Suushi

a little bit of everything, all rolled into one

Feest

Kijk, ik had dus al sinds augustus vorig jaar nauwelijks alcohol gedronken. Vanwege m’n medicatie in eerste instantie (elke slok wijn komt daarmee drie keer zo hard binnen), maar misschien ook omdat er gewoon weinig gelegenheid toe was. Tuurlijk, af en toe een (half) glas dronk ik nog wel, maar dat was het dan wel.

En eerlijk? Op een gegeven moment miste ik het niet meer. Vond ik het zelfs fijner om níet te drinken. Bij wijnclubavonden ben ik al tijden steevast de enige met een bekertje naast zich; ik proef wel en neem zo nu en dan een slokje, maar spuug het meeste weer uit.

Best prettig om ook de laatste wijn van de avond nog goed mee te krijgen, én de volgende morgen fris en fruitig naast m’n bed te staan.

Maar toen zat ik vandaag ineens in een wijnbar. Ja, je leest het goed: EEN WIJNBAR. Vriend J had tickets geregeld voor één van de Fieldlabs-experimenten die deze week plaatsvinden in Utrechtse cafés. Eigenlijk hadden we bedacht om met z’n drieën te gaan – hij, B en ik – maar het liep zó storm dat we maar twee kaartjes wisten te bemachtigen (de credits daarvoor gaan overigens volledig naar J).

Vooruit, we moesten er wel even een coronatest voor over hebben. Maar geloof me: die twintig seconden zo’n staaf hoog in je neus, dat was het dubbel en dwars waard.

Want plots zaten we dus bij VinVin. Ook symbolisch overigens, want precies bij deze wijnbar was ik in maart vorig jaar met collega M, vlak voor alle corona-ellende losbarstte – het was een van de laatste zorgeloze avonden.

Vandaag was het natuurlijk een tikje anders. Het personeel droeg mondkapjes (wij aan tafel gelukkig niet), tussen ons in stond een tube desinfectiegel. We hadden een keycord om onze nek dat onze bewegingen trackte, in de hoek zat een mannetje van TNO.

Maar verder was het echt gewoon precies wat je wilt van een horecagelegenheid: reuring, gezelligheid, sfeer, contact. Het heerlijk vrije gevoel van ‘even eruit zijn’. De wereld van de stad die aan je voeten ligt. Precies twee uur hadden we; pre-corona hadden we zo’n tijdslot belachelijk gevonden, nu voelde het ontzettend luxe om TWEE HELE UREN hier te mogen zijn.

Oké, de eerste minuten was het overweldigend. Wow, zei J, geroezemoes. Allemaal mensen. Wat intens.

Maar natuurlijk wende dat snel. We besloten full out te gaan, bestelden een glas champagne en raakten aan de praat. En het zal je niet verbazen: de tijd vlóóg. ‘Ik las dat iemand eerder deze week in twee uur tijd 116 euro uitgaf’, zei J half-ongelovig. Zo gek maakten we het niet, maar ik weet niet of ik eerder in zo’n korte tijd 75 euro* aan wijn en kaas besteedde.

Ja zeg, effe inhalen hoor. (En de horeca sponsoren natuurlijk.)

Maar weet je, uiteindelijk ging het niet eens om die wijn. Ja de champagne was góed en de Sankt Laurent die ik daarna had ook, maar vanbinnen bruiste ik minstens zoveel als de bubbels in m’n glas. J ook trouwens, ik zag het aan de twinkeling in z’n ogen. Ik schreef het al eens: hoe góed de coronapauze aanvankelijk ook voor mij was, inmiddels ben ik er steeds meer van overtuigd hoe belangrijk het ook voor een mens is om uitbundig te zijn.

We zitten hier nu met z’n allen zó lang in, dat je soms niet meer weet wat je mist – tot je dat opnieuw ervaart. Alleen al het fietstochtje op de heenweg: ergens naartóe gaan dat niet je werk is of de supermarkt, maar gewoon iets waar je zin in hebt. O ja, zo voelde dat.

Zeg, vroeg ik aan de barman voor we vertrokken. Hoe is dat nou voor jullie, zo’n werkdag na al die maanden dicht? ‘Raar’, gaf hij toe, met een zucht. ‘En ik vind er ook van alles van, maar ja, we doen het er maar mee hè. We doen ons uiterste best – om te laten zien dat het wél kan.’

*Met z’n tweeën hoor, maar toch ;-)

Eén reactie op “Feest”

  1. […] Naar een wijnbar! En vooral: eropuit zijn met J. Goede 1-op-1-gesprekken. […]

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.