Even eruit

Eigenlijk had ik nu in Zweden moeten zijn. Maar ja hè, corona.
We hadden de boottickets al geboekt. Flexibele tickets natuurlijk, want in deze tijden weet je nooit hoe het leven loopt. (Dat weet je sowieso niet, alleen zijn we ons er nu van bewust.)

Zweden was als enige land nog code geel en hoewel het advies ‘ga niet naar het buitenland’ al gold, ik zal het maar eerlijk zeggen, wilde ik gewoon heel graag weer een keer naar het huis van mijn mama. Daar ben ik nu al bijna twee jaar niet geweest; in het vroege voorjaar van 2019 voor het laatst.

Maar toen werd Zweden toch code oranje. En hoewel we rationeel gezien nog steeds weinig risico lopen (we zouden van tevoren niemand zien, reizen met de auto, verblijven alleen daar op het erf) voelde het niet goed om de regel ‘na terugkomst 10 dagen in quarantaine’ te verbreken. Zeker niet gezien B’s werk in de zorg.

Dus we gingen niet.
De vakantieweek lieten we wél staan, allebei waren we erg toe aan even helemaal niets. En omdat thuis de muren zo onderhand weer behoorlijk op me af kwamen, boekten we last-minute een weekje Zeeland.

In plaats van aan m’n moeders keukentafel zit ik dus nu hier in een ándere rustige boerderij. Met uitzicht op de dijk, een fijne keuken en de zee op nauwelijks tweehonderd meter afstand.

Ik lees boeken van David Mitchell (tip voor alle schrijvers, lees dit interview met hem), speel potjes Detective en Terraforming Mars met B, bak kruidnootjes en eet chocola. Doe zo nu en dan een yoga-oefening op de ruime vloer hier. Geniet van het opstaan-zonder-wekker, van het leven zonder klok. Ga in bad met bruisballen van de Lush.

Zelfs dat ik tóch even soort-van aan het werk moest (de schrijfopdrachten van m’n cursus lagen nog op me te wachten) was helemaal niet erg. Zonder verdere verplichtingen was het zelfs wel lekker, een beetje schrijven, creatief zijn.

Ik heb indrukwekkende dromen hier. Slik een paar dagen m’n medicatie niet en schrik een beetje van hoe onrustig ik plots weer ben, is dit echt hoe ik de wereld tot nu toe altijd beleefde? Tikkende voetjes, duizend gedachten, gekauw op m’n wangen. En plots weer zin in een glas wijn om dat hoofd even uit te zetten.

Soms merk je in de afwezigheid van dingen pas haar effect. En precies daarom is het óók fijn om even weg te zijn; zodat we straks weer kunnen thuiskomen.

Intussen blijf ik graag nog even hier.