Jeetje, wat een reacties op mijn vorige verhaal. Ik lig moe en een beetje ziekjes in bed terwijl ik dit schrijf, maar wilde toch vast even zeggen: wat helpt dat, zeg.
Niet zozeer om bevestiging te krijgen (hoewel ook dat natuurlijk prettig is). Nee, vooral omdat in mij iets begint te gloeien: hier schrijf ik dus voor. Daarom deel ik dus.
Ik wil me kwetsbaar opstellen, dingen schrijven die raken. De zaken verwoorden die ertoe doen, de woorden die eruit willen. Ik wil dat mijn teksten de wereld een beetje verder brengen – jou misschien ook wel. Dat je je barrières doorbreekt, dat je gaat durven, dat je doet en leeft. Zodat we samen elkaar laten groeien.
Gisteravond werd mijn overtuiging dat ik mij eerst zelf kwetsbaar op moet stellen, voordat ik echt iets kan veranderen bij anderen, weer eens bevestigd. Ik besloot namelijk mijn huisgenootjes te vertellen over de heftige therapie-sessie die ik vorige week had. Nodig, voelde ik, omdat thuis echt thuis moet zijn en ik dus ook gewoon sip of in slons-modus door de gang wil kunnen lopen als ik me even niet lekker voel. Omdat ik ook gewoon keihard wil kunnen huilen op mijn kamer, zonder me daarna te schamen. En omdat ik vind, nee: hoop!, dat mijn huisgenootjes zich ook vrij genoeg voelen om die dingen te doen.
Dus toen stond ik ineens in de gang te praten en te vertellen. O, natuurlijk werd ik rood en verlegen, natuurlijk ging ik te snel praten en stotteren en voelde ik me ontzettend kwetsbaar. Maar ik dook niet weg. Ik dacht: dit mag er zijn, ik mag ruimte innemen in dit huis. Ik ga ik hier nu gewoon doorheen, door de schaamte. Hoi, ik ben Suusie en dit is mijn verhaal. Met een open blik, want: wat is het jouwe?
Nou, en toen gebeurde er toch wat moois, later die avond. Met een van mijn huisgenootjes zat ik in de woonkamer te eten – we hadden na mijn ontboezemingen besloten samen te koken en een pan zuurkoolstampot met appel en rozijntjes gemaakt. ‘Zeg’, vroeg ze, ‘hoe ben jij eigenlijk terechtgekomen bij die psych?’
En zo begon ze ineens te vertellen over haar achtergrond, haar verleden, haar verhaal. Omdat het haar leven is zal ik de details hier niet delen (zij heeft hier natuurlijk niet om gevraagd), maar de essentie is dit: wij hadden dat gesprek nooit gehad, als ik in mijn schulp was gebleven.
Kruip eruit, wil ik maar zeggen. Open die deuren. Durf maar, ga maar.
We snappen elkaar allemaal veel beter dan we zelf denken.
Geef een reactie