Wat in Italië opviel: hoe welkom kinderen daar overal zijn. In restaurants bijvoorbeeld, kijken ze niet op of om als je eenjarige luid begint te roepen. Of als je eindeloos rondjes loopt door de zaak met je kind aan de hand.
Het enige dat je oogst, zijn vertederde blikken. Een aai over de bol. In de trein tilde een man kleine M zelfs ‘zomaar’ op om haar te knuffelen – iets dat in Nederland toch als onbeschoft zou worden gezien. Persoonlijk zou ik niet eens het kind van vrienden ongevraagd optillen.
In Italië is dit allemaal veel normaler. Kinderen mogen er zijn. Ze mogen plek innemen. Ze zijn onderdeel van het leven.
En dat is superfijn, ook als ouder.
Ik zou in Italië veel makkelijker mijn kind even aan een vreemde toevertrouwen, dan in Nederland (bijvoorbeeld als ik alleen met haar in een café zit en even naar de wc moet). Gewoon omdat het vanzelfsprekend voelt dat je samen op de kinderen let.
Dit alles wil overigens niet zeggen dat Italiaanse kinderen de boel op stelten kunnen zetten of dat ze overal de báás zijn, nee, er zijn heus regels en grenzen. Maar ze draaien gewoon veel meer mee. Worden geaccepteerd.
Wat ik merkte: doordat je voelt dat je kind er mag zijn, ben je als moeder/vader een stuk minder gespannen. Je bent daarnaast minder aan het corrigeren of ‘sssst’ aan het roepen. Kortom, je bent relaxter.
Natuurlijk voelt een kind dat aan – waardoor kleine M op haar beurt weer een stuk relaxter was. Want ben jij rustig, dan is je kind rustig(er).
Kan me voorstellen dat dit verklaart waarom kinderen in mediterrane landen zich zo ‘goed’ gedragen in restaurants. Ze voelen dat er plek voor ze is. En omdat ze welkom zijn, ben je vaker geneigd als gezin uit eten te gaan, waardoor ze ook nog eens wennen aan de rituelen van ‘eten in een restaurant’.
Als ik het breder trek: welke boodschap geven wij als maatschappij aan onze kinderen, wanneer we eisen dat ze zich zo stil en onopvallend mogelijk gedragen? Wat voor volwassenen voed je dan op – misschien wel mensen die moeite hebben met ‘er mogen zijn’?
(Disclaimer: uit eten gaan betekende nog steeds dat één van ons bijna continu met kleine M bezig was. Zeker wanneer ze eigenlijk te moe was om in een restaurant te zitten was dat een fulltime job, maar met lunchtijd ging het meestal prima – leve de lunchcultuur!)
Geef een reactie