Ik zit dus al sinds 24 januari (de dag dat ik naar Maleisie vertrok) nauwelijks meer op Facebook. Dat is nu ruim een maand – iets dat niet is gebeurd sinds ik me in 2009 aanmeldde op het sociale netwerk.
Tijdens m’n vakantie heb ik helemaal niet meer op het platform gekeken. Nu ik weer thuis ben doe ik het af en toe (vooral voor m’n werk), maar ik probeer het zo veel mogelijk te vermijden. Stiekem ben ik een beetje bang dat ik in no-time weer word opgezogen in de Eindeloze Tijdlijn der Afleiding. Dat ik opnieuw verslaafd raak.
Het grappige – en eigenlijk belachelijke – is dat Facebook er werkelijk alles aan doet om mij binnen te houden. Toen ik vandaag na een aantal dagen offline weer eens inlogde, had ik maar liefst 20 (!) notificaties.
Nou, denk je, wat zit daar dan tussen?
Mijn moeder heeft haar status bijgewerkt.
Vage kennis 1 heeft een foto geplaatst. (Niet eens één van/met mij he! Gewoon, een foto.)
Vage kennis 2 heeft een foto geplaatst.
Mijn moeder heeft haar status weer bijgewerkt.
Vriendinnetje K zegt dat ze samen met jou was bij restaurant X. Plaats nu een recensie over deze plaats!
De pagina ‘studio/appartement in Utrecht aangeboden’ heeft een oproep voor verkoop geplaatst.
Organisatie C heeft een evenement aangemaakt. Laat weten of je gaat.
Zeer vage Kennis 3 was in Hamburg.
Organisatie Y heeft het thema van Groep Z veranderd van “kopen en verkopen” in “reizen”.
Argh!!
Let wel: dit zijn dus niet eens de berichten in mijn tijdlijn zelf he. Want ook daar gooit Facebook al z’n charmes in de strijd. Door alle recente updates achter elkaar te plaatsen van de mensen die ik volgens het bedrijf het interessantst vind (en inderdaad, ik lees meteen wat leuke nieuwtjes en zie fijne foto’s). Door me artikelen aan te bieden die ik Vast Echt Wil Lezen. Door recente fotoseries van mijn vrienden te laten zien. En door zelfs “vriendschapsvoorstellen” te doen.
Voor de duidelijkheid: die laatste zijn géén vriendschapsverzoeken (waarbij mensen op mijn profiel hebben geklikt en gevraagd of we vrienden zullen worden), maar voorstellen van Facebook zélf, die waarschijnlijk vermoedt dat ik de betreffende mensen ken (dat is inderdaad zo, maar ik wil geen vrienden met hen worden – al was ik eerst hoogst verbaasd om de “voorstellen”, omdat ik dacht dat één van hen me inderdaad zelf had toegevoegd en dat leek me om allerlei redenen zeer sterk).
En zo zit ik in no-time weer een kwartier rond te klikken op Facebook.
Maar elke seconde dat het platform aan staat, bekruipt me zo’n ontzettende irritatie. Ik wil hier niet zijn. Ik wil geen tijd besteden aan de dingen die Facebook wil dat ik zie of lees. Ik wil geen minuten, uren, dagen van mijn leven laten wegslurpen door dit netwerk.
Dit zijn geen nieuwe gedachten. Ik wil al jaren minder tijd doorbrengen op sociale media. Maar dan was er altijd een stemmetje dat zei: “Maar je haalt er toch ook veel? Al die artikelen dan, die je dankzij Facebook leest? Al die inspiratie over vegan eten, over hardlopen, al die leuke en interessante mensen die hun verhalen en mijlpalen delen en die jou ook weer verder brengen? Dat moet je dan allemaal missen!”
Pas nu ik een maand (vrijwel) Facebookloos leef, ontdek ik wat een drogreden dat is.
Ik vertelde mezelf dat Facebook mijn leven ver-armde. Dat ik minder kennis, inspiratie en nieuwigheid zou tegenkomen.
Het tegendeel blijkt waar.
Ik heb veel meer tijd én veel meer rust in m’n hoofd. Doordat ik me niet steeds laat afleiden door sociale media, pak ik veel sneller een boek. Sterker nog: ik heb sinds 1 januari al 11 boeken (!) gelezen – waaronder Een klein leven (ruim 750 pagina’s) en De nieuwe achternaam (550 pagina’s).
En doordat ik niet tijdens de werkdag en in de trein al allerlei hap-snap-artikelen en stukjes lees die Facebook me opdringt, ontstaat vanzelf “lees-zin”. Honger naar nieuwe kennis. Kennis die ik zelf uitkies, niet de dingen die anderen mij digitaal voorschotelen.
In de leegte ontstaat ruimte. In de ruimte ontstaat inspiratie.
En dat is me zo veel waard, dat ik er inmiddels graag die paar mini-voordeeltjes van Facebook voor opgeef. O, ik houd m’n profiel wel hoor – het is nodig voor m’n werk en als ik ooit weer een huis moet vinden, is Facebook een geweldige plek. Maar intussen blijf ik er zo veel mogelijk weg.
PS. in dit blogje kun je de naam ‘Facebook’ ook vervangen door ‘Instagram’ of ‘Twitter’. Geldt hetzelfde voor.
PPS. ik ga ook niet/nauwelijks meer blogjes posten op Facebook. Wil je toch graag meteen weten als ik een nieuw blogje online plaats? Subscribe! Dat kan door bovenin de linkerbalk <<< je e-mailadres in te vullen.
Geef een reactie