Even helemaal weg

‘Leg dat ding nou even weg’, zei B. We zaten in het zonnetje aan de baai van Iseo, onze voeten bungelend over de kade. Voor ons het glinsterende meer, achter ons het pittoreske Italiaanse dorpje. We hadden net al lopend hierheen een ijsje gegeten en kletsten nu wat over de verdere plannen van onze vakantie.

Misschien zouden we nog een paar dagen naar het Gardameer gaan, en dat was de reden waarom ik zijn iPhone erbij had gepakt: even opzoeken welke leuke camping ik daar ook alweer had gevonden. Ik had ook iets gelezen over een leuk restaurantje. En hoe ver was het eigenlijk rijden?

Doe nou niet nú, zei B dus, en ik dacht: verrek, je hebt gelijk. Gá ik weer. Weg van hier. Alweer bezig de toekomst uit te stippelen, te regelen hoe het straks is, proberen grip te krijgen op later, in plaats van nu op deze zonovergoten namiddag te kijken naar het moois om me heen, hier te aarden samen met mijn lief.

Alweer bezig te vluchten.

God, hoeveel van deze momenten was ik er niet echt bij, hoeveel tijd verspilde ik door met mijn gedachten-aandacht-ogen te verdwijnen? Het leven is kort, zeggen we, maar wat vinden we het toch moeilijk om de tijd die we hebben echt hier te zijn. Het internet, ons eigen web van gedachten in ons hoofd, we laten ons maar wat graag verstrikken in de afleiding. We eten en drinken om te vergeten, we rennen almaar verder, we kijken naar ons scherm, wegkijkend, ja, we kijken weg. Steeds als ik op dat scherm kijk, verdwijn ik een beetje.

Vanmorgen was ik wat vroeg op het station. De ochtendzon gaf Vaartsche Rijn een gouden randje, ik nestelde me op de grond tegen een paal en keek wat om me heen. Hier, nu. Hallo wereld. Naarmate de vertrektijd van de trein dichterbij kwam, stroomde het perron vol.

En zoals ze dat dan zeggen hè: als je zelf niet op je telefoon kijkt, valt je pas op hoeveel schermzombies er eigenlijk rondlopen. En hoe absurd dat is, als je het niet zelf zo goed zou begrijpen. Want ja, wie ben ik om te oordelen, zelf was ik er ook één. Onderweg in de trein appen met vrienden, al lopend mailtjes beantwoorden, m’n agenda bijwerken, en als er echt niets meer te doen viel gewoon wat scrollen op Facebook of Instagram.

Verderop stond een meisje te scrollen; ik zag het aan de beweging van haar rechter duim. Haar gezicht in een frons, en plots stopte ze, richtte haar hoofd op naar de zon, sloot haar ogen. De morgenzon viel op haar gezicht en even dacht ik: keert ze terug? Voelt ze hier en nu? Aardt ze?

Toen bracht ze haar arm omhoog. Een subtiele selfiegrijns kwam tevoorschijn, ze spiekte door haar wimpers. Klik, swipe, send. #mondaymorning #sunshine #genieten.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.