als het ware niet beter weet, ze de stations straks op haar duimpje kent en precies weet hoe het werkt.

Dit is voor mij een grote drijfveer om ook voor deze zomer weer op zoek te gaan naar internationale treinvakanties. Het raakt aan de vraag: wat wil ik haar meegeven? Wat leer ik haar, ook met oog op haar toekomst?

Want dat is het punt: ik geloof niet dat deze fossiele leefstijl houdbaar is. Of we nu zelf in staat blijken het anders te gaan doen, of dat de wal het schip keert: we gaan niet nog honderd jaar op deze manier kunnen leven. Planet says no.

Vandaag gaan we naar Amersfoort, een nichtje opzoeken. De treinverbinding vanuit Elst is minder beroerd dan eerst maar het is nog steeds een flinke rit, bijna 2 uur van deur tot deur.

Terwijl je er met de auto in 3 kwartier bent.

(En ik weet dat ik deze vergelijking niet moet maken, het helpt niet, ik denk ook niet meer aan de snelheid van vliegtuigen wanneer ik een reis bereken. Maar eerlijk, met een kind van anderhalf is bijna 4 uur op een dag in het OV nu eenmaal best een onderneming. Denk: met buggy, luiertas, haar slaaptentje én het kind zelf op de fiets naar het station, onderweg twee keer overstappen, tijdens de reis bijna continu entertainen. Het kost meer energie dan gewoon in de auto stappen – het is daarnaast hartstikke gezellig en levert ook energie óp, maar soms heb ik de puf niet.)

Anyway, plan was om desondanks met de trein naar Amersfoort te gaan. Fuck it, we doen het gewoon, ik weet dat het achteraf altijd meevalt. Kleine M wordt blijer van door de trein banjeren dan in haar autostoeltje zitten (‘uit, uit!’). Bovendien had ik weinig keus, B heeft de auto mee naar z’n werk.

Tot hij bij het ontbijt zei: hé, je weet dat het vanavond Koningsnacht is? Zal ik anders met de auto van m’n ouders gaan, dan kun jij de onze pakken.

O ja, Koningsnacht.
Ik dacht even na, zag mezelf en mijn dreumes al zitten in een trein vol feestgangers. Zag het alternatief voor me: 1,5 uur in plaats van 3,5 uur reizen, veel meer rust en tijd.

Ik ben er niet trots op, maar op zo’n moment zwicht ik toch.