eruit gedanst

Ineens weet ik het. Ik kruip uit het hoekje van de bank waar ik al uren zit, trek de fleecedeken van m’n benen, zet Bob* aan

en daar, alleen in de woonkamer
dans ik alles van me af.

(*Bob is de stereoinstallatie, de tv heet trouwens Dylan, je moet wat in het leven, maar dit terzijde.)

De twijfels over mijn schrijverschap. Over wat ik wel en niet kan en of ik niet mijn talenten loop te vergooien – of mezelf juist mateloos overschat. Wanneer ben je eigenlijk een schrijver?

De realisatie hoe schrijven mijn hart is. Hoe kwetsbaar het me dus ook maakt. Gaat het goed, dan voel ik me geweldig. Hapert het, dan ben ik een wrak. En ben ik een wrak, dan hapert het schrijven. (Hoewel, misschien dat laatste vooral doordat ik bang ben voor de stroom die loskomt als ik wél een poging doe?)

De stress rondom projecten op m’n werk. De schijnbare discrepantie tussen wél een baan willen die me uitdaagt, maar niet terug willen naar een leven dat compleet door werk in beslag wordt genomen.

Dat ik soms nog droom over mijn oude chef bij de krant.

De diagnose ADHD die ik vorige maand kreeg.

Het geklooi met medicatie sindsdien. (‘Geklooi’ klinkt trouwens negatiever dan ik bedoel, het brengt veel maar schudt ook veel overhoop en ik weet het allemaal gewoon nog niet.)

Alle dingen die op hun plek vallen en tegelijkertijd m’n hoofd op z’n kop zetten.

Het vervreemdende gevoel dat ik zo vaak heb sinds ik veganistisch eet, hoe ik het zuivelschap in de supermarkt ineens zo ráár vind (honderden pakken en bakjes en kuipjes en wikkels met producten die bestaan uit moedermelk van een ander zoogdier, wat de fuck eigenijk?).

Hoe boos ik me kan voelen als ik bedenk dat er alleen al in Nederland elke dag twee miljoen dieren dood worden gemaakt. Twee miljoen, jongens. Gisteren en vandaag en morgen. En overmorgen weer.

Hoe ik sinds ‘Roofstaat’ van het besef doordrongen ben in hoeverre onze welvaart – ook de mijne – is gebouwd op uitbuiting van anderen. Dat Nederland ook in de twintigste eeuw nog schaamteloos liep te moorden in Indonesië, bijvoorbeeld. Dat het me misselijk maakt als ik bedenk hoe de VOC nog altijd in onze schoolboekjes staat. De geroofde schatten in de kluizen van het Rijksmuseum.

Dat ik me ineens een halve activist voel en niet comfortabel ben met die nieuwe rol. De gedachte wat ik zal doen als ik de volgende keer op een verjaardag slagroomtaart krijg aangeboden.

B’s vader, die een link legde tussen de peesontsteking in mijn voet en ‘voor jezelf durven te gaan staan’.

Hoe ik nog altijd zo worstel met mijn snelle praten, hoezeer het voelt als een belemmering in vrijwel elk contact, in de dingen die ik doe. Ik zou misschien wel graag een podcast maken maar hoe dan?!

(De stiekeme hoop dat medicatie – en andere behandeling – hier misschien echt wat in kunnen betekenen. Ik heb het al een paar keer ervaren, maar nog niet structureel helaas.)

Hoe moeilijk ik het eigenlijk vind, dat wijnproeven. (Sowieso: hoe ik sinds Frankrijk nauwelijks nog wijn drink, gaat niet lekker samen met eerdergenoemde medicatie, dus wat moet ik nou in godsnaam met de dertig flessen die nog in de kast liggen?)

De frustratie over hoe lang het duurt om dit blogje te typen, hoe overmatig kritisch ik ben, veel te veel m’n woorden afwegend, onbewust de rem erop houdend – waardoor de creativiteit blokkeert.

Waar is de flow?

De donkerte in mijn hoofd zo nu en dan.

De twijfels over of ik dit alles wel/niet online moet delen, wat verstandig is, of strategisch slim, of ik hiermee niet mijn carriere schaad, mezelf kansen ontneem. De vraag of dat uitmaakt. (En andersom gedacht: welke kansen mis ik door op mijn eilandje te blijven?)

Het niet-durven. De eisen aan mezelf, almaar de beste moeten zijn – daar uiteraard in falen, boos om worden, et cetera, het eeuwige kringetje rond.

De schaamte om mijn eerstewereldproblemen, ‘kom op Suusie er zijn ergere dingen, je brein zoekt gewoon wat om op los te gaan.‘

Die rare coronatijd. Alle mensen die overal weer wat van vinden en bovenal van elkáár, jongens rustig nou, wees eens lief.

En het verdriet om de kleine Suusie, die altijd zo veel troep en chaos maakte in huis, zo moeilijk orde kon houden. Die dat met de kennis van nu gewoon écht heel moeilijk vond.

De mildheid die dat besef brengt.

Ja, al dansend keer ik terug. Los, moet het, los moet het lichaam, op een manier waar geen yogales aan kan tippen.

Eerst Emancipator en dan Memphis Maniacs op play. My Happy Bomfunk Amadeus. Smells More Like Uptown. Gordijnen dicht natuurlijk – privacy is ook een vorm van zelfzorg.

En verrek, het werkt.
Zoals een wijze vriendin zei: in je lijf, lieverd. In je lijf. Daar ligt de wijsheid, daar vind je alle antwoorden.

Ach, er zijn vast legio’s mensen die zich afvragen waarom je in godsnaam zo veel zou delen op internet. Maar weet je, laat ik me nu eens níet afremmen. Dit mag er zijn. Ik mag er zijn.

En de rest komt wel weer.